Η ενοχικότητα καταδιώκει τις πλείστες φορές ασυνείδητα τον καθένα από εμάς, και συνήθως οι ρίζες της εσωτερικής μας αντιπαλότητας και των ενοχών, εκκολάπτονται στην παιδική ηλικία, όταν με μη βούληση ενός συνεσταλμένου παιδιού και ξέχειλο από ντροπή, αφουγκραζόμαστε όλα αυτά τα «μη», τα «πρέπει», τα «όχι» και τις όποιες συγκρίσεις που κάνουν άθελά τους οι γονείς με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το άτομο που νιώθει και αισθάνεται ενοχικό να το κατακυριεύει ο φόβος και η δυσαρέσκεια για την ίδια την ύπαρξή του.
Αισθάνεται υπεύθυνος για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του και ό, τι αφορά τον ίδιο.
Να τονίσουμε ότι είναι εντελώς διαφορετικό να θεωρούμε τον εαυτό μας υπεύθυνο για κάποιο λάθος και να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας και άλλο οι ενοχές που στοιχειώνουν κάποιο άτομο και το οδηγούν στην αυτοαπαξίωση.
Τα λάθη είναι οδηγός βελτίωσης, η αυτοαπαξίωση οδηγεί στην ντροπή και στην ψυχική φθορά.
Ο ενοχικός άνθρωπος υποφέρει από συναισθηματική εγκατάλειψη και θεωρεί ότι δεν είναι τόσο καλός και άξιος όπως οι περισσότεροι. Συνήθως είναι ντροπαλός και επιφυλακτικός σε υπέρμετρο βαθμό. Η αγάπη για τον εαυτό χάνεται, η εμπιστοσύνη επίσης, και εκεί βρίσκει πρόσφορο έδαφος το άγχος να αναπτυχθεί και οι ψυχοσωματικές ασθένειες όπου τυραννούν το ενοχικό άτομο και το βυθίζουν στην ανησυχία και την ανασφάλεια.
Η ενοχικότητα υποβαθμίζει τον εαυτό μας και μας καθιστά υπαίτιους. Νιώθουμε να πνιγόμαστε και είμαστε μονίμως σε μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση άγχους. Απολογούμαστε συνεχώς, νιώθουμε ανήσυχοι για τον αν είναι ορθά τα όσα πράττουμε ή όχι. Ένα άλλο τοξικό συστατικόστην ψυχοσύνθεση ενός ενοχικού ατόμου είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και το άπαυστο καρδιοχτύπι για το πώς φαίνεται στα μάτια των υπολοίπων.
Αυτοκατηγορούνται με σχεδόν καθημερινή σκληρή αυτοκριτική, αισθάνονται ντροπή και υποσυνείδητα συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον κάθε ένα που θα συνομιλήσουν, που θα συναντήσουν, που θα εργαστούν μαζί, ακόμα και στις σχέσεις τους, με το άτομο που βρίσκονται μαζί.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν το άτομο σε μια εναγώνια πάλη με τον ίδιο του τον εαυτό και ο μόνος τρόπος να ξεπεράσει την ενοχικότητα κάποιος είναι να αποδεχθεί το εαυτό του όπως ακριβώς είναι.
Αυτοαποδοχή και αυτοεκτίμηση! Να αποβάλλει τις όποιες ενοχές τον ακολουθούν και να αντιμετωπίσει τα καταπιεσμένα συναισθήματα που τυχόν να έχει κληρονομήσει από την παιδική του ηλικία. Όλα αυτά τα λανθασμένα«πρέπει» των γονέων ή και των δασκάλων, καθώς και οιεπιπλήξεις σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να κλειδωθούν σε ένα σεντούκι του μυαλού και να μην ανοίξει ποτέ ξανά.
Έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω! Θα προσπαθώ, θα κάνω το καλύτερο για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ και ως εκεί. Ο καθένας με τις δυνατότητές του! Μην αφήσεις την ενοχικότητα να μετουσιαστεί σε ενοχικότ- Ήττα!
Συντάκτης: Δημήτρης Αλεξόπουλος, Συγγραφέας
