Έτσι είναι οι άνθρωποι που δεν νιώθουν τίποτα.
Σαν κερί σβηστό μέσα στο σκοτάδι της ζωής τους.
Σαν μολύβι στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν έμαθε ποτέ να γράφει αλλά ήξερε πολύ καλά να μουτζουρώνει.
Σαν καλοκαίρι πάνω στις παγωμένες κορυφές βουνών τον Αύγουστο.
Έτσι γίνονται οι άνθρωποι που δεν νιώθουν τίποτα.
Ήταν πάντα η ζωή η ίδια και τώρα είναι ο καθρέφτης της.
Ήταν πάντα δίπλα σε όλους και ξαφνικά έγιναν οι σκιά του εαυτού τους.
Ήταν πάντα εδώ και βρέθηκαν πεταμένοι στην άκρη ενός δρόμου που δεν έβγαζε πουθενά.
Έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι που δεν νιώθουν τίποτα.
Με το μυαλό τους γιατί την καρδιά τους την έχασαν κάπου ανάμεσα στην ανεμελιά και τα γέλια μιας προηγούμενης ζωής .
Με τον φόβο αγαπάνε τώρα πια, γιατί κάποτε αγάπησαν και δόθηκαν σε έναν έρωτα που ο νικητής τα είχε ήδη πάρει όλα από την αρχή.
Έτσι πονάνε οι άνθρωποι που δεν νιώθουν τίποτα.
Μόνοι τους.
Περήφανοι.
Γενναίοι.
Σαν αξημέρωτα βράδια..
Σαν θάλασσες ναυαγισμένες..
Έτσι πεθαίνουν κάποτε οι άνθρωποι που δεν νιώθουν τίποτα.
Αθάνατοι.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι κάποτε έδωσαν τα πάντα και έμειναν με τρύπια χέρια .
Έμειναν με μπαλωμένη καρδιά.
Με σακατεμένη περηφάνια.
Γιατί κανένας δεν ήρθε να τους χαϊδέψει τα μαλλιά και να τους πει ένα δεν πειράζει..
Σ’ αγαπώ.
Όλοι ερχόντουσαν στην δική τους αγκαλιά και ρωτούσανε πάντα ..
Μ’ αγαπάς;
