Δύο θαυμάσια αποσπάσματα του ίδιου θέματος, από τους Ιταλούς λογοτέχνες Alvaro Corrado και Salvatore Quasimodo
Η φάτνη.
Aπόσπασμα από την συλλογή διηγημάτων La gente di Aspromonte (ο κόσμος του Ασπρομόντε) του Alvaro Corrado .
**
Τα Χριστούγεννα είναι η πιο ωραία γιορτή απ’ όλες γιατί με την γέννηση του Κυρίου η αθωότητα επέστρεψε στον κόσμο.
Από τότε αυτή είναι η γιορτή της ελπίδας και της ειρήνης μοιάζει να είναι φτιαγμένη για την χαρά των παιδιών που είναι η ελπί-δα του κόσμου. Στα χωριά εργάστηκαν μια ολόκληρη βδομάδα για την χριστουγεννιάτικη Φάτνη.
Στο βάθος απλώνονται κλαδιά από πορτοκαλιές φορτωμένα με φρούτα.
Στήνονται γέφυρες καλυμμένες με βρύα απ’ άκρη σ’ άκρη, φτιάχνονται βουνά και απότομοι δρόμοι, περιφράξεις για τα κοπάδια και λιμνούλες.
Η Φάτνη έχει την όψη ενός τοπίου της Καλαβρίας.
Από τις κοιλάδες ξεχύνονται ποτάμια, τα βουνά είναι απότομα και άγρια.
Πάνω σ’ όλα αιωρείται το όμορφο κίτρινο του πορτοκαλιού σαν ένας θεσπέσιος καρπός.
Ο τεχνίτης που έφτιαξε τους βοσκούς ξέρει ότι τα παιδιά θα σταματάνε να κοιτάζουν μία μία τις φιγούρες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκτός από τους στρατιώτες του Ηρώδη, όλοι οι βοσκοί μοιάζουν με γνωστά πρόσωπα.
Φαίνεται σαν ένα αληθινό χωριό.
Υπάρχει αυτός που φέρνει την ρικότα , υπάρχει ο κυνηγός με το τουφέκι, υπάρχει αυτός που φέρνει το αρνάκι και καπνίζει μια μακριά πίπα, υπάρχει ο ζητιάνος.
Υπάρχει ο κόσμος που χορεύει με το ταμπουρίνο, την φλογέρα και την γκάιντα μπροστά στην Φάτνη, υπάρχει η ταβέρνα όπου σφάζουν το γουρουνάκι και ο κόσμος δίπλα στην κρήνη, όπου η γυναικούλα πλένει τα ρούχα.
Υπάρχουν μέχρι και οι χωροφύλακες που συνέλαβαν έναν τύπο που έκλεψε ακόμη κι’ αυτήν την Άγια Νύχτα.
Οι Μάγοι ξεπροβάλλουν ψηλά απ’ το βουνό
με τους μαυριτανούς που οδηγούν τα άλογα.
Το άστρο φωτίζει το σπήλαιο και οι άγγελοι χορεύουν μεταξύ τους από πάνω , ανάλαφροι και ουράνιοι όπως οι σκέψεις των παιδιών και των ανθρώπων αυτές τις μέρες.
Η Φάτνη.
Σύντομο ποίημα του βραβευμένου με Nobel Ιταλού ποιητή Salvatore Quasimodo.
**
Χριστούγεννα. Κοιτάζω την σκαλιστή φάτνη όπου μόλις έφτασαν οι ποιμένες στον φτωχικό στάβλο της Βηθλεέμ.
Ακόμη και οι Μάγοι με τα μακριά ενδύματα προσκυνούν τον ισχυρό Βασιλιά του κόσμου.
Ειρήνη στην μυθοπλασία μας και στην σιωπή των ξύλινων μορφών : να οι γέροντες του χωριού και το άστρο που λάμπει και το γαλαζωπό γαιδουράκι.
Ειρήνη στην καρδιά του Χριστού στην αιωνιότητα.
Αλλά δεν υπάρχει ειρήνη στην καρδιά του ανθρώπου.
Ακόμη και με τον Χριστό και πάνε είκοσι αιώνες ο αδελφός ορμάει στον αδελφό.
Μα υπάρχει κάποιος που ακούει το κλάμα του βρέφους που θα πεθάνει κατόπιν στον σταυρό ανάμεσα σε δύο ληστές;
***
Τσίτσου Μαρία – Μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος της ιταλικής γλώσσας και φιλολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
