“Μακάριοι οί πενθούντες· διότι αυτοί θέλουσι παρηγορηθεί”—ματθ. 5:4
Τό πένθος γιά τό όποιο γίνεται λόγος εδώ αφορά την πραγματική θλίψη τής καρδιάς γιά τήν άμαρτία. Ό Χριστός λέγει: “Εγώ εάν ύψωθώ εκ τής γής, θέλω έλκύσει πάντας πρός Έμαυτόν.” (Ίωάν. 12:32). Καί καθώς έλκονται οί άνθρωποι γιά νά παρατηρήσουν τόν Εσταυρωμένο Ιησού, συναισθάνονται τήν άμαρτωλότητα τής άνθρώπινης φύσης. Αντιλαμβάνονται ότι ή άμαρτία ήταν ύπαίτια γιά τό μαστίγωμα καί γιά τή σταύρωση τού Αρχηγού τής δόξας. Ό άμαρτωλός άναγνωρίζει ότι άν καί είναι τό άντικείμενο μιάς απερίγραπτης τρυφερότητας, ή ζωή του όμως παρουσιάζεται σάν μιά αδιάσπαστη άλληλουχία άπό άχαριστία καί ανταρσία. Έχει άπαρνηθεί τόν καλύτερό του Φίλο καί καταχραστεί τό πολυτιμότερο δώρο τού ούρανού. Έχει ξανασταυρώσει ό ίδιος τόν Υίό τού Θεού καί ξαναραγίσει τή ματωμένη, σπαραγμένη εκείνη καρδιά. Βρίσκεται άποχωρισμένος άπό τόν Θεό μ’ ένα χάσμα άμαρτίας τόσο βαθύ καί σκοτεινό, πού τόν κάνει τώρα νά θρηνεί μέ σπαραγμό ψυχής.
Αύτού τού είδους οί πενθούντες “θέλουσι παρηγορηθεί.” Ό Θεός μάς παρουσιάζει τήν ένοχή μας γιά νά μάς κάνει νά καταφύγουμε στόν Χριστό καί μέσο Αύτού νά ελευθερωθούμε άπό τή σκλαβιά τής άμαρτίας καί νά άπολαύσουμε τήν ελευθερία των παιδιών τού Θεού. Μέ πραγματική συντριβή μπορούμε νά έρθουμε στή βάση του σταυρού καί εκεί νά απαλλαγούμε άπό τά βάρη μας.
Τά λόγια του Σωτήρα περιέχουν επίσης μηνύματα παρηγοριάς καί γιά όσους διέρχονται δοκιμασίες ή θρηνούν τό χαμό άγαπημένων τους προσώπων. Οί θλίψεις μας δέν έρχονται στήν τύχη. Ό Θεός “δέν θλίβει εκ καρδίας Αύτού ουδέ καταθλίβει τούς υίούς τών άνθρώπων.” (Θρήνοι 3:33). Όταν επιτρέπει θλίψεις καί δοκιμασίες είναι “πρός τό συμφέρον ήμών, διά νά γείνωμεν μέτοχοι τής άγιότητος Αύτού.” (Έβρ. 12:10). Όταν τή δεχόμαστε μέ πίστη, ή κάθε φαινομενικά κατάπικρη καί δυσκολοβάσταχτη δοκιμασία τελικά θά άποδειχθεί μιά εύλογία. Τά σκληρά χτυπήματα τής μοίρας πού νεκρώνουν τή χαρά τής ζωής, μεταβάλλονται σέ μέσα τά όποια κάνουν τά μάτια μας νά στραφούν πρός τόν ούρανό. Πόσοι είναι εκείνοι πού δέν θά είχαν ποτέ γνωρίσει προσωπικά τόνΊησού αν ή λύπη δέν τούς έκανε νά άναζητήσουν τήν παρηγοριά κοντά Του!
Οί δοκιμασίες τής ζωής είναι οί εργάτες του Θεού γιά τήν άποβολή τής άκαθαρσίας καί τής τραχύτητας τού χαρακτήρα μας. Τό λάξευμα, τό τετραγώνισμα, τό σμίλευμα, τό λέπτισμα, τό στίλβωμα είναι έπώδυνη διαδικασία. Δέν είναι εύκολο νά συντρίβεται κανείς κάτω άπ’ τό άκόνι. Άλλά σάν άποτέλεσμα ή πέτρα βγαίνει άπό τόν τροχό έτοιμασμένη γιά τή θέση πού τής προορίζεται νά καταλάβει στόν έπουράνιο ναό. Σέ άχρηστο ύλικό ό Θεός δέν άφιερώνει μιά τέτοια εξονυχιστική, προσεκτική εργασία. Μόνο τά πολύτιμα πετράδια Του στιλβώνονται κατά τό παλατικό πανομοιότυπο.
Ό Κύριος εργάζεται γιά τό καλό όλων εκείνων πού εμπιστεύονται σ’ Αύτόν. Περίλαμπρες νίκες θά κερδίσουν οί πιστοί. Πολύτιμα γι’ αύτούς μαθήματα θά μαθευτούν καί πολύτιμες οί πείρες πού θά γευτούν.
Ό ουράνιος Πατέρας μας ποτέ δέν αγνοεί αυτούς πού έχουν τρωθεί άπό τή θλίψη. “Οταν ό Δαβίδ προχωρούσε “διά τής άναβάσεως τών Έλαιών, άναβαίνων καί κλαίων καί έχων τήν κεφαλήν αυτού κεκαλυμμένην καί περιπατών ανυπόδητος” (Β΄ Σαμ. 15:30), ό Κύριος τόν παρακολουθούσε μέ μεγάλη εύσπλαχνία. Καταρρακωμένος άπό τίς τύψεις τής συνείδησης, ό βασιλιάς είχε ντυθεί μέ τό σακί τού πένθους. Τά εξωτερικά δείγματα τής ταπείνωσής του μαρτυρούσαν τή συντριβή του. Δακρύβρεκτος καί μέ φωνή πού σπάρασε άπό λυγμούς, παρουσίασε τήν περίπτωσή του στόν Θεό καί Εκείνος δέν έγκατέλειψε τό δούλο Του. Ποτέ ό Δαβίδ δέν ύπήρξε προσφιλέστερος στήν καρδιά τής Άπειρης Αγάπης άπό τή φορά εκείνη όπου εσπευδε νά σώσει τήν ζωή του άπό τούς εχθρούς του, ξεσηκωμένους στήν άνταρσία άπό τόν ίδιο του τό γιό. Ό Κύριος λέγει: “Έγώ όσους άγαπώ ελέγχω καί παιδεύω· γενού λοιπόν ζηλωτής καί μετανόησον.” (Αποκ. 3:19). Ό Χριστός άναστηλώνει τή συντριμμένη καρδιά καί εξευγενίζει τή βαρυπενθούσα ψυχή μέχρι πού τήν κάνει κατοικητήριό Του.
“Οταν όμως μάς έρχονται οί δοκιμασίες, πόσοι άπό μάς φερόμαστε σάν τόν Ιακώβ! Νομίζομε ότι αύτές προέρχονται άπό τόν εχθρό καί εξακολουθούμε νά παλεύουμε στά τυφλά μέσ’ τό σκοτάδι, ώσπου εξαντλούνται οί δυνάμεις μας χωρίς νά βρίσκουμε ούτε άνακούφιση, ούτε λυτρωμό. Τό θεϊκό άγγιγμα πού ενοιωσε μέ τό χάραγμα τής αύγής, άπεκάλυψε στόν Ιακώβ ποιός ήταν Εκείνος μέ τόν Όποιο πάλευε—ό Άγγελος τής διαθήκης. Κλαίοντας άπεγνωσμένα ρίχθηκε τότε στήν άγκαλιά τής Άπειρης Αγάπης γιά νά δεχθεί τήν εύλογία πού λαχταρούσε ή ψυχή του. Έτσι χρειαζόμαστε κι’ εμείς νά μάθουμε ότι οί δοκιμασίες είναι γιά τό καλό μας καί νά μή καταφρονούμε τήν παιδεία τού Κυρίου ούτε νά λιγοψυχούμε δίαν ελεγχόμαστε άπό Αυτόν.
“Μακάριος ό άνθρωπος τόν όποιον ελέγχει ό Θεός. ... Διότι Αυτός πληγώνει καί επιδένει. Κτυπά καί αί χείρες Αυτού ίατρέουσιν. Έν εξ θλίψεσι σέ ελευθερώσει· καί έν τη έβδομη δέν θέλει σέ έγγίσει κακόν.” (Ιώβ 5:17-19). Ό Χριστός σπεύδει στόν κάθε πληγωμένο προσφέροντας γιατρειά. Ή ζωή τού πένθους, τού πόνου καί τής θλίψης λαμπρύνεται μέ τίς πολύτιμες αποκαλύψεις τής παρουσίας Του.
Ό Θεός δέν μάς θέλει νά παραλύουμε κάτω άπό τό βάρος τής οδυνηρής λύπης μέ ραγισμένη καί πληγωμένη καρδιά. Μάς θέλει νά σηκώνουμε τά μάτια ψηλά καί νά άντικρύζουμε τό προσφιλές Του πρόσωπο τής άγάπης. Ό ευλογημένος Λυτρωτής μας παραστέκει στό πλευρό πολλών των οποίων τά μάτια, τυφλωμένα απ’ τά δάκρυα, δέν τούς αφήνουν νά Τόν διακρίνουν. Λαχταράει νά σφίξει τό χέρι μας μεσ’ τό δικό Του, νά μάς κάνει νά στρέψουμε τά μάτια μας σ’ Αύτόν μέ τήν άπλότητα τής πίστης μας, καί νά Τόν άφήσουμε νά μάς οδηγήσει. Ή καρδιά Του συμμερίζεται τίς θλίψεις, τά βάσανα καί τίς δοκιμασίες μας. Μάς άγάπησε μέ “άγάπησιν αιώνιον” καί μάς περιβάλλει μέ τρυφερή φροντίδα. Μπορούμε νά στηρίξουμε τήν καρδιά μας επάνω Του καί νά σκεπτόμαστε τή στοργικότητά Του όλημερίς. Τότε Αύτός θά ύψώσει τήν ψυχή πάνω άπ’ τίς εφήμερες λύπες καί στενοχώριες μέσα σέ μιά σφαίρα ειρηνική.
Αύτό νά σκέπτεσθε καί σείς, ψυχές ύποκείμενες στή θλίψη καί στά βάσανα, καί νά χαίρεσθε έχοντας ελπίδα. “Διότι αύτη είναι ή νίκη ή νικήσασα τόν κόσμον, ή πίστις ήμών.” (Α΄Ίωάν. 5:4).
Μακάριοι είναι επίσης αύτοί πού θρηνούν μαζί μέ τόν Χριστό, συμμεριζόμενοι τή θλίψη τού κόσμου καί θλιβόμενοι γιά τήν άμαρτία πού δέρνει τόν κόσμο. Ένα τέτοιο πένθος δέν εχει τίποτε νά κάνει μέ τή λύπη τού εγώ. Ό Ιησούς ήταν Άνθρωπος θλίψεων καί πέρασε άπό τέτοιο ψυχικό άγχος πού καμιά γλώσσα δέν μπορούσε ποτέ νά περιγράψει. Οί άνθρώπινες παραβάσεις ήταν εκείνες πού ράγισαν καί κατασπάραξαν τήν ψυχή Του. Αφού έργάσθηκε μέ τέτοιο ζήλο, σέ σημείο πού εφθειρε τόν Εαυτό Του γιά νά άνακουφίσει τίς άνάγκες καί τά βάσανα τής άνθρώπινης φυλής, θλίβονταν κατάκαρδα κάθε φορά πού έβλεπε τά πλήθη νά άρνούνται νά έρθουν πρός Αύτόν γιά νά άποκτήσουν τήν αιώνια ζωή. Όλοι οί οπαδοί τού Χριστού θά περάσουν άπ’ αύτή τήν πείρα. Ένώ γεύονται τήν άγάπη Του, θά συμμερισθούν καί τό μόχθο Του γιά τή σωτηρία των χαμένων ψυχών. Συμμετέχουν στά παθήματα τού Χριστού καί θά συμμετάσχουν επίσης καί στή δόξα πού μέλλει νά άποκαλυφθεί. Ενωμένοι μαζί Του στό έργο Του, πίνοντας τό ίδιο μ’ Αύτόν πικρό ποτήρι τής θλίψης, άπολαβαίνουν τελικά μαζί καί τή χαρά Του.
Μέ τή θλίψη των παθημάτων ό Ιησούς άπέκτησε τήν καταλληλότητα τής διακονίας τής παρηγορίας. Πέρασε άπ’ όλα τά στάδια τής άνθρώπινης συμφοράς. Καί επειδή “Αύτός επαθε πειρασθείς, δύναται νά βοηθήση τούς πειραζομένους.” (Ήσ. 63:9, Έβρ. 2:18). Στή διακονία αύτή έχει τό προνόμιο νά συμπράττει κάθε άτομο πού συμμετέσχε στά παθήματά Του. “Διότι καθώς περισσεύουσι τά παθήματα τού Χριστού εις ημάς, ούτω διά τού Χριστού περισσεύει καί ή παρηγορία ημών.” (Β΄ Κορ. 1:5). Ό Κύριος χορηγεί στούς πενθούντες μιά ιδιαίτερη χάρη ή όποία έχει τή δυνατότητα νά απαλύνει τίς καρδιές καί νά σώζει τίς ψυχές. Ή άγάπη Του άνοίγει ενα ευεργετικό κανάλι πού χύνεται μέσα στήν πληγωμένη καί συντριμμένη ψυχή καί γίνεται βάλσαμο γιατρειάς στους πονεμένους. “Ό Πατήρ των οίκτιρμών καί Θεός πάσης παρηγορίας, ό παρηγορών ημάς έν πάση τή θλίψει ημών, διά νά δυνώμεθα ημείς νά παρηγορώμεν τούς έν πάση θλίψει, διά τής παρηγορίας μέ τήν όποίαν παρηγορούμεθα ήμείς αύτοί ύπό τού Θεού.” (Β΄ Κορ. 1:3,4).
