“Τόν άρτον ήμών τόν έπιούσιον δός εις ήμάς σήμερον”—ματθ. 6:11
Τό πρώτο μέρος της προσευχής πού μάς δίδαξε ό Ιησούς άναφέρεται στό όνομα, στή βασιλεία καί στό θέλημα τού Θεού—ότι τό όνομά Του πρέπει νά τιμηθεί, ή βασιλεία Του νά ιδρυθεί καί τό θέλημά Του νά έκτελεσθεί. Έτσι, άφού πρώτα κάνετε τήν ύπηρεσία τού Θεού βασικό σας μέλημα, μπορεΐτε τότε μέ εμπιστοσύνη νά ζητήσετε τήν εκπλήρωση τών δικών σας άναγκών. Άν εχετε άπαρνηθεί τό εγώ καί παραχωρήσει τόν εαυτό σας στόν Χριστό, άποτελεΐτε μέλος τής οικογένειας του Θεού καί τό κάθε τι στό σπίτι του Πατέρα βρίσκεται στή διάθεσή σας. Όλοι οί πρόσκαιροι καί μελλοντικοί θησαυροί του Θεού προορίζονται γιά σάς. Ή διακονία τών άγγέλων, ή δωρεά του Πνεύματος, οί μόχθοι τών ύπηρετών Του, όλα είναι γιά σάς. Ό κόσμος καί κάθε τι I πού βρίσκεται σ’ αύτόν καί είναι γιά τό καλό σας, λογίζεται δικό σας. Ακόμη καί αύτή ή εχθρότητα τών πονηρών άνθρώπων σάς προετοιμάζει γιά τόν ούρανό. Όταν εισθε “σείς του Χριστού”, “τά πάντα είναι ύμών.” (Α’ Κορ. 3:23,21).
Είσθε όμως σάν τό παιδί εκείνο πού δέν έλαβε άκόμη τήν κυριότητα τής κληρονομιάς του. Ό Θεός δέν σάς εμπιστεύεται τή διαχείρηση τών πολυτίμων θησαυρών πού προορίζει γιά σάς μή τυχόν ό Σατανάς, μέ τά έντεχνα δολώματά του, σάς έξαπατήσει, όπως εκανε μέ τό ζευγάρι τών πρωτοπλάστων τής Εδέμ. Ό Χριστός σάς τούς φυλάγει, άσφαλείς άπό τή δύναμη του καταστροφέα. Όπως τό παιδί αύτό, τό ίδιο θά λαβαίνετε καί σείς μέρα μέ τή μέρα τό άρκετό τής ήμέρας. Καθημερινά πρέπει νά προσεύχεσθε, “Τόν άρτον ήμών τόν έπιούσιον δός εις ημάς σήμερον.” Μή σάς άνησυχεϊ άν δέν εχετε άρκετά γιά αύριο. Έχετε τή διαβεβαίωση τής ύπόσχεσής Του. Όπως άναφέρει ό Δαβίδ, “Νέος ήμην καί ήδη έγήρασα καί δέν είδον δίκαιον έγκαταλελειμμένον, ούδέ τό σπέρμα αύτού ζητούν άρτον.” (Ψαλμ. 37:25). Ό Θεός ό Όποιος έστειλε τούς κόρακες νά θρέψουν τόν Ήλία στό χείμαρρο Χερίθ, δέ θά παραβλέψει ούτε ένα άπό τά πιστά παιδιά Του πού ύφίστανται θυσίες. Γι’ αύτόν πού βαδίζει στό δρόμο τής δικαοσύνης άναφέρεται ότι, “Άρτος θέλει δοθεί εις αύτόν τό ύδωρ αύτοϋ θέλει είσθαι βέβαιον.” “Δέν θέλουσι καταισχυνθή έν καιρώ πονηρω· καί έν ήμέραις πείνης θέλουσι χορτασθή.” “Επειδή Όστις τόν ίδιον Εαυτού Υίόν δέν έφείσθη, άλλά παρέδωκεν Αύτόν ύπέρ πάντων ήμών, πώς καί μετ’ Αύτοϋ δέν θέλει χαρίσει εις ήμάς τά πάντα;” (Ήσ. 33:16, Ψαλμ. 37:19, Ρωμ. 8:32). Εκείνος ό Όποίος μετρίαζε τίς φροντίδες καί τίς έγνοιες τής χήρας μητέρας Του καί τή βοηθούσε νά προμηθεύσει τίς άνάγκες του σπιτικού τής Ναζαρέτ, συμπονεϊ μέ τήν κάθε μητέρα στόν άγώνα της νά εξασφαλίσει τό ψωμί τών παιδιών της. Εκείνος ό Όποίος σπλαχνίζονταν ιούς όχλους “διότι ήσαν έκλελυμένοι καί έσκορπισμένοι” (Ματθ. 9:36), εξακολουθεί καί σήμερα νά σπλαχνίζεται τούς φτωχούς. Τούς εύλογεί μέ άπλωμένα χέρια, καί σ’ αύτή τήν προσευχή πού δίδαξε στούς μαθητές Του, μάς παροτρύνει νά θυμούμαστε τούς φτωχούς.
Όταν προσευχόμαστε, “Τόν άρτον ήμών τόν έπιούσιον δός εις ήμάς σήμερον,” ζητούμε όχι μόνο γιά τόν έαυτό μας, άλλά καί γιά τούς άλλους. Αναγνωρίζομε επίσης ότι αύτά πού μάς δίνει δέν είναι άποκλειστικά γιά τόν έαυτό μας. Ό Θεός μάς εμπιστεύεται τά άγαθά Του γιά νά μπορέσομε νά θρέψομε τούς νηστικούς. Μέσ’ τή μεγάλη Του άγαθότητα προνόησε γιά τούς φτωχούς. (Ψαλμ. 68:10). Καί μάς λέγει: “Όταν κάμνης γεύμα ή δεΐπνον, μή προσκάλει τούς φίλους σου, μηδέ τούς αδελφούς σου, μηδέ τούς συγγενείς σου, μηδέ γείτονας πλουσίους... Άλλ’ όταν κάμνης ύποδοχήν, προσκάλει πτωχούς, βεβλαμμένους, χωλούς, τυφλούς· καί θέλεις είσθαι μακάριος· διότι δέν έχουσι νά σοί άνταποδώσωσιν· έπειδή ή άνταπόδοσις θέλει γείνει εις σέ έν τή άναστάσει τών δικαίων.” (Λουκ. 14:12-14).
“Δυνατός είναι ό Θεός νά περισσεύση πάσαν χάριν εις εσάς, ώστε έχοντες πάντοτε έν παντί πάσαν αύτάρκειαν, νά περισσεύητε εις πάν εργον άγαθόν.” “Ό σπείρων μέ φειδωλίαν καί μέ φειδωλίαν θέλει θερίσει· καί ό σπείρων μέ άφθονίαν καί μέ άφθονίαν θέλει θερίσει.” (Β’ Κορ. 9:8,6).
Ή προσευχή γιά τό καθημερινό ψωμί δέ συμπεριλαμβάνει μόνο τήν τροφή πού συντηρεί τό σώμα, άλλ’ επίσης τό πνευματικό ψωμί πού θρέφει τήν ψυχή γιά τήν αιώνια ζωή. Ό Χριστός μάς λέγει: “Εργάζεσθε μή διά τήν τροφήν τήν φθειρομένην, άλλά διά τήν τροφήν τήν μένουσαν εις ζωήν αιώνιον.” (Ίωάν. 6:27). Καί εξηγεί: “Έγώ είμαι ό άρτος ό ζών, ό καταβάς εκ του ούρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τόν αιώνα.” (έδ. 51). Ό Σωτήρας μας είναι τό ψωμί τής ζωής καί όταν εμείς παρατηρούμε τήν άγάπη Του, όταν τή δεχόμαστε μέσα στήν ψυχή, τότε τρεφόμαστε μέ τό ούρανοκατέβατο αύτό ψωμί.
Ό λόγος Του μάς βοηθάει νά δεχθούμε τόν Χριστό καί τό Άγιο Πνεύμα μάς χορηγείται γιά νά κατανοήσομε τό λόγο του Θεού καί γιά νά μπάσομε τίς άλήθειες Του μεσ’ τίς καρδιές μας. Καθημερινά πρέπει νά προσευχόμαστε καθώς μελετούμε τό λόγο Του, νά μάς στείλει ό Θεός τό Πνεύμα Του γιά νά μάς φανερώσει τήν κατάλληλη εκείνη άλήθεια πού θά ένισχύσει τήν ψυχή μας γιά τήν αντιμετώπιση των αναγκών της ημέρας.
Διδάσκοντας μας νά ζητούμε κάθε μέρα αυτά πού χρειαζόμαστε—πρόσκαιρες όπως καί πνευματικές ευλογίες—ό Θεός έκπληρεϊ κάποιο σκοπό γιά τό καλό μας. Θέλει νά μάς κάνει νά συναισθανθούμε ότι έξαρτόμαστε από την άδιάπτωτη φροντίδα Του. Επιδιώκει νά μάς φέρει σέ επαφή μαζί Του. Καί μέ την επαφή μας μέ τόν Χριστό, μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τών μεγάλων πολυτίμων άληθειών του λόγου Του, θά τρέφομε τίς πεινασμένες μας ψυχές καί θά σβύνομε τή δίψα μας δροσιζόμενοι στήν πηγή τής ζωής.
