“Μακάριοι είσθε όταν σάς όνειδίσωσι”—ματθ. 5:11
Από τήν πτώση του καί δώθε, ό Σατανάς πάντοτε μετέρχεται μέσα άπατηλά. Όπως κακοπαρέστησε τόν Θεό μέσο τών πρακτόρων του, τό ίδιο κακοπαριστάνει καί τά παιδιά του Θεού. Ό Σωτήρας λέγει: “Οί όνειδισμοί τών όνειδιζόντων Σε επεσαν έπΈμέ.” (Ψαλμ. 69:9). Κατά τόν ίδιο τρόπο θά πέσουν καί πάνω στούς μαθητές Του. Κανείς πού έζησε ποτέ μεταξύ τών ανθρώπων δυσφημήσθηκε χειρότερα άπ’ ό,τι ό Υίός τού ανθρώπου. Τόν χλεύαζαν καί Τόν περιγελούσαν γιά τήν ακλόνητη ύπακοή Του στίς αρχές τού άγιου νόμου του Θεού. Τόν μίσησαν αναίτια. Παρ’ όλα αύτά άντιμετώπισε τούς εχθρούς Του διατηρώντας πάντοτε τήν ήρεμία Του καί δήλωσε ότι ό όνειδισμός άποτελεί μέρος του Χριστιανικού κληροδοτήματος. Παράλληλα συμβούλευσε τούς οπαδούς Του πώς νά άντιμετωπίζουν τά βέλη τής κακεντρέχειας, παροτρύνοντας τους νά μή μικροψυχούν τήν ώρα τών διωγμών.
Ή δυσφήμηση μπορεί μέν νά άμαυρώσει τήν προσωπική υπόληψη, δέν μπορεί όμως νά σπιλώσει τόν χαρακτήρα, επειδή αυτός φρουρείται άπό τόν Θεό. Ένόσο ό άνθρωπος δέν συγκατατίθεται στήν άμαρτία, δέν ύπάρχει καμιά δύναμη, ούτε άνθρώπινη ούτε σατανική, πού νά μπορεί νά κηλιδώσει τήν ψυχή. Ό άνθρωπος τού οποίου ή ψυχή επαναπαύεται στόν Θεό, κατά τήν ώρα τών πιο σκληρών δοκιμασιών καί τών πιό άποθαρρυντικών περιστάσεων, νοιώθει ακριβώς τό ίδιο όπως τόν καιρό της ευτυχίας, τότε πού τό φώς καί ή εύνοια τού Θεού φαίνονταν νά τόν περιβάλλουν. Τά λόγια του, τά κίνητρά του, οί πράξεις του μπορεϊ νά παρεξηγούνται καί νά διαστρεβλώνονται, άλλά αύτόν δέν τόν μέλλει, επειδή τό ενδιαφέρον του απασχολείται άπό σπουδαιότερα πράγματα. Φέρεται καί αύτός όπως ό Μωϋσής ό όποιος “ώς βλέπων τόν άόρατον ένεκαρτέρησε” (Έβρ. 11:27), καί δέν ενατενίζει “εις τά βλεπόμενα, άλλ’ εις τά μη βλεπόμενα.” (Β’ Κορ. 4:18).
Ό Χριστός άπό πείρα γνωρίζει όλες τίς άνθρώπινες παρεξηγήσεις καί τίς διαστροφές. Τά τέκνα Του μπορούν νά ύπομένουν μέ ήρεμία, καρτερικότητα καί εμπιστοσύνη, άσχετα πόσο μισούνται καί περιφρονούνται. Επειδή δέν ύπάρχει μυστικό πού νά μή βγει στό φανερό καί όσοι τιμούν τόν Θεό θά τιμηθούν άπ’ Αύτόν παρουσία άνθρώπων καί άγγέλων.
“Όταν οί άνθρωποι σάς όνειδίσωσι καί διώξωσι,” είπε ό ‘Ιησούς, “χαίρετε καί άγαλλιάσθε.” Καί ύπέδειξε στούς άκροατές Του νά έχουν σάν “παράδειγμα τής κακοπαθείας καί τής μακροθυμίας” τούς προφήτες πού είχαν μιλήσει στό όνομα τού Κυρίου. (Ίακ. 5:10). Ό Άβελ, ό πρώτος Χριστιανός γυιός άνάμεσα στά τέκνα του Αδάμ, έδωσε μαρτυρικό θάνατο. Ό Ένώχ, ενώ περπατούσε μέ τόν Θεό, ήταν άγνοημένος άπό τόν κόσμο. Ό Νώε χλευάσθηκε σάν φανατικός καί διαδοσίας άνησυχαστικών ειδήσεων. “Άλλοι έδοκίμασαν έμπαιγμούς καί. μάστιγας, ετι δέ καί δεσμά καί φυλακήν.” “Άλλοι έβασανίσθησαν μή δεχθέντες τήν άπολύτρωσιν, διά νά άξιωθώσι καλυτέρας άναστάσεως.” (Έβρ. 11:36,35).
Σέ κάθε γενεά οί εκλεκτοί άπεσταλμένοι τού Θεού όνειδίσθηκαν καί καταδιώχθηκαν, άλλά μ’ αύτή τους τήν κατάθλιψη ή επίγνωση του Θεού κοινοποιήθηκε παντού. Κάθε μαθητής του Χριστοϋ οφείλει νά προσχωρήσει στήν παράταξή Του καί νά συνεχίσει τό ίδιο εργο μέ τήν πεποίθηση ότι οί εχθροί της δέν μπορούν νά κάνουν τίποτε κατά τής αλήθειας, άλλ’ υπέρ τής άλήθειας. Ό σκοπός του Θεού είναι ή αλήθεια Του νά βρίσκεται πάντοτε στήν πρώτη γραμμή, γινόμενη τό αντικείμενο προσεκτικής εξέτασης καί συζήτησης, παρ’ όλη τήν περιφρόνηση πού τής δείχνουν. Ή ανθρώπινη διάνοια πρέπει νά έξαφθεί άπ’ αύτήν. Κάθε άντιγνωμία, κάθε κατηγορία, κάθε προσπάθεια γιά τήν άναχαίτιση τής ελευθερίας τής άνθρώπινης συνείδησης είναι μέσα πού μετέρχεται ό Θεός γιά νά άφυπνίσει διάνοιες πού διαφορετικά θά κοιμώταν.
Πόσες φορές τό γεγονός αύτό δέν εχει έπαληθεύσει στήν ιστορία τών άπεσταλμένων του Θεού! ‘Όταν ό ύπέροχος, ό εύγλωττος εκείνος Στέφανος ύπέστη τή θανατική ποινή πού τού επέβαλε τό Ιουδαϊκό Συνέδριο, τό έργο του ευαγγελίου δέν ζημιώθηκε. Τό ουράνιο φώς πού ελαμψε στό πρόσωπό του, ή θεϊκή ευσπλαχνία πού εκδηλώθηκε μέ τήν επιθανάτια προσευχή του, άπέβησαν τά αιχμηρά, μεταπειστικά βέλη γιά τόν νεαρό, άδιάλλακτο σύμβουλο πού παράστεκε στήν εκτέλεση, κι’ έτσι ό διώκτης Φαρισαίος Σαύλος, μεταβλήθηκε σέ σκεύος εκλογής γιά νά γνωστοποιήσει τό δνομα του Χριστού σέ εθνικούς, σέ βασιλείς καί σέ παιδιά του Ισραήλ. Καί χρόνια πολλά άργότερα, ό γηρασμένος πιά Παύλος εγραφε άπ’ τό κελί τής φυλακής του στή Ρώμη: “Τινές διά φθόνον καί έριδα ... ούχί εν καθαρότητι, νομίζοντες ότι προσθέτουσι θλίψιν εις τά δεσμά μου ... πλήν κατά πάντα τρόπον, εϊτε επί προφάσει, είτε τή άληθεία, ό Χριστός κηρύττεται.” (Φιλιπ. 1:15-18). Μέ τή φυλάκιση αυτή του Παύλου τό ευαγγέλιο διαδίδονταν καί ψυχές κερδίζονταν γιά τόν Χριστό καί μέσα σ’ αυτό ακόμη τό αύτοκρατορικό παλάτι. ‘Ενώ οί προσπάθειες του Σατανά στοχεύουν στήν καταστροφή τού “άφθάρτου σπέρματος τού λόγου τού Θεού του ζώντος καί μένοντος εις τόν αιώνα” (Α’ Πετ. 1:23), αύτό σπέρνεται στίς καρδιές τών άνθρώπων. Μέ τούς όνειδισμούς καί τούς κατατρεγμούς τών παιδιών Του, τό όνομα του Χριστού μεγαλύνεται καί σώζονται ψυχές.
Μεγάλη αμοιβή επιφυλάσσει ό ούρανός γι’ αύτούς πού δίνουν τή μαρτυρία τους γιά τόν Χριστό άντιμετωπίζοντας διωγμούς καί έμπαιγμούς. ‘Ενώ οί άνθρωποι επιζητούν τά γήϊνα αγαθά, ό Χριστός τούς ύποδείχνει τήν έπουράνια αμοιβή πού μάλιστα δέν τήν τοποθετεί στό απώτερο μέλλον, άλλ’ άρχίζει κι’ όλα αύτή άπό τούτη εδώ τή ζωή. Ό Κύριος παρουσιάσθηκε πρό χρόνων αιωνίων στόν Αβραάμ καί τού είπε: “Εγώ είμαι ό ύπερασπιστής σου, ό μισθός σου θέλει εΐσθαι πολύς σφόδρα.” (Γεν. 15:1). Αύτός είναι ό μισθός όλων γενικά τών οπαδών του Χριστού. Ό Θεός ‘Εμμανουήλ είναι Αύτός “εν τώ Όποίω είναι κεκρυμμένοι πάντες οί θησαυροί τής σοφίας καί τής γνώσεως,” “διότι εν Αύτώ κατοικεί παν τό πλήρωμα τής θεότητος σωματικώς.” (Κολ. 2:3,9). “Οταν συμπάσχει κανείς μαζί Του, όταν Τόν γνωρίσει προσωπικά, όταν Τόν κάνει δικό Του, άνοίγοντας διάπλατα τήν καρδιά γιά νά γευθεί τίς ίδιότητές Του, όταν καταλάβει τήν άγάπη καί τή δύναμή Του, όταν οικειοποιηθεί τόν άνεξερεύνητο πλούτο του Χριστού γιά νά κατανοεί όλο καί καλύτερα “τί τό πλάτος καί μήκος καί βάθος καί ύψος καί νά γνωρίσητε τήν άγάπην του Χριστού, τήν ύπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, διά νά πληρωθήτε μέ όλον τό πλήρωμα του Θεού” ('Εφεσ. 3:18,19), τότε “αύτη είναι ή κληρονομιά τών δούλων του Κυρίου· καί ή δικαιοσύνη αύτών είναι εξ Εμού, λέγει Κύριος.” (Ήσ. 54:17).
Αυτή ή χαρά πλημμύριζε τήν καρδιά του Παύλου καί τού Σίλα όταν μεσάνυχτα προσεύχονταν καί έψαλλαν ύμνους εύγνωμοσύνης στόν Θεό κλεισμένοι στή φυλακή τών Φιλίππων. Ό Χριστός τούς παράστεκε εκεί μέσα καί τό φώς τής παρουσίας Του άκτινοβολούσε στά καταγώγια μέ τή δόξα τών ούρανίων αύλών. Αψηφώντας τά δεσμά του, κατοπινά έγραφε ό Παύλος άπό τή Ρώμη, ικανοποιημένος μέ τήν εύρεία διάδοση τού εύαγγελίου: “Εις τούτο χαίρω, άλλά καί θέλω χαίρει.” (Φιλιπ. 1:18). Καί τά ίδια εκείνα λόγια τού Χριστού πάνω στό όρος άντηχούν καθαρά μέσα στό μήνυμα του Παύλου πρός τήν εκκλησία τών Φιλιππησίων πού διέρχονταν μεγάλους διωγμούς. “Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε· πάλιν θέλω είπεί, Χαίρετε.” (Φιλιπ. 4:4).
