“Μακάριοι οί δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης· διότι αυτών είναι ή βασιλεία των ουρανών”—ματθ. 5:10
Ό Ιησούς δεν υπόσχεται στους οπαδούς Του επίγειες δόξες καί πλούτη, ούτε καν μιά ζωή απαλλαγμένη άπό δοκιμασίες, άλλά τούς προσφέρει τό προνόμιο νά βαδίσουν μαζί με τόν Κύριό τους στό μονοπάτι της αυταπάρνησης καί του όνειδισμού επειδή ό κόσμος δέν τούς γνωρίζει.Εκείνος ό Όποιος ήρθε γιά νά λυτρώσει τόν χαμένο στήν άμαρτία κόσμο βρέθηκε ταυτόχρονα άντιμέτωπος όλων των συσπειρωμένων εχθρικών δυνάμεων κατά του Θεού καί τών άνθρώπων. Σέ μιά άδυσώπητη συνωμοσία κακοί άνθρωποι καί πονηροί άγγελοι παρατάχθηκαν όλοι μαζί κατά του Άρχοντα τής Ειρήνης. Άν καί ό κάθε λόγος Του καί ή κάθε πράξη Του άνέδιδαν τήν πνοή τής θεϊκής ευσπλαχνίας, ή άνομοιότητα πού παρουσίαζε συγκρινόμενος μέ τόν κόσμο προκαλούσε τήν πιό άσπονδη εχθρότητα. Επειδή κατέκρινε τά εγωιστικά πάθη τής ανθρώπινης φύσης, διήγειρε τήν τρομερότερη άντίδραση καί τό μίσος. Τό ίδιο συμβαίνει καί μέ όσους θέλουν νά ζουν εύσεβώς εν Χριστώ Ίησού. Υπάρχει μιά άναπόφευκτη σύγκρουση άνάμεσα στή δικαιοσύνη καί στήν άμαρτία, ανάμεσα στήν άγάπη καί στό μίσος, άνάμεσα στήν αλήθεια καί στό ψεύδος. Όταν εκπροσωπεί κανείς μέ τή ζωή του τήν άγάπη του Χριστού καί τήν ομορφιά τής άγιότητας, κάνει τούς ύπηκόους νά άποσκιρτούν άπό τό βασίλειο του Σατανά καί ό άρχοντας του κακού ξεσηκώνεται τότε καί άντιδρά. Ό έμπαιγμός καί ό κατατρεγμός περιμένουν όλους εκείνους πού έχουν έμποτισθεί μέ τό Πνεύμα του Χριστού. Τά μέσα του διωγμού άλλάζουν μέ τόν καιρό, άλλ’ ή βασική αρχή—τό πνεύμα δηλαδή πού τόν ύποκινεί—είναι τό ίδιο εκείνο πνεύμα τό όποιο προκάλεσε τόν θάνατο των εκλεκτών παιδιών τού Κυρίου άπό τήν εποχή του Άβελ.
Οί άνθρωποι πού προσπαθούν νά ζουν άρμονικά μέ τόν Θεό, θά διαπιστώσουν ότι τό όνειδος τού σταυρού δέν έξέλιπε ... “Άρχαί καί έξουσίαι καί πονηρά πνεύματα εν ύψηλοίς” παρατάσσονται εναντίον όλων εκείνων πού δηλώνουν ύποταγή στό νόμο του ουρανού. Επομένως αντί νά γίνεται πρόξενος λύπης, ό διωγμός θά πρέπει μάλλον νά προκαλεί χαρά στούς μαθητές του Χριστού, επειδή άποτελεί ένδειξη ότι αύτοί ακολουθούν τά ίχνη του Κυρίου τους.
Ένώ ό Κύριος δέν ύπόσχεται στό λαό Του καμιά εξαίρεση άπό τις δοκιμασίες, τούς έχει όμως ύποσχεθεί κάτι πολύ καλύτερο. Τούς λέγει: “Ή δύναμίς σου ώς αί ήμέραι σου.” “Άρκεί εις σέ ή χάρις Μου· διότι ή δύναμίς Μου έν άδυναμία δεικνύεται τελεία.” (Δευτ. 33:25, Β’ Κορ. 12:9). Άν κληθήτε νά περάσετε γιά χάρη Του μέσα άπ’ τό καμίνι τής φωτιάς, ό Ιησούς Χριστός θά παρασταθεί στό πλευρό σας, τό ίδιο όπως παραστάθηκε μέ τούς τρεις πιστούς Του στή Βαβυλώνα. Όσοι αγαπούν τόν Σωτήρα τους θά χαίρονται μέ τήν κάθε εύκαιρία πού τούς παρουσιάζεται νά συμμεριστούν τήν ταπείνωση καί τή μομφή Του. Ή άγάπη πού τρέφουν γιά τόν Κύριό τους γλυκαίνει τόν πόνο τών δοκιμασιών πού διέρχονται γι’ Αυτόν.
Ανέκαθεν ό Σατανάς καταδίωκε τό λαό του Θεού. Τούς βασάνιζε, τούς θανάτωνε, άλλά πεθαίνοντας εκείνοι γίνονταν νικητές. Ή άκλόνητη πίστη τους φανέρωνε Κάποιον πολύ άνώτερο άπό τόν Σατανά. Ό Διάβολος μπορούσε νά καταρρακώσει καί νά θανατώσει τό σώμα, άλλά δέν μπορούσε νά έγγίσει τή ζωή τήν “κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τώ Θεώ.” Μπορούσε νά κλείσει τούς άνθρώπους μέσα στούς τοίχους της φυλακής, άλλά δέν μπορούσε νά δεσμεύσει τό πνεύμα τους. Είχαν τή δυνατότητα νά προσβλέπουν στη δόξα πέρα άπό τό ζόφος καί νά λένε: “Φρονώ ότι τά παθήματα τού παρόντος καιρού δέν είναι άξια νά συγκριθώσι μέ τήν δόξαν τήν μέλλουσαν νά άποκαλυφθή εις ήμάς.” “Διότι ή προσωρινή ελαφρά θλίψις ήμών εργάζεται εις ήμάς καθ’ ύπερβολήν εις ύπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης.” (Ρωμ. 8:18, Β’ Κορ. 4:17).
Μέ τίς δοκιμασίες καί μέ τούς διωγμούς ή δόξα—δηλαδή ό χαρακτήρας τού Θεού—άποκαλύπτεται στούς εκλεκτούς Του. Ή εκκλησία του Χριστού, μισούμενη καί καταδιωκόμενη άπό τόν κόσμο, μαθητεύει καί πειθαρχείται στό σχολείο του Χριστού. Οί πιστοί περπατούν στά στενόχωρα μονοπάτια τής γης καί καθαρίζονται μέσα στό φλογερό καμίνι τών δοκιμασιών. Ακολουθούν τόν Χριστό ύποκείμενοι σέ οδυνηρές συγκρούσεις. Ύφίστανται αύτοθυσίες καί γεύονται πικρές άπογοητεύσεις. Άλλ’ ή έπώδυνη πείρα τους τούς διδάσκει τήν ένοχή καί τά τραγικά επακόλουθα τής άμαρτίας πού τή βλέπουν τότε μέ άποτροπιασμό. Συμμέτοχοι τών παθημάτων τού Χριστού, προορίζονται νά γίνουν καί συμμέτοχοι τής δόξας Του. Σέ ιερό όραματισμό ό προφήτης άντίκρυσε τό θρίαμβο τού λαού του Θεού καί λέγει: “Είδον ώς θάλασσαν ύαλίνην μεμιγμένην μέ πύρ· καί εκείνους οίτινες ένίκησαν ... ίσταμένους επί τήν θάλασσαν τήν ύαλίνην, έχοντας κιθάρας του Θεού. Καί έψαλλον τήν ώδήν Μωϋσέως τού δούλου τού Θεού καί τήν ώδήν του Αρνίου, λέγοντες, Μεγάλα καί θαυμαστά τά εργα Σου, Κύριε Θεέ Παντοκράτωρ· δίκαιαι καί άληθιναί αί όδοί Σου, Βασιλεύ τών άγίων.” “Ούτοι είναι οί ερχόμενοι εκ τής θλίψεως τής μεγάλης. Καί έπλυναν τάς στολάς αύτών, καί έλεύκαναν αύτάς, έν τώ αίματι τού Αρνιού. Διά τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, καί λατρεύουσιν Αυτόν ημέραν καί νύκτα εν τώ ναώ Αύτού· καί ό καθήμενος επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς.” (Άποκ. 15:2,3, 7:14-15).
