ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
O Dupuis (1742-1809) διατύπωσε μια παράδοξη θεωρία για τον Ιησού Χριστό. Σε τρίτομο έργο του (L΄ origine de tous les cuttes ou la teligion universelle) αναφέρει:
«Ο Ιησούς συμβολίζει τον ήλιο. Οι δώδεκα απόστολοι συμβολίζουν τα δώδεκα ζώδια. Γι΄ αυτό η γέννηση του Χριστού συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα, όταν ο ήλιος δείχνει ταπεινωμένος από τη δύναμη του σκότους. Η ανάσταση συμπίπτει με την ανατολή της άνοιξης, οπότε το φως θριαμβεύει στο σκοτάδι».
Δεν δίνει σημασία ο Dupuis ούτε στο Ταλμούδ, ούτε στις συντριπτικές αποδείξεις που αναφέρθηκαν, που αφήνουν έξω από κάθε αμφιβολία ότι ο Ιησούς Χριστός έζησε για 33 χρόνια στη γη. Αν ακολουθήσουμε το συλλογισμό του Dupuis, μπορούμε να αποδείξουμε με ανάλογο τρόπο ότι καμία από τις ιστορικές προσωπικότητες δεν υπήρξε στ΄ αλήθεια.
Χαρακτηριστικό είναι το έργο του J. Peres «Comme quoi Napoleon n΄ a jamais existe», όπου ο Peres ακολουθεί τη «μέθοδο» του Dupuis και αποδεικνύει ότι ο Μέγας Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ! Γράφει ο Peres «O Nαπολέων ήρθε από την Ανατολή, ανήλθε στο θρόνο της Γαλλίας, και κατέληξε στις δυτικές θάλασσες όπου και πέθανε. Παριστάνει λοιπόν τον ήλιο. Ο Ναπολέων είχε τρεις αδελφές και τέσσερις αδελφούς. Και ο Απόλλων είχε αδελφές τις τρεις χάριτες και αδελφούς τις τέσσερις εποχές του χρόνου, (που στη γαλλική γλώσσα που γράφτηκε το βιβλίο έχουν γένος αρσενικό). Άρα, ο Ναπολέων είναι παράσταση μυθική του Απόλλωνα. Μάλιστα, το όνομα Ναπολέων θα μπορούσε να προέρχεται από το Απόλλων», βάσει αληθοφανών ισχυρισμών του Peres!
Καταλαβαίνουμε όλοι, πόσο αυθαίρετοι είναι οι συλλογισμοί του Dupuis, και που καταλήγουμε, αν αρνηθούμε όλες τις ιστορικές πηγές και αρχίζουμε να κάνουμε συλλογισμούς, χωρίς στοιχεία, χωρίς άλλα δεδομένα.
Όλοι οι συγγραφείς που ισχυρίστηκαν ότι δεν υπήρξε ο Χριστός, αναιρέθηκαν εύκολα από δεκάδες άλλους επιστήμονες που είχαν πλήθος ιστορικές αποδείξεις και αρχαιολογικά ευρήματα. Οι αρνητές λοιπόν του Χριστού, τελικά δέχτηκαν ότι υπήρξε ο Ιησούς, δεν δέχονται όμως ότι υπήρξε Θεός. Σήμερα, λοιπόν βλέπουμε πλέον να κυκλοφορούν βιβλία που αρνούνται τη θεότητα, όχι την ύπαρξη του Ιησού Χριστού.
Υπήρξε λοιπόν. Τι ήταν όμως; Άνθρωπος, λένε οι αρνητές του. Τότε, ήταν απατεώνας, αφού ισχυρίστηκε ότι είναι Θεός, ενώ ήξερε καλά ότι κοροϊδεύει τους συνανθρώπους του! Ας δούμε όμως τι ισχυρίστηκαν οι αρνητές.
O Herman Reimarus (1694-1768) σε τεράστιο έργο, χιλιάδων σελίδων, ισχυρίζεται συνοπτικά τα εξής:
Βάση του Χριστιανισμού υπήρξε η απάτη. Ο Ιησούς ήθελε να ανέβει στο θρόνο του Δαβίδ και συνεννοήθηκε με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, να υποστηρίζει ο ένας τον άλλο!! Είχε κανονιστεί η εξέγερση για τις μέρες του Πάσχα, αλλά ο Ιησούς, ελπίζοντας στην υποστήριξη του κόσμου, εξεγέρθηκε μόνος του νωρίτερα, πράγμα που οδήγησε τους άλλους αρχηγούς της επανάστασης να τον συλλάβουν και να τον κατηγορήσουν, ώστε τελικά να σταυρωθεί.
Οι μαθητές του συνέχισαν την απάτη, για ιδιοτελείς σκοπούς. Συνεννοήθηκαν για 50 μέρες, έκλεψαν το σώμα από τον τάφο, και ισχυρίστηκαν ότι αναστήθηκε.
Σε μια κρίση ειλικρίνειας όμως ο Reimarus αναφέρει ότι «είναι παράδοξο, οι άνθρωποι αυτοί δίδαξαν την τελειότερη και αγνότερη ηθική διδασκαλία που υπήρξε ποτέ».
Είναι αλήθεια παράδοξος ο συλλογισμός του Reimarus. Κάποιοι απατεώνες, με τον πιο ανέντιμο και ανειλικρινή τρόπο προσπάθησαν να επιβάλλουν την πιο μυθική και αγνή διδασκαλία που υπήρξε ποτέ στη γη! Τι παράξενο!
Αρκετά συγγράμματα αναίρεσαν απόλυτα την παράξενη άποψη του Reimarus. O Weinel γράφει χαρακτηριστικά «Ο Reimarus δεν έχει καταλάβει τίποτα από την ιστορική έρευνα, και τρομάζω από την ποσότητα της παραφροσύνης, που διαφαίνεται». Ο Ηase γράφει ότι το βιβλίο του Reimarus ήταν προϊόν «ζώντος και αποκαλυμμένου μίσους».
Σήμερα, κανείς πια δεν υποστηρίζει τις απόψεις αυτές.
O Bahrdt έγραψε ένδεκα τόμους, όπου ισχυρίζεται τα εξής:
Ο Ιησούς ήταν αρχηγός της αίρεσης των Εσσαίων, που είχε πολλά μέλη σε όλες τις κοινωνικές τάξεις όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά και στην Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα. Στην ίδια αίρεση ανήκε ο Ιωσήφ από Αριμαθαίους, που ζήτησε το σώμα του Ιησού. Να λοιπόν πως έγιναν τα πράγματα.
Οι Εσσαίοι βρήκαν τον νόθο Ιησού, που είχε πολλά χαρίσματα. τον πήραν υπό την προστασία τους και τον στήριξαν, ώστε έγινε όργανο της κίνησης τους. Όταν ο νεαρός Ιησούς έμαθε στην Ιερουσαλήμ για το θάνατο του Σωκράτη στην Αθήνα, αναλύθηκε σε δάκρυα (!) και ζήλεψε τη φήμη και τη δόξα του Έλληνα φιλόσοφου. Στο περιβάλλον του υπήρξε ένας Πέρσης γιατρός, που τον δίδαξε για δύο φάρμακα, ένα για τους οφθαλμούς και ένα για τις νευρικές νόσους. Δίπλα του ο Ιησούς είχε τον ευαγγελιστή Λουκά που ήταν πολύ καλός γιατρός. Ο Ιησούς και ο Λουκάς, με τις γνώσεις και του Πέρση γιατρού, ήταν εύκολο να κάνουν κάποιες θεραπείες που εντυπωσίασαν, και δημιούργησαν τη φήμη των θαυμάτων. Ο Ιησούς αισθανόταν συχνά τύψεις για την υποκρισία του ότι κάνει θαύματα, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά.
Θα σταματήσουμε τη διήγηση του Bahrbt, γιατί είναι προφανές ότι ο συγγραφέας έχει ιδιαίτερη μυθοπλαστική ικανότητα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι ισχυρισμοί, δεν στηρίζονται πουθενά, γεννήθηκαν απλά στο μυαλό του συγγραφέα. Οι επικριτές του τον κατηγορούν για «άγνοια», «μυθιστορηματική φαντασία», «έλλειψη της παραμικρής γνώσης επιστημονικής έρευνας» κλπ.
O Harnack μάλιστα παρατηρεί ότι «δεν είναι δυνατό ο Ιησούς να είχε την παραμικρή σχέση με τους Εσσαίους. Οι Εσσαίοι δεν είχαν καμιά επαφή με αμαρτωλούς ή ακάθαρτους. Πλενόντουσαν τελετουργικά πολλές φορές τη μέρα, και ήταν τελείως αντίθετοι σε οποιαδήποτε επικοινωνία με αμαρτωλούς, ακάθαρτους, άπιστους. Ο Ιησούς απεναντίας κατηγορήθηκε ότι είχε συνεχή επικοινωνία με αμαρτωλούς, έτρωγε μαζί τους, προσπαθούσε να τους επαναφέρει σε ηθικό δρόμο.
O Paulus, αρνητής του Χριστού και αυτός (σαν θεού), προσπάθησε να αποφύγει το σκόπελο της απόδοσης δόλου και αγυρτείας σε έναν δάσκαλο τέλειας ηθικής. Προσπάθησε να αποδώσει σε άλλες αιτίες, εκτός από δόλο, τα θαύματα. Ας παρακολουθήσουμε το συλλογισμό του.
Ο τυφλός θεραπεύτηκε με κολλύριο. Τα δαιμόνια έφυγαν με καταπραϋντικό. Η νηστεία, στην πραγματικότητα ήταν μια σωστή δίαιτα, που βοηθάει τον πάσχοντα να αυτοθεραπευτεί.
Ο Ιησούς δεν πέθανε στο σταυρό, απλά λιποθύμησε. Τον έβαλαν στο μνήμα, αφού τον άλειψαν με μεγάλης ποσότητας αρώματα. Ο σεισμός που έγινε, κύλησε από μόνος του τον λίθο! Τα αρώματα τον συνέφεραν, όπως ο αιθέρας συνεφέρει κάποιο λιπόθυμο! Βγήκε έξω, βρήκε τα ρούχα του κηπουρού, τα έβαλε, και έτσι λέει το ευαγγέλιο ότι «τον νόμισαν για τον κηπουρό» (!). Κανείς δεν έμαθε από εκεί και πέρα πως έζησε και πως πέθανε.
Αλήθεια, ο Paulus λέει ότι ο Ιησούς δεν προσπάθησε να κάνει θαύματα, απλά οι άλλοι τον παρεξήγησαν! όμως, δεν είναι δόλος, να αφήνει τους μαθητές να πιστεύουν ότι κάνει θαύματα, χωρίς να τους λέει την αλήθεια; Ήταν λοιπόν κάποιος, που του ήρθαν τα πράγματα βολικά, και απλά άφησε τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι θεός!
Δεκάδες είναι τα βιβλία που αμφισβήτησαν τη θεότητα του Ιησού. Αν τα κατατάξουμε σε κατηγορίες, υποστηρίζουν:
α) Ότι ήταν ένας επιδέξιος απατεώνας
β) Ότι ήταν ηθικός, αλλά οι άλλοι παραξήγησαν την ύπαρξη και την παρουσία του
γ) Ότι ήταν ένας ασήμαντος, αλλά οι μαθητές και ο Παύλος του έδωσαν ιδιότητες που ποτέ δεν είχε, για δικό του όφελος.
Όμως, πουθενά δεν φαίνεται στην ιστορία το όφελος. Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα υπέστησαν διωγμούς, και όμως δεν πρόδωσαν την πίστη τους. Απεναντίας, ο Χριστιανισμός, παρά τους χιλιάδες μάρτυρες, εξαπλώθηκε με απίστευτη ταχύτητα, χάρη στην αυταπάρνηση και την απόλυτη πίστη των πρώτων Χριστιανών. Ποιο όφελος είχε ο Παύλος, ο Ματθαίος, ο Πέτρος, οι μαθητές; Μόνο μια εξήγηση υπάρχει. Το όφελος προφανώς δεν υπήρξε στον κόσμο αυτό. Η βασιλεία του Χριστού, όπως ο ίδιος ο Ιησούς είπε, δεν είναι βασιλεία αυτού του κόσμου. Μόνο για κάτι το απόλυτα βέβαιο θυσιάστηκαν οι μαθητές, ο Παύλος, οι πρώτοι Χριστιανοί.
Η ηθική διδασκαλία του Χριστιανισμού αποτελεί κάτι το ανεπανάληπτο. Οι αρνητές του Ιησού, όλοι, δέχονται την ηθική τελειότητα της διδασκαλίας αυτής. Πολλοί παραδέχονται ότι δεν μπορούν να εξηγήσουν πως συμβιβάζεται η τελειότητα της διδασκαλίας και η αγυρτεία του διδασκάλου. Αν οι μαθητές έφτιαχναν ένα ψεύτικο Χριστό, δεν θα πέθαιναν για να υποστηρίξουν το ψέμα που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Ας δούμε όμως, με συντομία, τη διδασκαλία του Ιησού.
O Dupuis (1742-1809) διατύπωσε μια παράδοξη θεωρία για τον Ιησού Χριστό. Σε τρίτομο έργο του (L΄ origine de tous les cuttes ou la teligion universelle) αναφέρει:
«Ο Ιησούς συμβολίζει τον ήλιο. Οι δώδεκα απόστολοι συμβολίζουν τα δώδεκα ζώδια. Γι΄ αυτό η γέννηση του Χριστού συμπίπτει με την ακμή του χειμώνα, όταν ο ήλιος δείχνει ταπεινωμένος από τη δύναμη του σκότους. Η ανάσταση συμπίπτει με την ανατολή της άνοιξης, οπότε το φως θριαμβεύει στο σκοτάδι».
Δεν δίνει σημασία ο Dupuis ούτε στο Ταλμούδ, ούτε στις συντριπτικές αποδείξεις που αναφέρθηκαν, που αφήνουν έξω από κάθε αμφιβολία ότι ο Ιησούς Χριστός έζησε για 33 χρόνια στη γη. Αν ακολουθήσουμε το συλλογισμό του Dupuis, μπορούμε να αποδείξουμε με ανάλογο τρόπο ότι καμία από τις ιστορικές προσωπικότητες δεν υπήρξε στ΄ αλήθεια.
Χαρακτηριστικό είναι το έργο του J. Peres «Comme quoi Napoleon n΄ a jamais existe», όπου ο Peres ακολουθεί τη «μέθοδο» του Dupuis και αποδεικνύει ότι ο Μέγας Ναπολέων δεν υπήρξε ποτέ! Γράφει ο Peres «O Nαπολέων ήρθε από την Ανατολή, ανήλθε στο θρόνο της Γαλλίας, και κατέληξε στις δυτικές θάλασσες όπου και πέθανε. Παριστάνει λοιπόν τον ήλιο. Ο Ναπολέων είχε τρεις αδελφές και τέσσερις αδελφούς. Και ο Απόλλων είχε αδελφές τις τρεις χάριτες και αδελφούς τις τέσσερις εποχές του χρόνου, (που στη γαλλική γλώσσα που γράφτηκε το βιβλίο έχουν γένος αρσενικό). Άρα, ο Ναπολέων είναι παράσταση μυθική του Απόλλωνα. Μάλιστα, το όνομα Ναπολέων θα μπορούσε να προέρχεται από το Απόλλων», βάσει αληθοφανών ισχυρισμών του Peres!
Καταλαβαίνουμε όλοι, πόσο αυθαίρετοι είναι οι συλλογισμοί του Dupuis, και που καταλήγουμε, αν αρνηθούμε όλες τις ιστορικές πηγές και αρχίζουμε να κάνουμε συλλογισμούς, χωρίς στοιχεία, χωρίς άλλα δεδομένα.
Όλοι οι συγγραφείς που ισχυρίστηκαν ότι δεν υπήρξε ο Χριστός, αναιρέθηκαν εύκολα από δεκάδες άλλους επιστήμονες που είχαν πλήθος ιστορικές αποδείξεις και αρχαιολογικά ευρήματα. Οι αρνητές λοιπόν του Χριστού, τελικά δέχτηκαν ότι υπήρξε ο Ιησούς, δεν δέχονται όμως ότι υπήρξε Θεός. Σήμερα, λοιπόν βλέπουμε πλέον να κυκλοφορούν βιβλία που αρνούνται τη θεότητα, όχι την ύπαρξη του Ιησού Χριστού.
Υπήρξε λοιπόν. Τι ήταν όμως; Άνθρωπος, λένε οι αρνητές του. Τότε, ήταν απατεώνας, αφού ισχυρίστηκε ότι είναι Θεός, ενώ ήξερε καλά ότι κοροϊδεύει τους συνανθρώπους του! Ας δούμε όμως τι ισχυρίστηκαν οι αρνητές.
O Herman Reimarus (1694-1768) σε τεράστιο έργο, χιλιάδων σελίδων, ισχυρίζεται συνοπτικά τα εξής:
Βάση του Χριστιανισμού υπήρξε η απάτη. Ο Ιησούς ήθελε να ανέβει στο θρόνο του Δαβίδ και συνεννοήθηκε με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, να υποστηρίζει ο ένας τον άλλο!! Είχε κανονιστεί η εξέγερση για τις μέρες του Πάσχα, αλλά ο Ιησούς, ελπίζοντας στην υποστήριξη του κόσμου, εξεγέρθηκε μόνος του νωρίτερα, πράγμα που οδήγησε τους άλλους αρχηγούς της επανάστασης να τον συλλάβουν και να τον κατηγορήσουν, ώστε τελικά να σταυρωθεί.
Οι μαθητές του συνέχισαν την απάτη, για ιδιοτελείς σκοπούς. Συνεννοήθηκαν για 50 μέρες, έκλεψαν το σώμα από τον τάφο, και ισχυρίστηκαν ότι αναστήθηκε.
Σε μια κρίση ειλικρίνειας όμως ο Reimarus αναφέρει ότι «είναι παράδοξο, οι άνθρωποι αυτοί δίδαξαν την τελειότερη και αγνότερη ηθική διδασκαλία που υπήρξε ποτέ».
Είναι αλήθεια παράδοξος ο συλλογισμός του Reimarus. Κάποιοι απατεώνες, με τον πιο ανέντιμο και ανειλικρινή τρόπο προσπάθησαν να επιβάλλουν την πιο μυθική και αγνή διδασκαλία που υπήρξε ποτέ στη γη! Τι παράξενο!
Αρκετά συγγράμματα αναίρεσαν απόλυτα την παράξενη άποψη του Reimarus. O Weinel γράφει χαρακτηριστικά «Ο Reimarus δεν έχει καταλάβει τίποτα από την ιστορική έρευνα, και τρομάζω από την ποσότητα της παραφροσύνης, που διαφαίνεται». Ο Ηase γράφει ότι το βιβλίο του Reimarus ήταν προϊόν «ζώντος και αποκαλυμμένου μίσους».
Σήμερα, κανείς πια δεν υποστηρίζει τις απόψεις αυτές.
O Bahrdt έγραψε ένδεκα τόμους, όπου ισχυρίζεται τα εξής:
Ο Ιησούς ήταν αρχηγός της αίρεσης των Εσσαίων, που είχε πολλά μέλη σε όλες τις κοινωνικές τάξεις όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά και στην Αίγυπτο και τη Βαβυλώνα. Στην ίδια αίρεση ανήκε ο Ιωσήφ από Αριμαθαίους, που ζήτησε το σώμα του Ιησού. Να λοιπόν πως έγιναν τα πράγματα.
Οι Εσσαίοι βρήκαν τον νόθο Ιησού, που είχε πολλά χαρίσματα. τον πήραν υπό την προστασία τους και τον στήριξαν, ώστε έγινε όργανο της κίνησης τους. Όταν ο νεαρός Ιησούς έμαθε στην Ιερουσαλήμ για το θάνατο του Σωκράτη στην Αθήνα, αναλύθηκε σε δάκρυα (!) και ζήλεψε τη φήμη και τη δόξα του Έλληνα φιλόσοφου. Στο περιβάλλον του υπήρξε ένας Πέρσης γιατρός, που τον δίδαξε για δύο φάρμακα, ένα για τους οφθαλμούς και ένα για τις νευρικές νόσους. Δίπλα του ο Ιησούς είχε τον ευαγγελιστή Λουκά που ήταν πολύ καλός γιατρός. Ο Ιησούς και ο Λουκάς, με τις γνώσεις και του Πέρση γιατρού, ήταν εύκολο να κάνουν κάποιες θεραπείες που εντυπωσίασαν, και δημιούργησαν τη φήμη των θαυμάτων. Ο Ιησούς αισθανόταν συχνά τύψεις για την υποκρισία του ότι κάνει θαύματα, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά.
Θα σταματήσουμε τη διήγηση του Bahrbt, γιατί είναι προφανές ότι ο συγγραφέας έχει ιδιαίτερη μυθοπλαστική ικανότητα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι ισχυρισμοί, δεν στηρίζονται πουθενά, γεννήθηκαν απλά στο μυαλό του συγγραφέα. Οι επικριτές του τον κατηγορούν για «άγνοια», «μυθιστορηματική φαντασία», «έλλειψη της παραμικρής γνώσης επιστημονικής έρευνας» κλπ.
O Harnack μάλιστα παρατηρεί ότι «δεν είναι δυνατό ο Ιησούς να είχε την παραμικρή σχέση με τους Εσσαίους. Οι Εσσαίοι δεν είχαν καμιά επαφή με αμαρτωλούς ή ακάθαρτους. Πλενόντουσαν τελετουργικά πολλές φορές τη μέρα, και ήταν τελείως αντίθετοι σε οποιαδήποτε επικοινωνία με αμαρτωλούς, ακάθαρτους, άπιστους. Ο Ιησούς απεναντίας κατηγορήθηκε ότι είχε συνεχή επικοινωνία με αμαρτωλούς, έτρωγε μαζί τους, προσπαθούσε να τους επαναφέρει σε ηθικό δρόμο.
O Paulus, αρνητής του Χριστού και αυτός (σαν θεού), προσπάθησε να αποφύγει το σκόπελο της απόδοσης δόλου και αγυρτείας σε έναν δάσκαλο τέλειας ηθικής. Προσπάθησε να αποδώσει σε άλλες αιτίες, εκτός από δόλο, τα θαύματα. Ας παρακολουθήσουμε το συλλογισμό του.
Ο τυφλός θεραπεύτηκε με κολλύριο. Τα δαιμόνια έφυγαν με καταπραϋντικό. Η νηστεία, στην πραγματικότητα ήταν μια σωστή δίαιτα, που βοηθάει τον πάσχοντα να αυτοθεραπευτεί.
Ο Ιησούς δεν πέθανε στο σταυρό, απλά λιποθύμησε. Τον έβαλαν στο μνήμα, αφού τον άλειψαν με μεγάλης ποσότητας αρώματα. Ο σεισμός που έγινε, κύλησε από μόνος του τον λίθο! Τα αρώματα τον συνέφεραν, όπως ο αιθέρας συνεφέρει κάποιο λιπόθυμο! Βγήκε έξω, βρήκε τα ρούχα του κηπουρού, τα έβαλε, και έτσι λέει το ευαγγέλιο ότι «τον νόμισαν για τον κηπουρό» (!). Κανείς δεν έμαθε από εκεί και πέρα πως έζησε και πως πέθανε.
Αλήθεια, ο Paulus λέει ότι ο Ιησούς δεν προσπάθησε να κάνει θαύματα, απλά οι άλλοι τον παρεξήγησαν! όμως, δεν είναι δόλος, να αφήνει τους μαθητές να πιστεύουν ότι κάνει θαύματα, χωρίς να τους λέει την αλήθεια; Ήταν λοιπόν κάποιος, που του ήρθαν τα πράγματα βολικά, και απλά άφησε τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι θεός!
Δεκάδες είναι τα βιβλία που αμφισβήτησαν τη θεότητα του Ιησού. Αν τα κατατάξουμε σε κατηγορίες, υποστηρίζουν:
α) Ότι ήταν ένας επιδέξιος απατεώνας
β) Ότι ήταν ηθικός, αλλά οι άλλοι παραξήγησαν την ύπαρξη και την παρουσία του
γ) Ότι ήταν ένας ασήμαντος, αλλά οι μαθητές και ο Παύλος του έδωσαν ιδιότητες που ποτέ δεν είχε, για δικό του όφελος.
Όμως, πουθενά δεν φαίνεται στην ιστορία το όφελος. Οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα υπέστησαν διωγμούς, και όμως δεν πρόδωσαν την πίστη τους. Απεναντίας, ο Χριστιανισμός, παρά τους χιλιάδες μάρτυρες, εξαπλώθηκε με απίστευτη ταχύτητα, χάρη στην αυταπάρνηση και την απόλυτη πίστη των πρώτων Χριστιανών. Ποιο όφελος είχε ο Παύλος, ο Ματθαίος, ο Πέτρος, οι μαθητές; Μόνο μια εξήγηση υπάρχει. Το όφελος προφανώς δεν υπήρξε στον κόσμο αυτό. Η βασιλεία του Χριστού, όπως ο ίδιος ο Ιησούς είπε, δεν είναι βασιλεία αυτού του κόσμου. Μόνο για κάτι το απόλυτα βέβαιο θυσιάστηκαν οι μαθητές, ο Παύλος, οι πρώτοι Χριστιανοί.
Η ηθική διδασκαλία του Χριστιανισμού αποτελεί κάτι το ανεπανάληπτο. Οι αρνητές του Ιησού, όλοι, δέχονται την ηθική τελειότητα της διδασκαλίας αυτής. Πολλοί παραδέχονται ότι δεν μπορούν να εξηγήσουν πως συμβιβάζεται η τελειότητα της διδασκαλίας και η αγυρτεία του διδασκάλου. Αν οι μαθητές έφτιαχναν ένα ψεύτικο Χριστό, δεν θα πέθαιναν για να υποστηρίξουν το ψέμα που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Ας δούμε όμως, με συντομία, τη διδασκαλία του Ιησού.
