Οι σαρκικοί άνθρωποι συκοφαντούν την παρθενία και, όντας φιλήδονοι, επικαλούνται ως απόδειξη το (χωρίο) «καταραμένος να είναι όποιος δεν αφήνει απογόνους στον Ισραήλ». Εμείς όμως, παίρνοντας θάρρος από το Θεό Λόγο που γεννήθηκε από Παρθένο, ισχυριζόμαστε ότι η παρθενία εξαρχής δόθηκε από το Θεό στη φύση των ανθρώπων. Πράγματι, ο άνθρωπος πλάσθηκε από την παρθένο γη, η Εύα δημιουργήθηκε από τον Αδάμ μόνο και η παρθενία βασίλευε στον παράδεισο. Λέει μάλιστα η Αγία Γραφή, ότι «ο Αδάμ και η Εύα, παρόλο που ήταν γυμνοί, δεν ντρέπονταν». Όταν όμως έκαναν την παρακοή, τότε «ένιωσαν ότι ήταν γυμνοί» και από ντροπή έρραψαν ρούχα για τον εαυτό τους. Και μετά την παράβαση, όταν ο Αδάμ άκουσε «ότι από τη γη προήλθες και στη γη θα καταλήξεις» και εξαιτίας της παραβάσεως εισήλθε ο θάνατος στη ζωή μας, τότε «ήλθε σε επαφή με τη γυναίκα του Εύα, και αυτή συνέλαβε και γέννησε». Επομένως, ο γάμος επινοήθηκε για να μη χαθεί και εξαφανισθεί από το θάνατο το ανθρώπινο γένος, για να μπορέσει να διασωθεί με τη γέννηση των παιδιών.
Αλλά ίσως μας αντείπουν: Τότε, τί χρειάζεται (η διάκριση) σε «αρσενικό και θηλυκό (φύλο)» και το (χωρίο που λέει) «αυξηθείτε κι πολλαπλασιασθείτε»;
Θ’ απαντήσουμε σ’ αυτά ότι το μεν «αυξηθείτε κι πολλαπλασιασθείτε» δεν σημαίνει οπωσδήποτε τον πολλαπλασιασμό με την ένωση του γάμου.
Διότι μπορούσε ο Θεός και με άλλο τρόπο να πολλαπλασιάσει το ανθρώπινο γένος, εάν αυτό τηρούσε απαράβατη την εντολή ώς το τέλος. Αλλά, επειδή ο προγνώστης ο Θεός, που «γνωρίζει τα πάντα, πριν ακόμη δημιουργηθούν», γνώριζε ότι πρόκειται να κάνουν την παράβαση και να τιμωρηθούν με θάνατο, πρόλαβε και έκανε αρσενικό και θηλυκό και έδωσε την εντολή της αυξήσεως και του πολλαπλασιασμού. Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα για να εξετάσουμε τα κατορθώματα της παρθενίας· είναι το ίδιο να μιλήσουμε και για την αγνότητα.
Όταν ο Νώε πήρε την εντολή να εισέλθει στην κιβωτό και ανέλαβε να σώσει τη φύτρα των ανθρώπων, προστάχθηκε τα εξής: «Μπες μέσα (στην κιβωτό) εσύ, οι γιοί σου, η γυναίκα σου και οι γυναίκες των γιών σου».
(Ο Θεός) τους ξεχώρισε από τις γυναίκες, για να γλυτώσουν με την αγνότητα τη φουρτούνα και το παγκόσμιο εκείνο ναυάγιο. Μετά όμως από την παύση του κατακλυσμού του είπε (ο Θεός): «Βγες έξω (από την κιβωτό) εσύ, οι γιοί σου, η γυναίκα σου και οι γυναίκες των γιών σου».
Και να, πάλι επιτρέπει το γάμο για τον πολλαπλασιασμό.
Έπειτα ο Ηλίας, ο πυρφόρος και ουρανοδρόμος αρματηλάτης, δεν προτίμησε την αγαμία και δεν απόκτησε την καλή μαρτυρία με την
υπεράνθρωπη αρετή του; Ποιός έκλεισε τους ουρανούς; Ποιός ανέστησε νεκρούς; Ποιός διαίρεσε τον Ιορδάνη; Δεν ήταν ο παρθένος Ηλίας; Αλλά και ο μαθητής του Ελισσαίος δεν επέδειξε την ίδια αρετή και, όταν το ζήτησε, δεν πήρε ως κληρονομιά διπλάσια (από τον Ηλία) τη χάρη του Πνεύματος;
Και τί έγινε με τους τρεις παίδες; Με την άσκηση της παρθενίας δεν φάνηκαν πιο ανθεκτικοί από τη φωτιά, επειδή τα παρθενικά τους σώματα έγιναν άκαυστα; Δεν ήταν πάλι ο Δανιήλ, που η παρθενία του σώματος εμπόδισε τα δόντια των θηρίων να να μπηχθούν σ’ αυτό; Δεν ήταν ο Θεός, που για να εμφανισθεί στους Ισραηλίτες απαιτούσε να αγνίσουν το σώμα τους;
Δεν ήταν οι ιερείς που καθάριζαν τον εαυτό τους, για να εισέλθουν στα άδυτα (του Ναού) και να προσφέρουν τις θυσίες; Δεν ήταν ο νόμος που διακήρυξε την αγνότητα ως μεγάλη ευλογία;
Πρέπει, λοιπόν, την εντολή του νόμου να τη θεωρούμε με πνευματικό νόημα.
Αλλά ίσως μας αντείπουν: Τότε, τί χρειάζεται (η διάκριση) σε «αρσενικό και θηλυκό (φύλο)» και το (χωρίο που λέει) «αυξηθείτε κι πολλαπλασιασθείτε»;
Θ’ απαντήσουμε σ’ αυτά ότι το μεν «αυξηθείτε κι πολλαπλασιασθείτε» δεν σημαίνει οπωσδήποτε τον πολλαπλασιασμό με την ένωση του γάμου.
Διότι μπορούσε ο Θεός και με άλλο τρόπο να πολλαπλασιάσει το ανθρώπινο γένος, εάν αυτό τηρούσε απαράβατη την εντολή ώς το τέλος. Αλλά, επειδή ο προγνώστης ο Θεός, που «γνωρίζει τα πάντα, πριν ακόμη δημιουργηθούν», γνώριζε ότι πρόκειται να κάνουν την παράβαση και να τιμωρηθούν με θάνατο, πρόλαβε και έκανε αρσενικό και θηλυκό και έδωσε την εντολή της αυξήσεως και του πολλαπλασιασμού. Ας επιστρέψουμε, όμως, στο θέμα για να εξετάσουμε τα κατορθώματα της παρθενίας· είναι το ίδιο να μιλήσουμε και για την αγνότητα.
Όταν ο Νώε πήρε την εντολή να εισέλθει στην κιβωτό και ανέλαβε να σώσει τη φύτρα των ανθρώπων, προστάχθηκε τα εξής: «Μπες μέσα (στην κιβωτό) εσύ, οι γιοί σου, η γυναίκα σου και οι γυναίκες των γιών σου».
(Ο Θεός) τους ξεχώρισε από τις γυναίκες, για να γλυτώσουν με την αγνότητα τη φουρτούνα και το παγκόσμιο εκείνο ναυάγιο. Μετά όμως από την παύση του κατακλυσμού του είπε (ο Θεός): «Βγες έξω (από την κιβωτό) εσύ, οι γιοί σου, η γυναίκα σου και οι γυναίκες των γιών σου».
Και να, πάλι επιτρέπει το γάμο για τον πολλαπλασιασμό.
Έπειτα ο Ηλίας, ο πυρφόρος και ουρανοδρόμος αρματηλάτης, δεν προτίμησε την αγαμία και δεν απόκτησε την καλή μαρτυρία με την
υπεράνθρωπη αρετή του; Ποιός έκλεισε τους ουρανούς; Ποιός ανέστησε νεκρούς; Ποιός διαίρεσε τον Ιορδάνη; Δεν ήταν ο παρθένος Ηλίας; Αλλά και ο μαθητής του Ελισσαίος δεν επέδειξε την ίδια αρετή και, όταν το ζήτησε, δεν πήρε ως κληρονομιά διπλάσια (από τον Ηλία) τη χάρη του Πνεύματος;
Και τί έγινε με τους τρεις παίδες; Με την άσκηση της παρθενίας δεν φάνηκαν πιο ανθεκτικοί από τη φωτιά, επειδή τα παρθενικά τους σώματα έγιναν άκαυστα; Δεν ήταν πάλι ο Δανιήλ, που η παρθενία του σώματος εμπόδισε τα δόντια των θηρίων να να μπηχθούν σ’ αυτό; Δεν ήταν ο Θεός, που για να εμφανισθεί στους Ισραηλίτες απαιτούσε να αγνίσουν το σώμα τους;
Δεν ήταν οι ιερείς που καθάριζαν τον εαυτό τους, για να εισέλθουν στα άδυτα (του Ναού) και να προσφέρουν τις θυσίες; Δεν ήταν ο νόμος που διακήρυξε την αγνότητα ως μεγάλη ευλογία;
Πρέπει, λοιπόν, την εντολή του νόμου να τη θεωρούμε με πνευματικό νόημα.
Υπάρχει, δηλαδή, πνευματικό σπέρμα που με αγάπη και φόβο Θεού συλλαμβάνεται μέσα στην κοιλιά της ψυχής, και η οποία κοιλοπονεί και γεννά πνεύμα σωτηρίας. Έτσι πρέπει να εννοήσουμε και το (χωρίο) «ευτυχισμένος όποιος έχει παιδιά στη Σιών και συγγενείς στην Ιερουσαλήμ». Τί εννοεί, δηλαδή; Ακόμη κι αν είναι πόρνος ή μέθυσος ή ειδωλολάτρης, είναι ευτυχής, εφόσον έχει παιδιά στη Σιών και συγγενείς στην Ιερουσαλήμ; Κανένας συνετός άνθρωπος δεν θα ισχυριστεί κάτι τέτοιο.
Η παρθενία είναι το πολίτευμα των αγγέλων, το γνώρισμα όλης της ασωμάτου φύσεως. Και τα λέμε αυτά χωρίς να κατηγορούμε το γάμο –αλίμονό μας–, διότι γνωρίζουμε ότι ο Κύριος με την παρουσία του ευλόγησε το γάμο και είπε: «Να είναι τίμιος ο γάμος και το νυφικό κρεβάτι αμόλυντο»· αναγνωρίζουμε όμως την παραθενία ως καλύτερη από το καλό. Διότι και ανάμεσα στις αρετές υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες, όπως και στις κακίες. Γνωρίζουμε ότι, μετά τους αρχηγούς του ανθρωπίνου γένους, όλοι
οι θνητοί είναι καρπός του γάμου. Διότι εκείνους (αρχηγούς) δημιούργησε η παρθενία και όχι ο γάμος· ενώ η αγαμία, όπως είπαμε, είναι μίμηση της αγγελικής ζωής.
Και όσο ο άγγελος είναι ανώτερος από τον άνθρωπο, τόσο η παρθενία είναι πιο πολύτιμη από το γάμο. Και γιατί αναφέρω τον άγγελο; Ο ίδιος ο Χριστός η δόξα της παρθενίας, όχι μόνο γεννήθηκε από τον Πατέρα αιώνια, αλλά και χωρίς ρεύση και επαφή· και πάλι έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, για χάρη μας, χωρίς να γεννηθεί με σαρκική σχέση αλλά από Παρθένο· και ο ίδιος πραγματοποίησε στον εαυτό του την αληθινή και τέλεια παρθενία.
Γι’ αυτό και δεν την έδωσε ως νόμο σε μας· «διότι, όπως είπε ο ίδιος, δεν την αντέχουν όλοι». Μας τη δίδαξε όμως στην πράξη και μας ενίσχυσε προς αυτήν. Διότι, ποιος δε γνωρίζει ξεκάθαρα ότι τώρα η παρθενία είναι τρόπος ζωής μεταξύ των ανθρώπων;
Η τεκνογονία, η οποία προκύπτει από το γάμο, είναι βέβαια καλή· και ο γάμος είναι καλός για την αποφυγή της πορνείας, διότι την περιορίζει· η λυσσασμένη επιθυμία, με τη νόμιμη σχέση, δεν εκτρέπεται σε διαστροφικές πράξεις.
Είναι καλός ο γάμος για όσους δεν έχουν εγκράτεια. Ανώτερη όμως είναι η παρθενία, επειδή αυξάνει την καρποφορία της ψυχής και προσφέρει στο Θεό σαν ώριμο καρπό την προσευχή. «Ο γάμος να είναι τίμιος και το νυφικό κρεβάτι αμόλυντο, διότι ο Θεός θα τιμωρήσει τους πόρνους και τους μοιχούς».
Η παρθενία είναι το πολίτευμα των αγγέλων, το γνώρισμα όλης της ασωμάτου φύσεως. Και τα λέμε αυτά χωρίς να κατηγορούμε το γάμο –αλίμονό μας–, διότι γνωρίζουμε ότι ο Κύριος με την παρουσία του ευλόγησε το γάμο και είπε: «Να είναι τίμιος ο γάμος και το νυφικό κρεβάτι αμόλυντο»· αναγνωρίζουμε όμως την παραθενία ως καλύτερη από το καλό. Διότι και ανάμεσα στις αρετές υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες, όπως και στις κακίες. Γνωρίζουμε ότι, μετά τους αρχηγούς του ανθρωπίνου γένους, όλοι
οι θνητοί είναι καρπός του γάμου. Διότι εκείνους (αρχηγούς) δημιούργησε η παρθενία και όχι ο γάμος· ενώ η αγαμία, όπως είπαμε, είναι μίμηση της αγγελικής ζωής.
Και όσο ο άγγελος είναι ανώτερος από τον άνθρωπο, τόσο η παρθενία είναι πιο πολύτιμη από το γάμο. Και γιατί αναφέρω τον άγγελο; Ο ίδιος ο Χριστός η δόξα της παρθενίας, όχι μόνο γεννήθηκε από τον Πατέρα αιώνια, αλλά και χωρίς ρεύση και επαφή· και πάλι έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς, για χάρη μας, χωρίς να γεννηθεί με σαρκική σχέση αλλά από Παρθένο· και ο ίδιος πραγματοποίησε στον εαυτό του την αληθινή και τέλεια παρθενία.
Γι’ αυτό και δεν την έδωσε ως νόμο σε μας· «διότι, όπως είπε ο ίδιος, δεν την αντέχουν όλοι». Μας τη δίδαξε όμως στην πράξη και μας ενίσχυσε προς αυτήν. Διότι, ποιος δε γνωρίζει ξεκάθαρα ότι τώρα η παρθενία είναι τρόπος ζωής μεταξύ των ανθρώπων;
Η τεκνογονία, η οποία προκύπτει από το γάμο, είναι βέβαια καλή· και ο γάμος είναι καλός για την αποφυγή της πορνείας, διότι την περιορίζει· η λυσσασμένη επιθυμία, με τη νόμιμη σχέση, δεν εκτρέπεται σε διαστροφικές πράξεις.
Είναι καλός ο γάμος για όσους δεν έχουν εγκράτεια. Ανώτερη όμως είναι η παρθενία, επειδή αυξάνει την καρποφορία της ψυχής και προσφέρει στο Θεό σαν ώριμο καρπό την προσευχή. «Ο γάμος να είναι τίμιος και το νυφικό κρεβάτι αμόλυντο, διότι ο Θεός θα τιμωρήσει τους πόρνους και τους μοιχούς».
