«Τα τούβλα! Τα τούβλα κατρακύλησαν…»

- Τρέφετε ελπίδες;
- Εσείς το μπορείτε;

Ήταν μια ενσυνείδητη επιλογή μου: Ν’ αφήσω πρώτα να καταλαγιάσει ο ορυμαγδός, κι ύστερα ν’ ανοίξω την καρδιά μου, ν’ αναφερθεί σε διήγηση που, προ ετών, είχα ακούσει σε φιλική συντροφιά απο πρώτο χέρι. Ο αφηγητής, πρώην υπουργός πολιτισμού, είχε ήδη εγκαταλείψει την Πολιτική, ύστερα απο τραυματική επίσκεψη στον «πρόεδρο», με την παρουσία συναδέλφου του, ευφήμως γνωστής ευγενικής κυρίας της ελληνικής Σκηνής. Κάποια στιγμή, οι ανάγκες του διαλόγου είχαν παρακινήσει τον οικοδεσπότη να σηκωθεί και ν’ ανοίξει το ντουλάπι, πίσω απο το κάθισμα του γραφείου του, οπότε έπεσαν στο πάτωμα χοντρές δεσμίδες χαρτονομισμάτων. Εκείνος, απτόητος, κάγχασε: «Τα τούβλα! Τα τούβλα κατρακύλησαν…» Γιατί το αναφέρω τώρα; 

Επειδή, εξ αιτίας της ουσιαστικής πτώχευσης της Ελλάδας, στο χάος της οποίας αιφνίδια αφυπνιστήκαμε, άρχισαν ήδη κάποιοι ανήσυχοι σκεπτόμενοι πολίτες να ζητούν νέο Σύνταγμα και νέα διάρθρωση της πολιτικής εξουσίας, έτσι που να πάψει η πολιτική να είναι κερδοφόρο κληρονομικό επάγγελμα, με διαστάσεις που θυμίζουν μεθοδεύσεις του υποκόσμου. Κανένας φρόνιμος πολίτης δέν αμφισβητεί πιά οτι το μεταδικτατορικό ελληνικό κράτος μόνον κατ’ όνομα έχει αξιόπιστη δημοκρατική διάρθρωση. Όποιος εναντιώνεται σ’ αυτήν την ευθεία απαξίωση, «δυοίν θάτερον»: είτε εμπλέκεται προσωπικώς, είτε είναι αθεράπευτα αφελής. Και είναι βέβαια αλήθεια οτι, κατα τους πρώτους ευφρόσυνους μήνες μετά την πτώση της δικτατορίας, βιώσαμε ελπίδες εθνικής ομοψυχίας και αποφασιστικότητας για αληθινό κράτος δικαίου. Όμως, αμέσως μετά τις πρώτες ελεύθερες βουλευτικές εκλογές επακολούθησε η απροκάλυπτη διαίρεση και φαύλη μεταχείριση των πολιτών, κατα τα παραδοσιακά μέτρα των «δικών μας» και «των άλλων», ιδίως δε αναδείχθηκε και πάλιν η πολιτική, άν όχι ως το επικερδέστερο, οπωσδήποτε όμως ως ένα απο τα πιό επικερδή και άκοπα επαγγέλματα για γρήγορο, μεγάλο, άνομο, αφανή και αφορολόγητο πλουτισμό..

Είναι κοινή πιά η παραδοχή του οτι το αγοραίο μόρφωμα της μεταχουντικής ελληνικής πολιτικής σκηνής δέν έχει καμιά συνάφεια με την Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή, και ιδίως του κατα έναν αιώνα μεταγενέστερου ρήτορα Λυκούργου, καθώς απο τη συνταγματική έννομη τάξη μας δεν προβλέπονται και δέν λειτουργούν δραστικοί θεσμοί λογοδοσίας. Αντιθέτως, έχει θεσπιστεί νομοθετικώς η αναιδής παραγραφή των πολιτικών εγκλημάτων με τη λήξη της βουλευτικής περιόδου, δηλαδή με την προκήρυξη νέων βουλευτικών εκλογών! Έτσι, τις αρχαιοελληνικές ρίζες του σημερινού πολιτικού μορφώματος εντοπίζουμε αποκλειστικώς στους «δαρεικούς» και στους «φιλιππικούς», τα χρυσά εκείνα νομίσματα που διέφθειραν την αξιοπιστία και τη δραστικότητα των δημοκρατικών θεσμών της αρχαίας Αθήνας, πρόδρομο της βάναυσης ρωμαϊκής κατάκτησης και της παρακμής. Γνωρίζουμε λοιπόν οτι ο δημοκρατικός χαρακτήρας ενος πολιτεύματος δέν κρίνεται μόνον απο την αρμοδιότητα των πολιτών να επιλέγουν τους κυβερνήτες. Επιπροσθέτως απαιτείται, κατα το πρότυπο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, και η δραστική διαδικασία για ουσιαστική λογοδοσία των αρχόντων, κάτι που σημαίνει οτι, για να μήν είναι εικονική η ζητούμενη λογοδοσία, θα πρέπει, οι εκάστοτε κυβερνήτες, αφ΄ ενός, να έχουν ήδη προεκλογικώς δημοσιοποιήσει τα θεμελιακά σχέδια νόμου, που θα συγκροτήσουν την εφαρμοσμένη πολιτική της νέας τετραετίας και, αφ’ ετέρου, ν’ αποκλείονται απο την πολιτική κονίστρα κατα την αμέσως επόμενη τετραετία, προκειμένου να λογοδοτήσουν διεξοδικώς για την εκ μέρους των διαχείριση. Μόνον ως παρωδία δημοκρατικού πολιτεύματος μπορεί να εκληφθεί εκείνο το μόρφωμα, στο πλαίσιο του οποίου η Αντιπολίτευση διακηρύσσει οτι θα μεταμορφώσει την Ελλάδα σε Δανία του Νότου, καθώς και οτι προς τούτο «τα λεφτά υπάρχουν», κι ύστερ’ απο ελάχιστους μήνες καλεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να επιβάλει τους εξοντωτικούς περιορισμούς που ήδη πλήττουν αποκλειστικώς τους μισθωτούς και συνταξιούχους, και μάλιστα, όχι για χάρη κάποιων αναγκαίων μεγάλων δημόσιων έργων, αλλά προκειμένου να διασφαλιστεί η πληρωμή των δανειστών της χώρας για τις ήδη ληξιπρόθεσμες απαιτήσεις, των οποίων το προϊόν «Κύριος οίδε» ποιοί και πώς λαφυραγώγησαν …

Το μόνο παρήγορο, μέσα σ’ αυτόν τον φριχτό καταποντισμό της πατρίδας μας είναι οτι άρχισαν να υψώνονται φωνές για την ανάγκη να ενταφιαστεί το ψευδεπίγραφο μόρφωμα της μεταχουντικής ελληνικής δημοκρατίας και, δίχως καθυστέρηση, να εκλεγεί και να συνέλθει Συντακτική Συνέλευση, με συγκεκριμένες αποστολές:

* Να καταργήσει την πολιτική ως κερδοφόρο επάγγελμα και ως κληρονομητό οικογενειακό αγαθό αφορολόγητου κρυφού πλούτου.

* Να διασφαλίσει τη δέσμευση κάθε νέας κυβέρνησης, που θ’ αναδύεται απο τις εκάστοτε βουλευτικές εκλογές, οτι δέν θα νομοθετεί έξω απο τις προεκλογικές αυτοδεσμεύσεις της.

* Να περιορίσει την πολυτελή σύνθεση της Βουλής σε εκατό βουλευτές, με μόνον ένα έμμισθο συνεργάτη καθενός των, και με την ανεξαίρετη υπαγωγή των υπαλλήλων της Βουλής στην αρμοδιότητα του υπουργείου Οικονομικών κατα τους κοινούς νόμους των δημόσιων υπαλλήλων.

* Να διασφαλίσει την πλατιά δημοσιότητα στο διαδίκτυο όλων των κρατικών δαπανών και τον δραστικό έλεγχο της αξιοπιστίας των.

* Να καθιερώσει τον ανοιχτό στο διαδίκτυο δημόσιο έλεγχο της περιουσιακής κατάστασης κάθε δημόσιου λειτουργού και υπαλλήλου, περιλαμβανομένων και των τραπεζικών καταθέσεων των ίδιων και των στενών συγγενών και συνεργατών τους.

* Να καθιερώσει την άμεση θέση σε διαθεσιμότητα κάθε κατονομαζόμενου δημόσιου λειτουργού, πολιτικού υπαλλήλου, στρατιωτικού και αστυνομικού, για τον οποίο προέκυψαν υπόνοιες δωροληψίας, με παράλληλη συντηρητική κατάσχεση της οικογενειακής περιουσίας του. 

Θ' αναρωτηθεί ίσως ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, πώς θα πειθαναγκαστούν τα κόμματα εξουσίας, με τα αναιδή στον αντίλογο στελέχη, να στέρξουν σε μια τέτοια θεσμική αυτοκτονία τους. Η απάντηση περιάγει μεν σε αμηχανία, όμως δέν είναι αξεπέραστη. Και τούτο, για τους ακόλουθους δύο λόγους:

- Πρώτον, γιατι είναι πιά καιρός, ο κατα τα άλλα σεβαστός κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ν’ ανταποκριθεί στο επαναλαμβανόμενο επιτακτικό αίτημα να προχωρήσει στη συγκρότηση ομάδας ανεπίληπτων προσωπικοτήτων (όπως του Β. Μαρκεζίνη, του Ν. Αλιβιζάτου, του Κ. Χρυσόγονου, κ.α.) για τη σύνταξη σχεδίου νέου Συντάγματος, που να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες για τη λειτουργία ενός έντιμου, δημοκρατικού και λειτουργικά αξιόπιστου κράτους. Και

- δεύτερον, γιατι, διαφορετικά, είναι φανερό οτι ανοίγει ο δρόμος για ανώμαλες και τραγικές εξελίξεις. Καταστάσεις, τις οποίες άλλοτε με φρίκη θ’ ακούγαμε, ήδη όμως πολλοί και σοβαροί συμπολίτες μας τις βλέπουν ως τη μοναδική διέξοδο: τη φονική αυτοδικία!

Δέν πρόκειται να κατονομάσω φίλτατο και καταξιωμένο συνταξιούχο ανώτατο δικαστικό λειτουργό, όμως δέν είναι δικό μου ρητορικό σχήμα η διαβεβαίωση οτι, με ανάμεικτα συναισθήματα ανακούφισης και τρόμου τον άκουσα να βγάζει τον καημό της καρδιάς του: «άχ, ρε Κουφοντίνα! Βιάστηκες να παραδοθείς…» Και πολύ φοβάμαι οτι, αν δέν ανατραπεί συντομότατα το σάπιο καθεστώς, ο τραγικός καημός για ενα νέο Κουφοντίνα θα υψωθεί ως γενική κραυγή αγωνίας για το μέλλον της πατρίδας και των παιδιών μας

www.kostasbeys.gr