Η αγάπη, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, δεν είναι να ζεις με θυσίες, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Πρέπει να μάθουμε να καταγράφουμε στο ημερολόγιό μας όλα όσα κάνουμε με αγάπη. Όλα όσα κάνουμε για τον άλλον εγωιστικά. Η ενήλικη αγάπη, κατά την άποψή μου, αποκαλύπτεται από τη στιγμή που κάποιος, μαθημένος να δίνει προτεραιότητα στον εαυτό του, απολαμβάνει οτιδήποτε κάνει για τον άνθρωπο που αγαπά.
Η μοναδική βοήθεια που δεν αφήνει πίσω της οφειλές, είναι εκείνη που υποκινείται από τη χαρά να βοηθάς. Αν θέλεις το πιστεύεις, αν δεν θέλεις δεν το πιστεύεις, πάντως, – με τις δικές μου γνώσεις και με τις δικές μου αναφορές, όπως στην ιστορία του Λαντρισίνα- στη ζωή σου δεν υπάρχει κανένας πιο σημαντικός από σένα.
Θα μπορούσε κάποιος να μου πει: “Mα τι λες, γιατρέ… Και η αρετή; Κι αυτά που μας διδάσκει η κοινωνία, η εκκλησία, ο ιουδαϊσμός, το ισλάμ κι όλοι εκείνοι που από κάθε πλευρά μας λένε: Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν; Τι γίνεται μ΄αυτό το μήνυμα που συμμερίζονται όλα τα πνευματικά δόγματα και οι περισσότερες θρησκείες;» Παραδέχομαι ότι ως υπόθεση της ιδανικής αγάπης, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Πρόσεξε όμως. Λένε: «Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου», και όχι: «περισσότερο κι απ΄τον εαυτό σου». Έτσι δεν είναι; Και ξέρεις γιατί δεν το λένε; Γιατί αυτή η άποψη-που παραπέμπει στην ιδέα της ανωτερότητας και της μέγιστης τελειότητας- περνάει μέσα από τη λαϊκή σοφία που μας πληροφορεί ότι στην καθημερινή ζωή, το να φτάσει κανείς ν΄αγαπάει τον άλλον όπως τον εαυτό του είναι ό,τι περισσότερο μπορεί να του ζητηθεί.
Αυτό φαίνεται να είναι το μέτρο της ιδανικής αγάπης: το αν είναι ή όχι κάποιος ικανός να αγαπήσει τον εαυτό του. Κι αμέσως μετά, να κάνει ό,τι μπορεί για να δει αν θα τα καταφέρει ν΄αγαπήσει και τον άλλον όπως τον εαυτό του.
~ Από την Αυτοεκτίμηση στον Εγωισμό – Χόρχε Μπουκάι
_______________________
