Η ζωή μου όλη πάλλεται μεταξύ θεών και δαιμόνων… Aπορώ πραγματικά και εγώ πώς με εξουσιάζουν…
Διαπερνούν κάθε μου κύτταρο αργά και αθόρυβα ολένα και περισσότερο γεμίζοντας καρκίνο κάθε συναισθηματικό ιστό που έχει απομείνει…
Είναι κρίμα όταν έρχεται αυτή η στιγμή που ψάχνεις να βρεις καταφύγιο στα λημέρια των «θεών» και των δαιμόνων…
Και να που τώρα οι μόνοι «φίλοι» που έχω είναι αυτοί.
Μου κρατούν συντροφιά κορυφώνοντας τη «σκοτοδίνη» που με διακατέχει.
Πλέον ο εαυτός μου φαντάζει περισσότερο εχθρός παρά φίλος.
Κι εγώ που κάποτε χλεύαζα τα παραμύθια, τώρα κάτω από τον ίσκιο τους προσπαθώ μάταια να κρυφτώ για να κρατηθώ στο ανάστημά μου.
Ωστόσο αυτό το νοερό κυνηγητό δεν αποφέρει αξιόλογο και επαρκές θήραμα.
Χαμένο παιχνίδι από χέρι.
Είναι παράδοξο και συνάμα «αστείο» να σε βλέπουν όλοι να θανατώνεσαι χωρίς πραγματικά να πεθαίνεις…
Είναι πραγματικά θλιβερό να διαδραματίζεται μποστά στα βουβά μάτια όλων η προκείμενη επικήδεια τελετή των συναισθημάτων σου και αυτοί με τη σειρά τους να σιωπούν χωρίς ουσιαστική παρέμβαση.
Δεν τους κατηγορώ γιατί το σκουριασμένο αιματηρό χαμόγελο τους εξαπατά και δεν τους πυροδοτεί την «προσπάθεια»…
Το άτομο πλέον ψυχικά σκελετωμένο είναι καταδικασμένο να αρκεστεί στις δυνάμεις του που σαφώς αδυνατεί να βρει…
Στ’ αλήθεια είναι άξιο απορίας αν ο περίγυρος έχει συνείδηση της επικινδυνότητας της κατάστασης ή αν απλά δεν το αντιλαμβάνεται και το αγνοεί.
Όλα έχουν πια σκοτεινιάσει και κάθε πρώην ένδοξη ή ενθουσιώδης στιγμή αποχρωματίζεται όλο και περισσότερο.
Τα πάντα γύρω αρχίζουν να σκουραίνουν τόσο έντονα που με δυσκολία αναγνωρίζεις πλέον τα χρώματα.
Κάθε απόχρωση γίνεται μουντή και η ψύχρα της διαπερνά όλα σου τα κόκκαλα σαν θανατερό ρίγος που σκεπάζει όλους σου τους πόρους.
Έρχεται το βράδυ, όπου η μοναξιά εδράζει και κάθε τοξική παρουσία της ημέρας απουσιάζει.
Οι εκρήξεις του μυαλού ανυπόφορες λαμβάνουν χώρα παγιδευμένες πίσω από τα σφραγισμένα παντζούρια…
Μόνο η τηλεόραση ηχεί και ξεγελάει τη μοναξιά.
Μπορείς να ακούσεις την κραυγή κάποιων δαιμόνων που πραγμάτωσαν τον μολυσματικό τους κύκλο και τώρα φιλονικούν παραστατικά στη συναισθηματική σου επιφάνεια αφού τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα ή κομμάτιασαν κάθε αρτηρία αισιοδοξίας…
Παρόλα αυτά κάποιοι κρύβονται καλά, ενώ άλλοι βρίσκονται σε σιωπηλή διένεξη.
Ένας προς έναν αφήνουν το στίγμα τους με το δηλητηριώδες μαστίγιό τους…
Οι θεοί από την άλλη υπόσχονται πολλά αλλά φαίνεται να υστερούν στη μάχη οπότε η αναφορά στο πρόσωπό τους μοιάζει μάλλον περιττή.
Το μυαλό ανήσυχο και τυφλωμένο, ένα χέρι αναζητεί μέσα στο σκοτάδι…
Είναι βαρύ το φορτίο που έχει επωμιστεί και κανείς δεν το ξεκουράζει για να ανακουφιστεί.
Τώρα σέρνομαι στα τάρταρα του Άδη και τα εσώψυχά μου διψούν για βοήθεια…
Μόνη ελπίδα, η επιθυμία να ξαναζήσω προσδοκώντας με λαχτάρα να αναστηθώ από τη νεκρή ζωή μου…
Λίγη δύναμη απομένει και αυτή αποπροσανατολισμένη και πορευόμενη σε αδιέξοδα προσεγγίζει το τελικό τέλμα.
του Dav Rose
