Και άκουγα τη βροχή.
Σαν να ήταν η απαρίθμηση των δακρύων μου.
Η κάθε μία σταγόνα μου θύμιζε όλα μου τα ξάγρυπνα βράδια.
Ήταν η κάθε μου σκέψη ξεχωριστά.
Το όνομά σου…
Οι αναμνήσεις μου…
Ο πόνος μου και η χαρά μου..
Εσύ…
Εγώ…
Το πριν, το μετά και το ποτέ μας·
Θα τελειώσει ποτέ άραγε αυτή η βροχή;
~ Είμαι ακόμα παιδί ~
Κι ας μη χωράω πια στα βαφτιστικά μου ρούχα.
Κι ας μη φοράω πια μικρά παπουτσάκια.
Κι ας μη με ταΐζουν πια.
Κι ας μη με κρατούν απο το χέρι πια για να μην τρέξω και ξεχυθώ στους δρόμους .
Κι ας μην πηγαίνω πια σχολείο.
Κι ας μη χωράω στην κούνια μου την παιδική…
Είμαι ακόμα παιδί…
Και ας σε ξεγελάω με το παρουσιαστικό μου.
Με την ώριμη σκέψη μου.
Δε χωράω στον κόσμο που μου φτιάξατε.
Γιατί… ακόμα κλαίω όταν νιώθω μόνη.
Γιατί ακόμα ζητάω την αγάπη και τη στοργή.
-Στην πράξη! Δεν θέλω να τ’ακούω μοναχά… βαρέθηκα να ακούω-
Γιατί ακόμα ζητάω ένα παιχνίδι.
Γιατί ακόμα επιθυμώ μια απλή βόλτα στο πάρκο…
Μακριά απ’ τα προβλήματα που φορτώσατε στις πλάτες μου -θέλοντας και μη-.
Δεν θέλω να πονάω πια.
Δεν θέλω να αγχώνομαι πια.
Δεν θέλω να θυσιάζω την πιο όμορφή μου ηλικία, για να λύνω το κάθε σας πρόβλημα. Πια·
Είμαι ακόμα παιδί σας λέω!
Και θέλω να γελάω ανέμελα.
Κι ας κλαίνε όλοι γύρω μου.
Κι ας μου λένε πως δεν είναι καιρός για γέλια.
Εγώ θέλω επιτέλους να γελάσω!
Θέλω -έστω και αργά- να γίνω το παιδί που ποτέ δεν υπήρξα.
