“Όταν έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο, φύτεψε μέσα στην ψυχή του τη συνείδηση. Αυτή τον βοηθάει να πορεύεται με ασφάλεια και τον καθοδηγεί τι να κάνει και από τι να φυλάγεται.
Η συνείδηση δεν είναι τίποτ΄άλλο, παρά ο φυσικός -έμφυτος νόμος. Αλλά και με τον γραπτό νόμο του Θεού ταυτίζεται. Γιατί ό,τι μας διδάσκει ο νόμος του Θεού, αυτό μας διδάσκει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού μας παραγγέλει να πιστεύουμε σ΄ένα μόνο Θεό, το ίδιο και η συνείδηση.
Γι΄αυτό πολλοί ακόμα κι από τους ειδωλολάτρες, με την παρακίνηση της συνειδήσεως, ένα Θεό αναγνώριζαν.
Ο νόμος του Θεού συνιστά να σεβόμαστε πάνω απ΄όλα τα δημιουργήματα το Δημιουργό και σ΄Αυτόν μόνο ν΄απονέμουμε την ύψιστη τιμή, στο ίδιο προτρέπει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού διδάσκει να μη θεωρούμε κανένα ίσο με το Θεό, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού παραγγέλει να δείχνουμε υποταγή, πειθαρχία και υπακοή στο Θεό σαν ανώτατο κυρίαρχο, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού προτρέπει να φοβόμαστε το Θεό σαν δίκαιο Κριτή, αυτό ακούμε από τη συνείδηση.
Ο Θείος νόμος προστάζει να τιμωρούνται όσοι βλάσφημούν το όνομα του Θεού, τη βλασφημία και η συνείδησή μας δεν την ανέχεται.
Ο νόμος του Θεού μας συμβουλεύει να υπακούμε στο Θεό περισσότερο απ΄οποιαδήποτε άλλη επίγεια αρχή, το ίδιο και η συνείδηση, γιατί όλες οι επίγειες αρχές είναι κάτω από την εξουσία και την κυριαρχία του Θεού.
Ο νόμος του Θεού ζητάει ν΄αγαπάμε Εκείνον πιο πολύ απ΄όλα, το ίδιο ζητάει και η συνείδηση, γιατί ο Θεός είναι το ύψιστο και ανώτατο Αγαθό και η πηγή κάθε αγαθού. Γι΄αυτό και πρέπει να Τον αγαπάμε περισσότερο από κάθε δημιούργημα.
Ο νόμος του Θεού παραγγέλλει να ευχαριστούμε το Θεό για όλα, το ίδιο διδάσκει και η συνείδηση, που μας προτρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον ευεργέτη Θεό.
Ο νόμος του Θεού μας συνιστά να αναθέτουμε όλες μας τις ελπίδες στο Θεό, το ίδιο και η συνείδηση. Γιατί ο Θεός όλα μπορεί να τα κάνει σαν παντοδύναμος, ενώ κάθε δημιούργημα χωρίς το Θεό και έξω από το Θεό είναι αδύναμο, γι΄αυτό και η ελπίδα του είναι προσωρινή και ασταθής.
Ο νόμος του Θεού διδάσκει να πειθαρχούμε και ν΄απονέμουμε τιμή στους γονείς και σ΄όλους τους άρχοντες, γιατί έχουν δοθεί από το Θεό, αυτό ακούμε και μέσα στη συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού απαγορεύει να βλάπτουμε τον άνθρωπο και να του αφαιρούμε τη ζωή, αυτό το απαγορεύει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού παραγγέλλει να βοηθάμε στις ανάγκες και στις δυσκολίες το συνάνθρωπο, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού απαγορεύει να μοιχεύουμε και ν΄ασωτεύουμε, αλλά και η συνείδηση του ανθρώπου εξεγείρεται και διαμαρτύρεται μέσα του, για να μη μολύνει τον εαυτό του με την ακολασία.
Ο νόμος του Θεού δεν επιτρέπει ν΄αγγίζουμε ξένα πράγματα χωρίς τη συγκατάθεση του κατόχου τους, αυτό φωνάζει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού λέει να δίνουμε σ΄όποιον ζητάει βοήθεια, το ίδιο παραγγέλλει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού απαγορεύει να λέμε ψέματα, να κολακεύουμε, να εξαπατούμε, αλλ΄αυτά τα απαγορεύει και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού δεν θέλει να συκοφαντούμε τον πλησίον μας, το ίδιο και η συνείδηση.
Ο νόμος του Θεού προστάζει να μην επιθυμούμε τίποτα ξένο, αυτό μας προστάζει και η συνείδηση.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο νόμος του Θεού και η συνείδηση συνταυτίζονται και αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό, δηλαδή στην ευτυχία μας.
Έτσι εξηγείται το ότι και οι ειδωλολάτρες, με το φως των φιλοσοφικών διδασκαλιών, διατύπωσαν πολλές ωφέλιμες σκέψεις. Αυτό δεν προήλθε από πουθενά αλλού, παρά από τη συνείδηση ή το φυσικό νόμο, μετά από πολύ κόπο και φωτισμένη μάθηση.
Καθένας λοιπόν που αμαρτάνει στη συνείδησή του, αμαρτάνει και στο Θείο νόμο και στον νομοδότη Θεό. Όποιος δεν υπακούει στη συνείδησή του, δεν υπακούει ούτε στον Θείο νόμο ούτε στο Θεό. Δεν πειθαρχεί στη συνείδησή του; Δεν πειθαρχεί ούτε στο Θεό. Εξοργίζει τη συνείδησή του; Εξοργίζει και το Θεό.
Οι χριστιανοί που παραβαίνουν τη συνείδησή τους, δεν τιμούν τον αληθινό Θεό, αλλά είναι υποκριτές. Μην ξεχνάμε ότι χωρίς καθαρή συνείδηση δεν είναι δυνατόν να τιμάει κανείς το Θεό.
Ο πραγματικός χριστιανός προσέχει να μην καταπατάει τη συνείδησή του, γιατί δεν θέλει να παραβεί το νόμο του Θεού. Προτιμάει να υποφέρει, παρά ν΄αμαρτήσει. Μόνο σε μια τέτοια συνείδηση αναπαύεται ο πιστός, και μόνο έτσι ο άνθρωπος είναι χαρούμενος. Όπου υπάρχει καθαρή συνείδηση, υπάρχει πίστη και χαρά.
Όπως ο νόμος του Θεού ελέγχει τον άνθρωπο για την αμαρτία, έτσι και η συνείδηση. Αυτό φαίνεται όταν ακουστεί κάπου λόγος ελεγκτικός, τότε οι αμαρτωλοί ντροπιάζονται και ελέγχονται από τη συνείδησή τους.
Έτσι αισθάνεται ντροπή ο άσωτος, όταν γίνεται λόγος για την ασωτία. Αισθάνονται ντροπή οι κλέφτες και οι άρπαγες, όταν ακούνε λόγο για την κλοπή και την αρπαγή, οι ψεύτες και οι κόλακες, όταν γίνεται λόγος για το ψέμα και την κολακεία κ.ο.κ.
Όλοι αυτοί αισθάνονται ντροπή, που την εκδηλώνουν και με ορισμένα εξωτερικά σημεία. Μέσα τους δουλεύει ο έλεγχος της συνειδήσεως.
Όπως ο νόμος του Θεού απειλεί τον αμαρτωλό με τη μέλλουσα Κρίση, έτσι και η συνείδηση, και αυτή φωνάζει μέσα στον αμαρτωλό: “Άνθρωπε, δύσκολα τα έχεις!”
Όπως ακριβώς ταυτίζονται εδώ τώρα η ενέργεια του Θείου νόμου και η ενέργεια της συνειδήσεως, έτσι θα ταυτίζονται και κατά την Κρίση του Χριστού: Θα ελέγχει εκεί τον αμαρτωλό ο νόμος του Θεού, που τον καταπάτησε, θα τον ελέγχει και η συνείδηση εξοργισμένη για τις αμαρτίες του. Θα είναι λοιπόν εκεί δύο οι μάρτυρες κατηγορίας και οι επιτιμητές: ο νόμος του Θεού και η συνείδηση.
Συμβαίνει καμιά φορά η άρρωστη συνείδηση να είναι κοιμισμένη.
Ξυπνάει όμως κάποτε και αρχίζει να ελέγχει τον αμαρτωλό. Τότε ξεσηκώνονται μέσα του φοβερές τύψεις, τόσο, που πολλοί, μη αντέχοντάς τες, καταλήγουν στην αυτοκτονία.
Όπως δεν υπάρχει καλύτερη ανάπαυση από την καθαρή συνείδηση, έτσι δεν υπάρχει χειρότερη ταραχή και μεγαλύτερο μαρτύριο από την ένοχη συνείδηση. Και αν εδώ παιδεύει τόσο τον αμαρτωλό, πόσο θα τον βασανίζει στη μέλλουσα ζωή, τότε που όλες του μαζί οι αμαρτίες θα τον ελέγχουν και θα τον τυραννούν!
Αδελφοί μου συναμαρτωλοί! Γιατί κοιμόμαστε; Ας ξυπνήσουμε και ας συνέλθουμε και ας καθαρίσουμε με μετάνοια και συντριμμένη καρδιά τις αμαρτίες μας, ας διορθώσουμε τον εαυτό μας και ας σταματήσουμε ν΄αμαρτάνουμε και να ερεθίζουμε τη συνείδησή μας, για να μην παρουσιαστούμε έχοντάς την ένοχη και ακάθαρτη από τις αμαρτίες στην Κρίση του Χριστού, όπου θ΄ανοιχθούν τα βιβλία της συνειδήσεως και θα λάβουμε “έκαστος κατά τα έργα αυτού”.
Από το βιβλίο
“ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ”,
Αγίου Τύχωνος του Ζαντόνσκ.
