Άν είχα χρόνο άπειρο θα καταριόμουν τη ζωή. Θα είχα βαρεθεί τον απαράδεκτο τούτο κόσμο και όλους τους συνεργάτες του. Θα είχα μπουχτίσει από τις ψεύτικες προβλέψεις, από τα επαναλαμβανόμενα λάθη, από τους ίδιους άθλιους χαρακτήρες που θα μιλούσαν για τα ίδια και τα ίδια πράγματα. Οι χιλιοακουσμένες φανφάρες και οι υψηλού επιπέδου θεωρήσεις θα ήταν θόρυβος στα αυτιά μου. Οι ακολασίες και οι ατέρμονες μάχες προς όφελος του οφέλους θα γίνονταν σκόνη που θα τύφλωνε τα ήδη δακρυσμένα μάτια μου. Οι διασκεδάσεις και οι απολαύσεις θα είχαν γεύση πικρή και η μυρωδιά της ολοένα και πιό σάπιας κοινωνίας,θα ήταν ανυπόφορη για την αιώνια όσφρησή μου..
Δεν είμαι όμως αθάνατος! Κανείς δεν είναι.. Και σαν κοινός θνητός έχω το αναφαίρετο δικαίωμα να διεκδικήσω κι εγώ μιά γωνίτσα στο παραλήρημα αυτό της ύπαρξης. Έχω το δικαίωμα να πιώ, να ερωτευτώ, να ξεχάσω,να γελάσω, να παραιτηθώ ή να πολεμήσω, να παραμυθιαστώ και να παραμυθιάσω, να αγωνιώ, να σκέφτομαι, να παίζω, να προσφέρω τη βοήθειά μου, να ζητάω βοήθεια, να ζητάω συγνώμη,να συγχωρώ, να φοβάμαι,να πλήττω, να ελπίζω, να νικώ... να είμαι άνθρωπος.
Η αδιαμφισβήτητη θνησιμότητα του ανθρώπου (μα και όλων των πραγμάτων και καταστάσεων) είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκανε η φύση. Ο θάνατος είναι ο μεγάλος αδερφός της ζωής, είναι ο κινητήριος μοχλός του ενστίκτου και ο ακρογωνιαίος λίθος της επιβίωσης. Ο θάνατος είναι απλά η δεύτερη όψη ενός νομίσματος που επιμένουμε προσηλωμένα και επισταμένα να το κοιτάζουμε μόνο από την “καλή” μεριά, στοιχηματίζοντας με σιγουριά πάντα στην κορώνα..
Ο αθάνατος, αυτός που βλέπει πάντα κορώνα, αυτός που κάνει σχέδια για τις διακοπές του χρόνου το καλοκαίρι, αυτός που προγραμματίζει ραντεβού σε ένα μήνα, αυτός που αναβάλλει συνεχώς για μετά, αυτός που δε λέει σ αγαπώ γιατί κι αύριο μέρα είναι, είναι καταδικασμένος να βαρεθεί τη ζωή. Ποιός λογικός δε θα έχανε κάθε ίχνος όρεξης, αν όλα ήταν προδιαγεγραμμένα ή αν άφηνε τα πάντα για την επόμενη.. και σήμερα; Τι έχεις να κάνεις σήμερα, που σε αποτρέπει από το να κάνεις σήμερα αυτό που αφήνεις για παραμεθάυριο..; τίποτα…
Υπήρξα στη ζωή μου ώς τώρα χιλιάδες φορές αθάνατος... απυρόβλητος, αέναος,
σίγουρος και αισιόδοξος πως εμένα δε με αγγίζει τίποτα και κανένας. Και μάλιστα πολλές από αυτές τις φορές συνηγόρησα υπέρ της αθανασίας και μάλιστα με τρόπο άνανδρο, άκομψο και ξερολίστικο. Πίστεψα πολλές φορές πως το κακό είναι τόσο μακρυά που δεν υπάρχει χρόνος για να με φτάσει, πως η απελπισία είναι λέξη για τους πτωχούς τω πνεύματι και τους αγράμματους, πως η αδιαφορία είναι τρέντι και η αντίσταση είναι μηνύματα σε ένα γυάλινο τοίχο κάποιου friend..
Μέσα στην πλάνη μου αυτοχρίστηκα θεός του κόσμου μου, υπέρμαχος των λανθασμένων επιλογών μου, δημιουργός μιάς φούσκας ασφαλούς και δικαιοτάτης κατά τα δικά μου όμως πρότυπα. Εγκλωβίστηκα ευτυχισμένα μέσα σε ένα κουτί, μέσα από το οποίο έβλεπα έναν διαλυμένο κόσμο να διαλύεται ακόμη περισσότερο, και ένιωθα τυχερός αλλά και περήφανος, που είχα καταφέρει μέσα από τεράστιο αγώνα να δημιουργήσω αυτό το ψεύτικο σιδηρούν παραπέτασμα, ειδικότερα τη στιγμή που έβλεπα ότι άλλοι, οι πιό παρακατιανοί, περιφέροντο ως ελεύθεροι στόχοι μέσα σε ένα καταστροφικό πολεμικό τοπίο, καταδικασμένοι από την αμάθεια την άγνοια και την ξεροκεφαλιά τους..
Και τότε! μπααααααααμ
Η χαρά πήγε περίπατο και το γέλιο χάθηκε στον κατήφορο. Θλίψη χοντρή και άσχημη χτύπησε την πόρτα. Δεν άνοιξα! Φόβος που δεν τον είχα ματανιώσει ποτέ ως τότε με πλάκωσε σαν ταφόπλακα, μου μούδιασε το στόμα και μου έγλυψε με την κρύα του γλώσσα τη ραχοκοκκαλιά. Τα χέρια μου τρεμόπαιζαν σαν φυλλαράκια στον άνεμο και τα πόδια μου είχαν κολλήσει στο πάτωμα σαν σε κακό όνειρο. Προσπάθησα να ισιώσω το κορμί μου, να ορθώσω το ανάστημά μου με όση δύναμη είχα και κόλλησα το αυτί μου στην πόρτα. Η καυτή της ανάσα έφθανε στ αυτί μου λές και το ξύλο που βρισκόταν ανάμεσά μας ήταν ανύπαρκτο. Ο φόβος μου μεγάλωσε και πισωπάτησα ακαριαία! Ππποιός είννναι, πάλεψα να ψελλίσω με μιά φωνή που δέ θύμιζε σε τίποτα εκείνον τον παλιό αγέρωχο κι αθάνατο υπεράνθρωπο. Μα απάντηση καμία… Ποιός είναι;; ξαναείπα λίγο πιό δυνατά εκμεταλευόμενος τη σιωπή του αντιπάλου μου. Και πάλι καμία αντίδραση... Τότε έκανα κάτι που δεν το περίμενα ποτέ από τον εαυτό μου. Προχώρησα γενναία προς την πόρτα και προσπάθησα να την ανοίξω αργά...
Και τότε είδα… και δεν ήταν η χοντρή άσχημη θλίψη αυτή που είδα!
Είδα πολλά σπίτια! πολλά κουτιά σαν και το δικό μου, διάσπαρτα κάτω από έναν ήλιο υπέρλαμπρο και έναν ουρανό καταγάλανο, μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος γεμάτο ποτάμια με γάργαρα νερά και καταρράκτες! Και μέσα από το κάθε κουτί ένα ζευγάρι μάτια να κοιτούν είτε κλαμμένα είτε αδιάφορα ένα μικρούτσικο κομματάκι ουρανού χάνοντας το μεγάλο καταπράσινο τοπίο.. Πόσο κρίμα!
Πόσο κρίμα να μην είσαι θνητός, παρά ένας καταδικασμένος αθάνατος, χορηγός της κατάθλιψης και της παράνοιας, υπέρμαχος της λογικής μιάς πλατωνικής σπηλιάς, ενός θεάτρου σκιών που παίζεται πίσω και πέρα από σένα..
Πάντα ευχόμουν και ονειρευόμουν να γίνω σπουδαίος! Να απολαμβάνω την εκτίμηση σπουδαίων ανθρώπων, και να κερδίζω την εύνοιά τους. Να καταξιωθώ σε όσους περισσότερους τομείς μπορώ. Να αποκτήσω γνώση, παιδεία, καλούς και ευγενικούς τρόπους, να διαχειρίζομαι τη διπλωματία προς όφελος της ειρήνης, να στέκομαι ένα σκαλοπάτι ψηλότερα από κάθε κοινό θνητό!
Ποτέ όμως δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω ποιός πραγματικά είμαι και όχι τί πραγματικά θέλω.
Ποιος είμαι;
Προχθές έκλεισα τα 30 και ανακάλυψα ότι ποτέ ως τότε δεν είχα ρωτήσει ουσιαστικά τον εαυτό μου... ποιός είμαι! Ποιός γουστάρω να είμαι! Και όταν διατύπωσα αυτή την ερώτηση με σοβαρότητα στον εαυτό μου -έστω και καθυστερημένα- ανακάλυψα ότι πάντα ήξερα!!! Διαπίστωσα ότι η απάντηση βρισκόταν μονίμως μπροστά στη μύτη μου και εγώ έψαχνα σε βουνοκορφές και βαθιές θάλασσες!
Ένιωσα χαζός, αστείος, μα τόσο χαρούμενος! Πάντα ήξερα! Σε κάθε στιγμή της ζωής μου ήξερα ποιό ήταν το σωστό για μένα, ήξερα τι με έκανε να νιώθω άσχημα, τί με ανέβαζε και με τί ξενέρωνα!
Για κάποιον όμως αδιευκρίνιστο λόγο τις περισσότερες φορές έπραττα αντίθετα απο τις επιταγές του εαυτού μου.
Μα γιατί;
…διότι ήμουν τυφλός; χαζός; παραπλανημένος;
απλά φοβόμουν...
φοβόμουν πως ο πραγματικός μου εαυτός, δέ θα κάλυπτε τις ανάγκες του κόσμου γύρω μου …φοβόμουν πως θα ήμουν λιγότερο από αυτό που θα έπρεπε… φοβόμουν πως θα με στήναν μόνο μου σε μιά γωνία σκοτεινή, και θα με κοροιδεύαν και θα με έδειχναν με το δάχτυλο!
-Κοιτάξτε !! ο ονειροπαρμένος! ο φαντασιόπληκτος! ο ρομαντικός! ο ηλίθιος!
Πόσοι από σάς θα αρνιόντουσαν μιά θέση στο δημόσιο λόγω ιδεολογίας; Λόγω καλλιτεχνικής φύσης, που αρνείται κατηγορηματικά να κάτσει δια παντός μέχρι το θάνατο πίσω από ένα γραφείο χαρτοκρατούμενο, με τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα καθημερινά, τον ίδιο καφέ από την ίδια μηχανή;
Οι περισσότεροι θα λέγατε “…ε το μαλάκα… εγώ θα πήγαινα με κλειστά μάτια! ξέρεις τι είναι να 'χεις το μισθουλάκο να τρέχει κάθε μήνα εσαεί; είσαι τρελός…”
Πόσοι από εσάς δεν αρνηθήκατε έστω και μιά φορά στη ζωή σας να υπερασπιστείτε κάποιον που δεν είναι εκεί αλλά όλοι μιλούν για αυτόν αισχρά… και φοβάστε να πάτε κόντρα στη ροή της υβρεολογίας για να μην σας καταστήσουν κι εσάς στόχο;
Οι περισσότεροι θα λέγατε «ε ναι ναι, ειναι μαλάκας» όμως για το Θεό!!! μέσα σας την ίδια ώρα λέτε: “είμαι μαλάκας, είμαστε μαλάκες” και το ξέρετε πολύ καλά!
Πόσοι από εσάς δεν βρίσατε, δεν καταραστήκατε, δεν οργιστήκατε με τα γαμημένα τα λαμόγια αυτών των ήμερων, και μάλιστα με πραγματικό μένος και πάθος! …κι όταν σαν άτομα καλεστήκατε να πράξετε το χρέος σας, και να κάνετε τα λόγια σας πράξη, λακίσατε, κρυφτήκατε πίσω από την ασφάλεια των nickname σας, μέσα στα κουτιά της χειρουργημένης σας συνείδησης! και όχι μονό!!! Βγάζατε και λογύδρια για το τί έπρεπε να γίνει και τί όχι!! Του τί είναι σωστό και τί όχι! Του τί αξίζει πραγματικά και τί όχι!
Με ποία δικαιοδοσία κύριοι …και κυρίες;
Πόσοι λοιπόν από εσάς δεν κατεβάζετε τα ρολά του πραγματικού σας εαυτού χάριν της ευημερίας της τάξης και της (αν)ασφάλειας; Γιατί δεν αφήνεται να τρέξει από μέσα σας γάργαρο το νερό της αλήθειας σας; Ποίος και τι σας εμποδίζει να κάνετε θαύματα; ....μόνο ο εαυτός σας!!!
Ήθελα να μπώ στη λογική της εύρεσης λύσης της κατάστασης της χώρας.
Τι μπορούμε να κάνουμε; ? Πως να κινηθούμε; ? Πως να οργανωθούμε!!! ?
ΚΑΙ ονειρευόμουν μάλιστα σε κάποιες σφαίρες του μυαλού μου -ως αθάνατος πάλι- να είμαι εγώ ο εμπνευστής και συντονιστής της μεγάλης ιδέας, να κερδίσω δάφνες και αναγνώριση, κύρος και σεβασμό! Ηλίθιε χοντροκέφαλε αφελή και μισαλλόδοξε αθάνατε!
-Δε σε νοιάζει το κάλο, δε σε νοιάζει να σώσεις κανέναν, παρά μονό τον εαυτό σου, μόνο! Με γνώμονα την τσέπη σου επαναστατείς! Με βάση το συμφέρον σου στο μικρο σου κουτί, θέλεις να χωρέσεις τα κουτιά όλων, αντί να βγεις έξω και να διαλύσεις όλα τα κουτιά!! Δεν μπορεί κανείς να μας σώσει. Ούτε οι Μάγιας, ούτε οι Ελ, ούτε οι εξωγήινοι, ούτε το πακέτο στήριξης, ούτε ο παναθηναϊκός, ούτε η τρόικα, ούτε η αριστερά, ούτε οι Ρώσοι, ούτε ένα ιαπωνικό τσουνάμι... ο καθένας πρώτα απ' όλα πρέπει να θέλει να σωθεί.
Ποιός θέλει όμως να σωθεί; ?…καλά δεν είναι κι έτσι;.
Tα επεισόδια του σ/κ με κάναν να θυμηθώ κάτι, που αρνούμαι κατηγορηματικά να δεχτώ σαν θνητός. Ότι δε θέλουν όλοι να σωθούν.. προτιμούν το κουτί κι ας μην έχει και ρεύμα, κι ας μην έχει νερό, κι ας μην έχει φως, κι ας είναι 1χ1 ...χίλιες φορές κουτί…κουτί και άγιος ο Θεός…
Αν ΕΣΥ δεν γίνεις αυτό που θέλεις να είσαι, πώς περιμένεις να γίνουν οι άλλοι αυτό που ζητάς να είναι;
