Αποφάσισε που λες, το μυαλό μου, να γυρίσει τον χρόνο πίσω.
Παιχνίδια της σκέψης βλέπεις…
Ταξίδι χρονοβόρο μυρίζομαι με αναμνήσεις πολλές.
Τις συνάντησα τελικά. Όλες.
Οι καλές μου χαμογελούσαν ακόμη και τώρα.
Μα αυτές που δεν ήθελα να συναντήσω, οι κακές,
με περίμεναν ανυπόμονες να τις ξαναζωντανέψω.
– «Άργησες», μου ψιθύρισαν.
Τόσο επίμονες, μία μία ήθελαν όλες να μου
ξανασυστηθούν. Απ΄ την αρχή.
Θρασείς δεν τις βρίσκεις;
Μετά από τόσα χρόνια να απαιτούν να
πρωταγωνιστήσουν πάλι;
Μα εγώ χατίρια σε τέτοιες αναμνήσεις δεν κάνω.
Προχώρησα λοιπόν παρακάτω με βήμα επιβλητικό,
αποφασισμένη να μη λυγίσω και έφτασα στην αρχή.
Εκεί όπου η ματιά σου φώναζε σ΄ αγαπώ.
Εκεί όπου το χαμόγελό σου ζέσταινε την καρδιά μου.
Εκεί όπου το κορμί μου έτρεμε στο άγγιγμα σου.
Αυτές τις αναμνήσεις έψαχνα.
Αυτές που δίνουν ακόμη ζωή στον έρωτά μας.
