Αγάπησες, έδωσες την ψυχή σου… έκανες όνειρα… προδόθηκες…
Μάτωσες… πόνεσες… έκλαψες…
Ε! Και; Η πρώτη φορά είναι ή η τελευταία; Γιατί κάνεις σαν να μην πρόκειται να ξαναγαπήσεις; Σαν να μην πρόκειται να ξανανιώσεις το ξεσηκωτικό καρδιοχτύπι της καρδιάς σου;
Ο θεός του έρωτα πάντα θα είναι δίπλα σου και πάντα θα περιμένει την ευκαιρία να σε ξελογιάσει με τα τερτίπια του. Αρκεί να το θες. Αρκεί να είσαι ανοικτός να τα ζήσεις…
Μη κλείνεσαι μέσα στα "Γιατί" και τα "Δεν" επειδή τα αναπάντητα ερωτήματα είναι φαρμακερά. Δηλητηριάζουν το μυαλό σου, υψώνουν τείχη γύρω από την καρδιά σου και σε ακινητοποιούν σε βαλτωμένη ζωή.
Άγεσαι και φέρεσαι γύρω από ένα πληγωμένο "Γιατί". Παγώνεις το χρόνο γύρω από ένα αναπάντητο "Γιατί" και αφήνεις τις στιγμές να περνούν και να χάνονται χωρίς να τις κοινωνείς, να τις κατεβάζεις στην καρδιά σου, να τις κάνεις εμπειρίες στη κοιλιά σου και να προχωράς πιο μπροστά από αυτές πιο μεστός, πιο ώριμος, πιο έτοιμος να ζήσεις.
Πονάς, το νιώθω. Δεν πειράζει! Δες τον εαυτό σου μέσα σε αυτόν τον πόνο. Δες τι είναι αυτό που σε πονά πραγματικά.
Ήσουν αληθινός μέσα σε αυτή τη σχέση;
Μοιράστηκες πραγματικά την αλήθεια σου ή αφηνόσουν σε κατασκευασμένα παιχνίδια μυαλού;
Μήπως άφησες το φόβο να κυριαρχήσει στα συναισθήματά σου;
Μήπως σε κατάπιε η αδηφάγα ανάγκη για συντροφιά και περιόρισες τον εαυτό σου μέσα στα ναι και τα όχι του άλλου;
Έδωσες πραγματικό χώρο να αναπτυχθεί αυτή η σχέση ή προσανατολιζόσουν μόνο στις ανάγκες και στις προσδοκίες σου;
Τι σε πονά περισσότερο, το τέλος της σχέσης, η απώλεια του ανθρώπου που αγάπησες ή τα καταπατημένα σου όνειρα;
Και τελικά αν νιώθεις προδομένος ποιος πρόδωσε ποιον;
Το "έτερον ήμισυ" σου πρόσφερε το δηλητηριασμένο κρασί της προδοσίας ή εσύ ο ίδιος πρόδωσες τον εαυτό σου με το να εμμένεις, να υπομένεις, να περιμένεις και να προσδοκείς ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Ότι θα αλλάξει ο άλλος και κάποια στιγμή θα γίνει όπως θέλεις. Όπως τότε που σου έδειξε τον "τέλειο" εαυτό του και μοιράστηκες μαζί του ψήγματα ευτυχίας…
Αλήθεια πόσος καιρός πέρασε από αυτό το Τότε;
Πόσες φορές θυσίασες τον εαυτό σου πάνω στο βωμό αυτού του Τότε;
Μήπως ακόμα και τώρα που κλαις και πονάς συνεχίζεις να θυσιάζεις τον εαυτό σου πάνω στο βωμό αυτού του Τότε;
Κλάψε λοιπόν όσο χρειάζεσαι. Θρήνησε το τέλος της σχέσης, μπες στη γη του πόνου και αφουγκράσου εσένα. Άσε τα Πως και τα Γιατί. Ξεμπέρδεψε με το παρελθόν και κοίταξε μπροστά.
Η επόμενη αγάπη είναι η καλύτερη λένε και δεν το λένε τυχαία.
Αν από την προηγουμένη σχέση βγεις πιο μεστός, πιο ώριμος άνθρωπος, πιο κοντά σε σένα και την αλήθεια σου…
Αν το "πάθημα" σου το μετέτρεψες σε "δώρο" ζωής βλέποντας το ποιος είσαι και τι θες μέσα σε όλο αυτό που έζησες…
Αν δεν τρέφεσαι πια με τις ψευδαισθήσεις που προσφέρει ο φόβος της μοναξιάς και της ανάγκης για συντροφικότητα…
Αν δεν ψάχνεις πια το άλλο σου μισό και είσαι έτοιμος να μπεις σε μια σχέση ολόκληρος για να μοιραστείς αγάπη…
Τότε στην επόμενη αγάπη δεν θα συναντήσεις μια ακόμα δυστυχία που ψάχνει κι εκείνη με τη σειρά της μια άλλη δυστυχία για να ενωθεί και να ζήσει ευτυχισμένη (αν είναι δυνατόν;), αλλά έναν άνθρωπο ολόκληρο που ξέρει ο ίδιος πως να προσφέρει ευτυχία μέσα σε μια σχέση.
Γι’ αυτό σου λέω κλάψε όσο χρειάζεσαι… κι όταν χορτάσεις τα δάκρυα, όταν αυτά ξεπλύνουν τη γη του πόνου και μπορέσεις να δεις εσένα τότε χάρισε στον εαυτό σου το πιο λαμπερό σου χαμόγελο, φόρεσε την ομορφιά σου και βγες σεργιάνι παρέα με σένα για να χαριεντιστείς με τη Ζωή. Κι εκεί πάνω στα χαριεντίσματά σας θα Τη δεις...
Και είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα πεις: Η επόμενη Αγάπη είναι η καλύτερη…
despoina palamari
despoina palamari
