Δὲν εἶναι νὰ ρίξεις μιὰ ματιὰ στὸν κόσμο γύρω σου.
Δὲν εἶναι νὰ ἀσχοληθεῖς πιὰ μὲ τὰ κοινά.
Δὲν εἶναι νὰ δεῖς ἕνα δελτίο εἰδήσεων.
Παντοῦ ἀπελπισία κὰι χάος.
Παντοῦ τὸ κακὸ καὶ τὸ σκοτάδι.
Ἑγκλήματα, φόνοι, καταστροφές, τρομοκρατία, ἀδικία, ἐκμετάλλευση, θάνατος, φωτιά.
Τὸ κακὸ ποικιλόμορφο, ἀδιάντροπο καὶ ἀδίστακτο, ἀπειλεῖ τὰ πάντα.
Τὰ πλοκάμια του τυλίγονται γύρω ἀπὸ ὅλη τὴν γῆ καὶ τὴν σφίγγουν μὲ μανία.
Τὸ κακὸ πλημμύρισε καὶ τὴν μικρή μας πατρίδα.
Τὴν Ἑλλάδα μας μὲ τὶς αἰωνόβιες ἀρχές, τὶς ἅγιες παραδόσεις, τὰ ἱερὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τοῦ ἄλλοτε πιστοῦ λαοῦ μας.
Ποῦ εἶναι ἡ παραδοσιακὴ καὶ πιστὴ οἰκογένεια;
Ποῦ τὸ σχολεῖο, ποὺ προσέφερε τὴν γνώση, ἡ ὁποία ἐξευγενίζει τὸν μαθητή, ποὺ δίδασκε τὴν ἀλήθεια τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἀσκοῦσε ἀγωγὴ ποὺ φτιάχνει τὸν ἀληθινὸ ἄνθρωπο;
Ποῦ ὁ δάσκαλος, ποὺ ἐνεργοῦσε μὲ τὸν ἅγιο φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἁγνὴ ἀγάπη στὸν ἄνθρωπο;
Ποῦ ἡ κοινωνία μὲ τὶς ἅγιες ἀρχὲς καὶ τὰ μεγάλα ἰδανικά, οἱ ἄρχοντες μὲ τὸν σεβασμὸ στὰ ἱερά, μὲ ὑπόληψη, κύρος καὶ ἀξιοπρέπεια;
«Οὔτε βίους οὔτε γάμους ἔτι καθαροὺς ἔτι φυλάσσουσιν, ἕτερος δ᾽ ἕτερον ἢ λοχῶν ἀναιρεῖ, ἢ νοθεύων ὀδυνᾷ», θὰ ἔγραφε καὶ σήμερα ὁ θεόπνευστος συγγραφέας τῆς Σοφίας Σολομῶντος.
Οὔτε τὴν ζωή τους οὔτε τοὺς γάμους τους διατηροῦν πλεόν καθαρούς, ἀλλὰ παραμονεύοντας ὁ ἕνας φονεύει τὸν αλλον ἢ τοῦ προκαλεῖλύπη ἐξαπατώντας τον μὲ τὴν μοιχεία.
«Πάντας δ᾽ ἐπιμὶξ ἔχει αἷμα καὶ φόνος, κλοπὴ καὶ δόλος, φθορά, ἀπιστία, ταραχή, ἐπιορκία, θόρυβος ἀγαθῶν».
Στὸν καθέναν ὑπάρχουν ολα ἀνακατεμένα, τὸ αἷμα καὶ ὁ φόνος, ἡ κλοπὴ καὶ ἡ δόλια ἀπάτη, ἡ διαφθορά, ἡ ἀνειλικρίνεια καὶ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, ἡ ἀνησυχία ποὺ προκαλεῖ ταραχή· ἐπιορκία, διωγμὸς καὶ ἀναστάτωση ἀνθρώπων ἀγαθῶν.
Καὶ προχωρεῖ στὰ χειρότερα ὀ θεόπνευστος συγγραφέας: «Χάριτος ἀμνησία, ψυχῶν μιασμός», δηλαδὴ λησμοσύνη τῶν εὐεργεσιῶν ἀπὸ ἀγνωμοσύνη καὶ μολυσμός τῶν ψυχῶν, «γενέσεως ἐναλλαγή», δηλαδὴ μεταβολὴ τοῦ φύλου μὲ τὴν παρὰ φύσιν ἀσέλγεια, «γάμων ἀταξία», ἀταξία στοὺς γάμους μὲ τὰ εὔκολα διαζύγια καὶ τὴν χωρὶς οὐσιαστικὸ λόγο διάλυση τῆς οἰκογένειας, «μοιχεία καὶ ἀσέλγεια».
Σὰν νὰ ζεῖ στὴν ἐποχή μας ὁ ἱερὸς συγγραφέας, σὰν νὰ παρακολουθεῖ ὅλα ὅσα γίνονται σήμερα.
Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὰ περιγράφει μὲ τόση ἀκρίβεια καὶ τόσο ἀναλυτικά.
Δὲν ἀρκεῖται ὅμως μόνο σ᾽ αὐτό.
Ὁ θεόπνευστος λόγος του ἐπισημαίνει καὶ την αίτία αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως.
Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ κυρίως μᾶς ἐνδιαφέρει.
Διότι ἂν βροῦμε τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ, ἴσως τότε μποροῦμε καὶ νὰ τὸ θεραπεύσουμε.
Γιατί λοιπὸν φθάσαμε σ᾽ ὅλα αὐτά;
Γιατί αὐτὴ ἡ ἐξαχρείωση, ἡ ἐξαθλίωση καὶ καταστροφικὴ πορεία;
«Ἡ τῶν ἀνωνύμων εἰδώλων θρησκεία παντὸς ἀρχὴ κακοῦ καὶ αἰτία καὶ πέρας ἐστίν».
Ἡ λατρεία τῶν εἰδώλων εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ αἰτία καὶ τὸ τέρμα κάθε κακοῦ.
Οἱ ἄνθρωποι «ἠγνόησαν τὸν πλάσαντα αὐτούς», δὲν θέλησαν νὰ γνωρίσουν τὸν δημιουργό τους Θεό, Αὐτὸν ποὺ τοὺς ἔπλασε, ποὺ τοὺς ἔδωσε τὴν ζωή τους καὶ τοὺς στόλισε μὲ τὴν ἀθάνατη ψυχή.
«Κακῶς ἐφρόνησαν περὶ Θεοῦ προσχόντες εἰδώλοις».
Σχημάτισαν λανθασμένο φρόνημα καὶ πλανεμένη ἰδέα γιὰ τὸν θεό, δίνοντας σημασία καὶ προσοχὴ στὰ εἴδωλα.
Ἀποστασία ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ προσκύνηση τῶν εἰδώλων.
Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ. Αὐτὴ ἡ ἀρχὴ τοῦ κακοῦ καὶ τὸ τέλος του: ἡ εἰδωλολατρία.
Ἀφήσαμε τὸν Πανάγαθο, τὸν Παντοδύναμο καὶ Πάνσοφο δημιουργό μας Θεό
