Ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνουμε κάτι είναι μέσω ενός παραδείγματος ή μιάς ιστορίας. Για αυτό, όταν πρόκειται για περίπλοκα συναισθήματα τα οποία στην θεωρία είναι δύσκολο να κατανοηθούν, η χρήση μιας ιστορίας μπορεί να βοηθήσει περισσότερο.
Η συγκεκριμένη ιστορία μας μιλάει για δύο φίλους,(ή για να το πάρουμε αλληγορικά ας το φανταστούμε σαν διάλογο με τον εαυτό σου) οι οποίοι περιπλανιόνταν στην έρημο. Ενώ προχωρούσαν είχαν μια έντονη διαμάχη και δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν με τίποτα. Τα πράγματα παρεκτράπηκαν και, πάνω στην ένταση, ο ένας φίλος χτύπησε τον άλλον. Εκείνος που δέχτηκε το χτύπημα, σάστισε για μία στιγμή, θύμωσε αλλά γύρισε την πλάτη στο φίλο του και προχώρησε παρακάτω. Ξαφνικά σκύβει και με το δάχτυλο του γράφει στην άμμο, «ο φίλος μου με χτύπησε σήμερα».
Συνέχισαν τον δρόμο τους, χωρίς να αναφέρουν τίποτα για ότι έγινε, μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν ένα μπάνιο. Εκείνος που προηγουμένως δέχτηκε το χτύπημα, κόλλησε στη λάσπη και, λίγο πριν πνιγεί, ο φίλος του τον έσωσε. Αφού ανάρρωσε από τον παρ’ ολίγον πνιγμό του, έγραψε σε μια πέτρα, «ο φίλος μου με έσωσε σήμερα».
Έπειτα από αυτά που έγιναν, εκείνος που χτύπησε και έσωσε τον φίλο του, γυρνάει και του λέει: «Όταν σε πλήγωσα έγραψες στην άμμο και τώρα σε μια πέτρα, γιατί;»
Έτσι ο φίλος του, του απάντησε: «Όταν κάποιος μας πληγώνει πρέπει να το γράφουμε στην άμμο για να μπορέσει να το σβήσει
ο άνεμος της συγχώρεσης. Αλλά, όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για εμάς πρέπει να το γράφουμε σε μια πέτρα, για να μην μπορεί κανένας άνεμος να το σβήσει ποτέ.»
Λένε ότι η συγχώρεση είναι ανάλογη με το άτομο για το οποίο προορίζεται- αν την αξίζει, δηλαδή ή όχι. Η αποδοχή, όμως, τόσο των καλών όσο και των κακών που μας συμβαίνουν εξαρτάται από εμάς και μόνο. Εμείς είμαστε εκείνοι που θα αποφασίσουμε με τι θα συνεχίσουμε τη ζωή μας και πόσο θα αφήνουμε να μας επηρεάζουν τα αρνητικά που συμβαίνουν.
