Στα μικρά παιδιά λέμε παραμύθια, στους μεγάλους ψέματα.
Παραμύθια για να τα νανουρίσουμε, ψέματα για να τους κοιμίσουμε.
Ήθελα από μικρό παιδάκι να κοιμάμαι όμορφα τις νύχτες.
Στο πουπουλένιο μου μαξιλάρι να κάνω όνειρα που μόνο οι πριγκίπισσες κάνουν.
Να μην κλαίω, ποτέ να μην κλαίω, δεν μου αρέσει να κλαίω.
Και τώρα που μεγάλωσα θέλω να ακούω παραμύθια, όχι ψέματα.
Παραμύθια με δράκους, πρίγκιπες, μαγικά ξόρκια και την καλή νεράιδα.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί η γιαγιά μου με αποκαλούσε νεράιδα.
Ήμουν όμορφη έλεγε σα νεράιδα.
Από άλλο κόσμο, από άλλο πλανήτη.
Γιαγιά θέλω να με πάρεις αγκαλιά όπως παλιά να μου πεις μια ιστορία, από εκείνες που ξεκινούν με το
«Μια φορά κι έναν καιρό…»
και τελειώνουν με το
«Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Την ονειρεύομαι κάθε βράδυ αυτή τη φράση, να ζήσω κι εγώ καλύτερα.
Όταν λυπημένη θα ‘μαι να χαμογελάω και μαγικά να γίνονται όλα καλύτερα.
Ότι αισθάνομαι από τη ζωή μου να φεύγει να έρχεται κάτι καλύτερο.
Παραμυθένιο, αληθινό, πασπαλισμένο με αστερόσκονη, καρδούλες και συννεφάκια.
Να ζήσω κι εγώ καλύτερα.
Μου αξίζει να ζω καλύτερα κι από τα όνειρα μου.
