Και περνάει ο καιρός…
Οι μέρες βραδιάζουν.
Και οι νύχτες ξημερώνουν.
Θαρρείς πως ο χρόνος δε θα σταματήσει ξανά.
Όλα κυλούν ομαλά.
Όλα… Εκτός από εμένα.
Γνώριζα εξ’ αρχής πως δεν αφαιρείς κάποιον καταστρέφοντας φωτογραφικά άλμπουμ.
Ή πετώντας αντικείμενα που τον θυμίζουν…
Γι’ αυτό και δεν το έκανα.
Τα φύλαξα όλα εκεί.
Χωρίς να μπορώ να διαχωρίσω αν το έκανα για μένα
-για να σε κρατήσω ζωντανό κοντά μου, έστω μέσα από απλά δικά σου πράγματα-
-για να σε κρατήσω ζωντανό κοντά μου, έστω μέσα από απλά δικά σου πράγματα-
Ή αν όντως γνώριζα πως δεν θα άλλαζε κάτι όντας απαλλαγμένη από αυτά.
Οπότε προσπάθησα σιγά-σιγά να σε αποχωρίζομαι από μέσα μου.
Και τα κατάφερα!
Έφτασε η στιγμή που δεν ένιωθα κάτι για σένα.
Ούτε πόνο, ούτε λύπη, ούτε χαρά, ούτε νοσταλγία.
Ήταν ένα απλό κενό. Ένα απόλυτο κενό!
Μια απαλλαγή από τον κόσμο των συναισθημάτων.
Και απορώ…
Κατάφερα τελικά να σε σκοτώσω;
Ή ήσουν τόσο βαθιά χαραγμένος μέσα μου,
που το μόνο που κατάφερα ήταν να σκοτώσω τον εαυτό μου;
Γι’ αυτό μπορεί να μην έχω ξαναβρεί τα κομμάτια μου.
Να δεις που προσπάθησαν να ξεγελάσουν τις φλόγες.
Να σε αφήσουν απλά να καείς και να γυρίσουν πίσω μοναχά τους.
Μα, ίσως δεν τα κατάφεραν…
Οι φλόγες μάλλον ήταν πιο δυνατές από την επιθυμία τους να υπάρχουν μακριά σου.
