Δεν καταλαβαίνω όμως πως είναι τόσο εύκολο να ξεχνάει κανείς. Κάθε μέρα βλέπω ανθρώπους στο δρόμο να περπατάνε και όλοι φαίνονται τόσο λυπημένοι. Κινούνται μηχανικά. Λες και η ζωή είναι τόσο μεγάλη που θα έχουν αργότερα την ευκαιρία να χαρούν. Κάθε στιγμή είναι τόσο μοναδική και αφού φύγει δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τη φέρουμε πίσω.
Αρχικά να έχουμε την υγεία μας. Είναι το σημαντικότερο όλων και πολλές φορές ξεχνάμε να λέμε ένα «ευχαριστώ».
Ένα ευχαριστώ που έχουμε τη δυνατότητα και σηκωνόμαστε γεροί από το κρεβάτι μας και ξαπλώνουμε πάλι γεροί. Η υγεία μας είναι το μεγαλύτερο αγαθό και το ξεχνάμε εύκολα γιατί το θεωρούμε δεδομένο. Η υγεία μας λοιπόν είναι το αρχικό στάδιο των ευτυχισμένων μας στιγμών.
Πολλές φορές ξεχνάμε αυτούς τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας. Νομίζουμε πως αν τους μιλήσουμε για μια ώρα μέσα στη μέρα αργά το βράδυ, έχουμε «βγάλει την υποχρέωση». Όπως κάθε τι και αυτές οι σχέσεις για να διατηρηθούν θέλουν προσπάθεια και δουλειά.