Πολλοί άνθρωποι έχουν συχνά την τάση να συγκρίνουν τον εαυτό τους με άλλα άτομα, τόσο από το κοντινό τους περιβάλλον όσο και γενικότερα με άτομα που δεν γνωρίζουν προσωπικά, για πολλούς και διαφόρους λόγους. H σύγκριση όμως «είναι πράξη βίας προς τον εαυτό μας»!
Η ψυχολογία του καθένα από εμάς περνάει από πολλά στάδια κατά τη διάρκεια μιας ημέρας. Άλλοτε είμαστε ευτυχισμένοι, άλλοτε λυπημένοι, άλλοτε ευχαριστημένοι με αυτό που είμαστε και έχουμε και άλλες φορές ζητάμε παραπάνω πράγματα. Συνήθως, καταλήγουμε σε τέτοια συμπεράσματα όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά ή όταν συγκρίνουμε την τωρινή μας κατάσταση με κάποια φανταστική ή με την κατάσταση κάποιου άλλου. Βρίσκουμε ατέλειες και βλέπουμε ότι θέλουμε να κάνουμε πολλές διορθώσεις για να γίνουμε καλύτεροι ή να γίνουμε ίδιοι με αυτό που συγκρίναμε. Γιατί, όμως,δεν έχουμε πραγματική ανάγκη να το κάνουμε αυτό;
Η σύγκριση που κάνουμε είναι ανόμοια. Η αλήθεια είναι ότι ο κάθε άνθρωπος που υπάρχει στον κόσμο είναι μοναδικός, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί. Και, λέγοντας διαφορετικοί δεν σημαίνει μόνο εξωτερικά. Δεν μπορείτε να συγκρίνετε τον εαυτό σας με κάτι που είδατε και σας άρεσε, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν υπήρχαν οι ίδιες προϋποθέσεις και προοπτικές για να μπορείτε να ταυτίζετε τον εαυτό σας με αυτό το άτομο. Δηλαδή, από ποιους δρόμους πέρασε για να φτάσει εκεί που έφτασε; Μπορείτε εσείς με τις δεδομένες συνθήκες να περάσετε από αυτούς τους δρόμους; Παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες που ούτε καν έχετε φανταστεί- παράγοντες όπως το φύλο, η ηλικία, η χώρα προέλευσης, η τεχνολογία που χρησιμοποείται, η εκπαίδευση, η τύχη.
Κάθε φορά, έχετε την εντύπωση ότι συγκρίνεστε με κάτι που είναι κοντά στα μέτρα σας μα, αν το ελέγξετε λίγο περισσότερο θα δείτε ότι απέχετε πολύ. Ακόμα κι αν εξετάσετε όλους τους πιθανούς παράγοντες και καταλήξετε να τους έχετε κοινούς, ακόμα και τότε δεν θα είναι αποδεχτή η σύγκριση γιατί το παρελθόν και οι επιλογές που κάνατε ή αναγκαστήκατε να κάνετε σε αυτό, θα διαφέρουν. Θυμηθείτε ότι συγκρίνετε δύο έμψυχα πλάσματα και όχι δύο αντικείμενα.
Αφού, λοιπόν, συνηδειτοποιήσετε ότι δεν είναι ισότιμο να συγκρίνετε με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό σας, θα καταλάβετε και γιατί δεν χρειάζεται να το συγκρίνετε γενικά. Όταν βλέπετε ότι κάτι πάνω σας δεν σας αρέσει, μην τρέξετε να δείτε τα υπάρχοντα πρότυπα και αναλόγως να το αποδεχτείτε ή να ξεκινήσετε να γκρινιάζετε για αυτό. Αν δεν σας αρέσει κάτι πάνω σας, σκεφτείτε γιατί δεν σας αρέσει και αν θα το αλλάξετε για να σας αρέσει ή αν είναι ένα παράπονο της στιγμής αι θα σας περάσει.
Αν δείτε ότι θέλετε να το αλλάξετε τότε βρείτε τρόπους να το πετύχετε. Αν, πάλι, καταλήξετε ότι δεν χρειάζεται κάποια αλλαγή τελικά, τότε αφήστε το πίσω σας και μην ξαναμιλήσετε για αυτό.
Αν δείτε ότι θέλετε να το αλλάξετε τότε βρείτε τρόπους να το πετύχετε. Αν, πάλι, καταλήξετε ότι δεν χρειάζεται κάποια αλλαγή τελικά, τότε αφήστε το πίσω σας και μην ξαναμιλήσετε για αυτό.
Τα πράγματα είναι απλά- δεν χρειάζεται ούτε να κοιτάτε γύρω σας, ‘τι έχει ο ένας που δεν έχω εγώ και τι έχω εγώ που δεν έχει ο άλλος;’. Αυτές οι τακτικές χρειάζεται επιτέλους να ξεπεραστούν. Γιατί, άλλωστε, σαν άνθρωποι που είμαστε, μας διακρίνει ενίοτε μια μικρή απληστία, που συνήθως εξαιτίας της πιστεύουμε ότι μας λείπουν πράγματα ενώ μπορεί να έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε. Έτσι, όλες αυτές οι συγκρίσεις μας οδηγούν σε μια απογοήτευση που δύσκολα ξεπερνιέται, καθώς κάθε μέρα την ανανεώνουμε. Ας σταματήσουμε λοιπόν να το κάνουμε αυτό, ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε μοναδικοί και ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας έτσι όπως είναι, χωρίς να τον συγκρίνουμε με άλλους.
