Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία.
Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ.
Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας.
Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή.
Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.
Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ.
Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας.
Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή.
Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.
Σημαντικά πράγματα που έχει πει
ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος
για τη ζωή
1. Οι άνθρωποι δεν ενεργούν ανεύθυνα επειδή είναι άρρωστοι, αλλά είναι άρρωστοι επειδή λειτουργούν ανεύθυνα.
2. Ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να αρνηθεί την πραγματικότητα, να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα ή να προσπαθήσει να την αλλάξει και αν δεν τα καταφέρει, να μην επιτρέψει να τον παραμορφώσει.
3. Ο ψυχοθεραπευτής λειτουργεί σαν τους πιο επικίνδυνους γονείς εξευμενίζοντας κολακεύοντας και νανουρίζοντας διαρκώς τον ψυχοθεραπευόμενο. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο ο μεν ψυχοθεραπευτής εξασφαλίζει μακροχρόνιο και σταθερό εισόδημα, ο δε ψυχοθεραπευόμενος χάνει την ζωή του.
4. Ο πραγματικά ώριμος άνθρωπος είναι εκείνος που εκτιμά σωστά τις συνέπειες των πράξεών του.
5. Από την γέννησή μας ως το θάνατό μας έχουμε ανάγκη να αγαπούμε και να μας αγαπούν. Σε όλη μας τη ζωή η υγεία μας και η ευτυχία μας εξαρτώνται από την ικανότητά μας να ικανοποιούμε αυτή την ανάγκη.
6. Βασικό στοιχείο της αγάπης είναι ότι δεν έχει όρους και ανταλλάγματα.
7. Με τα όρια που βάζουν οι γονείς στα παιδιά τους τους λένε «σας αγαπούμε και νοιαζόμαστε για σας» και εκείνα παραβαίνοντας τα όρια λένε στους γονείς «απόδειξέ το».
8. Είτε μας αγαπούν είτε όχι, για να αισθανόμαστε ότι έχουμε αξία, χρειάζεται να αξιολογούμε τη συμπεριφορά μας και να την βελτιώνουμε αν είναι κατώτερη από αυτή που θα μπορούσε να είναι.
9. Η αγάπη δεν είναι ένα ένστικτο που το έχει κανείς χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια.
10. Ένας υπεύθυνος άνθρωπος κάνει αυτό που του δίνει το αίσθημα ότι έχει αξία για τον εαυτό του και για τους άλλους. Είναι διατεθειμένος να δοκιμάσει κάποια στέρηση προκειμένου να αισθάνεται ότι αξίζει ως άνθρωπος.
11. Η δυστυχία είναι περισσότερο προϊόν παρά αιτία της ανεύθυνης συμπεριφοράς.
12. Λίγα πράγματα είναι τόσο τραγικά στη ζωή του ανθρώπου όσο το θάψιμο της ανδρικής ευαισθησίας και τρυφερότητας χάριν του επιβητορικού προτύπου που επιβάλλει η κοινωνική σύμβαση.
13. Η αγάπη όχι μόνο δεν αγοράζεται, αλλά ούτε καν ζητιέται. Η αγάπη μόνο προσφέρεται.
14. Πολλοί γονείς προετοιμάζουν τα παιδιά τους για μία πραγματικότητα, η οποία δεν υπάρχει, δηλ. με το να πραγματοποιούν τις επιθυμίες τους, να τα κανακεύουν υπερβολικά, να τα κάνουν να πιστεύουν ότι είναι πρίγκιπες-πριγκίπισσες κι ο κόσμος είναι εδώ, για να τα ικανοποιεί. Τα παιδιά, λοιπόν, μαθαίνουν να παίρνουν, να παίρνουν, να παίρνουν, αλλά δεν έχουν ιδέα, ως ενήλικες αργότερα, τι σημαίνει να δίνουν.
15. Το να μάθει κανείς πώς να συμπεριφέρεται ως γονιός είναι πιο δύσκολο από το να εκπαιδευτεί για τον πόλεμο.
16. Οι έφηβοι δεν γνωρίζουν με ποιον είναι οργισμένοι. Είναι οργισμένοι κυρίως με τους γονείς τους, με το οικογενειακό τους περιβάλλον, γιατί εκεί κρίνεται η δυνατότητα του νέου να είναι αυθύπαρκτο πρόσωπο. Αν ο νέος μέσα στο σπίτι έχει αναπτύξει μια υγιή προσωπικότητα, τότε οι οποιεσδήποτε αρνητικές εξωτερικές συνθήκες δεν θα τον καταβάλλουν.
