Φλυαρείς, μιλάς πολύ…
Ακόμα και η σιωπή σου έχει φλυαρία…
Μέσα στο μυαλό σου ουρλιάζουν οι επιθυμίες, οι προσδοκίες, οι προσκολλήσεις, τα θέλω, τα πρέπει, τα δεν μπορώ…
Δεν μπορείς να μπεις ούτε σε μια τόση δα στιγμούλα σιωπής…
Μια τόση δα στιγμούλα ακινησίας… παύσης…
Μια τόση δα στιγμούλα "μη νου"…
Κι όμως αυτό που κυνηγάς είναι η γαλήνη, η πληρότητα μέσα στην ησυχία. Και προσπαθείς πολύ…
Τόση προσπάθεια… γιατί; Για ποιο λόγο;
Είναι σαν να έχεις αϋπνία και προσπαθείς απεγνωσμένα να κοιμηθείς. Και πώς να το κάνεις αυτό αφού προσπαθείς τόσο πολύ!
Προσπαθείς τόσο να είσαι καλός, να είσαι αποδεχτός, να είσαι ο πρώτος, ο καλύτερος, να αποκτήσεις περισσότερα χρήματα, μια καλύτερη θέση στη δουλειά, στην κοινωνία… κάθε κύτταρο σου είναι γεμάτο επιθυμία.
Είσαι προγραμματισμένος στην επιθυμία.
Ακόμα κι όταν αποκτήσεις αυτό που επιθυμούσες, με τόσο κόπο, με τόση προσπάθεια, με τόσο ξόδεμα ενέργειας, ακόμα και τότε δεν το απολαμβάνεις.
Μετά από λίγο καιρό το ξεχνάς και προσπαθείς για κάτι άλλο πιο μεγάλο, πιο δύσκολο…
Είσαι προγραμματισμένος στην επιθυμία και δεν το ξέρεις...
Δεν έχει μάθει σχεδόν κανένας μας να απολαμβάνει, μόνο να επιθυμεί και να προσπαθεί.
Νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο κερδίζουμε τη ζωή.
Ότι θα φτάσουμε στο τελευταίο σκαλοπάτι και θα νιώθουμε πλήρεις.
Όμως αυτός είναι ο τρόπος να ξοδεύουμε τη ζωή, να την ακρωτηριάζουμε.
Κι όταν κάποια στιγμή ανέβουμε στο τελευταίο σκαλοπάτι της τότε θα συνειδητοποιήσουμε την ματαιότητα της προσπάθειας, του έχω, του κατέχω, του Εγώ Είμαι…
Εγώ Είμαι… Εγώ Έχω… ΕΓΩ…
Το Εγώ είναι συνυφασμένο με το προσπαθώ, τρέχω, αγωνιώ, κατακτώ…
Το Είμαι είναι συνυφασμένο με τη μη προσπάθεια, το σταμάτημα, την ικανότητα να απολαμβάνεις τις στιγμές… τον εαυτό σου… την κενότητα…
Δεν γνωρίζουμε την ευδαιμονία του να μην υπάρχουν επιθυμίες.
Γνωρίζουμε μόνο την ευχαρίστηση του αγωνίζομαι…
Η ικανότητα του να είμαστε διαλογιστικοί, του να ζούμε αποκλειστικά στο εδώ και τώρα, χωρίς το παρελθόν και το μέλλον να ορίζουν τα βήματά μας είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στην γαλήνη και την πληρότητα που προσφέρει η "κενότητα"….
Υπάρχει μια πολύ όμορφη ιστορία από τον Osho:
Ο Νασραντίν πέθανε και οι δύο μαθητές του αυτοκτόνησαν, διότι χωρίς το δάσκαλο, τι μπορούσαν να κάνουν;
Ο Νασραντίν μπροστά κι οι μαθητές ξοπίσω του, χτύπησαν κι οι τρεις μαζί την πόρτα τού άλλου κόσμου — μια πολύ όμορφη πύλη.
Ο Νασραντίν είπε:
Κοιτάξτε! Να αυτό που είχα υποσχεθεί.
Και πάντα εκπληρώνω αυτό που υπόσχομαι.
Φτάσαμε στον παράδεισο!
Μπήκαν.
Ο συνοδός τους πήγε σε ένα όμορφο παλάτι και είπε:
Τώρα θα ζήσετε εδώ για πάντα. Ό,τι χρειάζεστε, να μου το πείτε κι εγώ θα το εκπληρώσω αμέσως.
Ο Νασραντίν είπε:
Κοιτάξτε! Αυτό σας υποσχέθηκα και το εκπλήρωσα!
Για εφτά μέρες έζησαν σε έκσταση, επειδή ό,τι χρειάστηκαν, αμέσως εκπληρωνόταν, ό,τι κι αν ήταν αυτό.
Όλες οι επιθυμίες από εκατομμύρια ζωές ικανοποιήθηκαν μέσα σε εφτά μέρες, αφού δεν υπήρχε καμία προσπάθεια ούτε χάσιμο χρόνου.
Την έβδομη μέρα όμως, αισθάνθηκαν μεγάλη απογοήτευση, γιατί όταν παίρνεις κάτι τόσο εύκολα, δεν μπορείς να το χαρείς.
Και όταν σου έρχεται τόσο γρήγορα, που δεν υπάρχει χρόνος μεταξύ της επιθυμίας και της ικανοποίησης, βαριέσαι.
Γι’ αυτό οι πλούσιοι βαριούνται τόσο πολύ.
Ένας φτωχός μπορεί να διασκεδάσει λίγο τη ζωή του, όχι όμως ένας πλούσιος.
Κοίταξε τους βασιλιάδες, είναι νεκροί, βαριούνται τα πάντα, επειδή όλα είναι στην διάθεσή τους.
Η διαθεσιμότητα είναι ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, μεγαλύτερο από τη φτώχια, μεγαλύτερο από την έλλειψη.
Την έβδομη μέρα βαρέθηκαν, αφού είχαν χαρεί τις πιο όμορφες γυναίκες, τα πιο ακριβά κρασιά, τα καλύτερα φαγητά, τα ακριβότερα ρούχα.
Είχαν ζήσει σαν αυτοκράτορες.
Τι άλλο να κάνουν;
Την έβδομη μέρα, ο Νασραντίν είπε στο συνοδό:
Θα θέλαμε να ρίξουμε μια ματιά κάτω στον κόσμο.
Θα θέλαμε να μας ανοίξεις ένα παράθυρο, για να μπορέσουμε να δούμε στη γη.
Όμως ο συνοδός ρώτησε: Γιατί;
Ο Νασραντίν είπε:
Για να ξαναβρούμε το ενδιαφέρον μας. Θα μας βοηθήσει να ξαναβρούμε τις επιθυμίες μας.
Έτσι, ο οδηγός άνοιξε μια πόρτα, κοίταξαν κάτω τους ανθρώπους στη γη, μας είδαν να προσπαθούμε σκληρά όλη μας τη ζωή και να μην κατορθώνουμε πολλά και ξαναβρήκαν την πείνα τους μέσα από την αντίθεση.
Διασκέδασαν άλλες εφτά μέρες, αλλά βαρέθηκαν πάλι.
Τώρα το ίδιο φάρμακο δεν έκανε τίποτα, είχαν πάθει ανοσία.
Γι’ αυτό ο Νασραντίν είπε:
Τώρα έχουμε ένα άλλο ανόητο αίτημα:
Θα θέλαμε να μας ανοίξεις μια πόρτα που να βλέπει στην κόλαση, για να μπορέσουμε να δούμε την κόλαση και να ξαναβρούμε τη γεύση μας.
Ο συνοδός άρχισε να γελάει και είπε:
Και που νομίζετε πως βρίσκεστε;
Ήταν στην κόλαση!»
Osho: Αν εκπληρωθούν όλες σου οι επιθυμίες, θα βρεθείς στην κόλαση, επειδή δεν γνωρίζεις την ευδαιμονία του να μην υπάρχουν επιθυμίες, γνωρίζεις μόνο τον αγώνα.
Γι’ αυτό οι ποιητές λένε ότι η ευχαρίστηση βρίσκεται στην αναμονή, όχι στη συνάντηση.
Η ευχαρίστηση βρίσκεται στην επιθυμία, όχι στην ικανοποίηση.
Κι έχουν δίκιο για σένα!
Όταν υπάρχει ικανοποίηση σε όλα, τι θα κάνεις;
Τότε θα καταλάβεις ότι ήσουν στην κόλαση.
