. . .
Ένα κρίσιμο πλήθος
…Η Τσαρλίν με κοίταξε με προσδοκία, αλλά εγώ δεν είπα τίποτα. «Δεν το καταλαβαίνεις;» ρώτησε. «Η Πρώτη Επίγνωση αφορά την επανεξέταση του εγγενούς μυστηρίου που περιβάλλει τη ζωή κάθε ανθρώπου σ’ αυτό τον πλανήτη. Βιώνουμε αυτές τις μυστηριώδεις συμπτώσεις και παρ’ όλο που δεν τις καταλαβαίνουμε ακόμα, γνωρίζουμε ότι είναι πραγματικές. Αισθανόμαστε πάλι, όπως κατά την παιδική ηλικία, ότι υπάρχει και μια άλλη πλευρά στη ζωή που πρέπει να την ανακαλύψουμε, ότι πίσω από την αυλαία λειτουργεί μια άλλη διαδικασία».
Η Τσαρλίν έσκυβε όλο και πιο πολύ προς το μέρος μου, χειρονομώντας καθώς μιλούσε. «Το πιστεύεις πράγματι, έτσι δεν είναι;» ρώτησα. «Θυμάμαι μια εποχή», είπε με πείσμα εκείνη, «που μιλούσες εσύ γι’ αυτό το είδος των εμπειριών». Το σχόλιό της με κλόνισε. Είχε δίκιο. Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου που μου είχαν πράγματι συμβεί τέτοιες συμπτώσεις και είχα φτάσει στο σημείο να προσπαθώ να τις κατανοήσω με βάση τις θεωρίες για τα ψυχικά φαινόμενα. Αλλά κάπου στην πορεία της ζωής μου, οι απόψεις μου άλλαξαν. Άρχισα, για κάποιο λόγο, να θεωρώ αυτές τις αντιλήψεις ανώριμες και εκτός πραγματικότητας και σταμάτησα ν’ ασχολούμαι.
. . .
Το μακρύτερο τώρα
…«Πίστεψέ με, τα λέω αυτά σαν άνθρωπος που δαπάνησε πολλά χρόνια μελετώντας και διδάσκοντας ιστορία με λάθος τρόπο! Συνήθιζα να επικεντρώνομαι στα τεχνολογικά επιτεύγματα του πολιτισμού και στους μεγάλους άντρες που συνέβαλαν σ’ αυτή την πρόοδο». «Τι κακό υπάρχει σ’ αυτό τον τρόπο προσέγγισης;»
«Δεν υπάρχει κανένα κακό μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Αλλά εκείνο που είναι πράγματι σημαντικό είναι το να βλέπεις τον κόσμο σε κάθε ιστορική περίοδο και να αντιλαμβάνεσαι τι ένιωθαν και τι σκέπτονταν οι άνθρωποι. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να το καταλάβω. Η ιστορία υποτίθεται ότι προσφέρει γνώσεις
σχετικές με το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται η ζωή του καθενός μας.
Η ιστορία δεν είναι απλώς η εξέλιξη της τεχνολογίας. Είναι η εξέλιξη της σκέψης. Κατανοώντας την πραγματικότητα των ανθρώπων που προηγήθηκαν, μπορούμε να δούμε γιατί σήμερα βλέπουμε τον κόσμο από τη συγκεκριμένη σκοπιά και ποια είναι η συμβολή μας στην περαιτέρω πρόοδο. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ποιος είναι ο ρόλος μας στην ευρύτερη εξέλιξη του Πολιτισμού, πράγμα που μας βοηθά να καταλάβουμε προς τα πού πηγαίνουμε».
. . .
Ζήτημα ενέργειας
…«Μ’ αυτή τη στάση», συνέχισε η Σάρα, «η επιστήμη απάλλαξε συστηματικά τον κόσμο από το αβέβαιο και το εσωτερικό. Ακολουθώντας τη σκέψη του Νεύτωνα, συμπεράναμε ότι το σύμπαν λειτουργεί πάντα με έναν προδιαγεγραμμένο τρόπο, σαν μια τεράστια μηχανή, γιατί επί μεγάλο χρονικό διάστημα αυτό μόνο μπορούσε να αποδειχτεί ότι συμβαίνει. Γεγονότα που συνέβαιναν ταυτόχρονα με άλλα γεγονότα, αλλά δεν είχαν καμιά σχέση αιτίας και αποτελέσματος μεταξύ τους, θεωρούνταν ότι απλώς συνέβαιναν τυχαία.» «Και τότε, πραγματοποιήθηκαν δυο ειδών έρευνες που μας άνοιξαν πάλι τα μάτια προς το μυστήριο του σύμπαντος.
Έχουν γραφτεί πολλά τις τελευταίες δεκαετίες για την επανάσταση στη φυσική, αλλά στην πραγματικότητα οι αλλαγές ξεπήδησαν από δυο ειδών ευρήματα, τα ευρήματα της κβαντομηχανικής κι απ’ αυτά του Αλβέρτου Αϊνστάιν. Ολόκληρο το έργο του Αϊνστάιν είχε σαν στόχο να αποδείξει ότι εκείνο το οποίο αντιλαμβανόμαστε σαν σκληρή ύλη είναι κυρίως κενός χώρος που διαρρέεται από ενέργεια σε συγκεκριμένα σχήματα. Αυτό ισχύει και για μας.
Και εκείνο που έδειξε η κβαντική φυσική είναι ότι όταν κοιτάζουμε αυτά τα σχήματα της ενέργειας σε όλο και μικρότερα επίπεδα, μπορούμε να δούμε εκπληκτικά αποτελέσματα. Τα πειράματα αποκάλυψαν ότι όταν διασπάσεις μικρές ποσότητες αυτής της ενέργειας, εκείνο που αποκαλούμε στοιχειώδη σωματίδια, και προσπαθήσεις να παρατηρήσεις πώς λειτουργούν, η ίδια η πράξη της παρατήρησης μεταβάλλει τα αποτελέσματα, λες και αυτά τα στοιχειώδη σωματίδια επηρεάζονται από εκείνο που προσδοκά ο πειραματιστής. Αυτό συμβαίνει ακόμα κι αν τα σωματίδια πρέπει να εμφανιστούν σε χώρους στους οποίους δε θα μπορούσαν να πάνε σύμφωνα με τους νόμους του σύμπαντος, όπως τους γνωρίζουμε, δηλαδή σε δυο σημεία ταυτόχρονα, καθώς και μπροστά ή πίσω στο χρόνο».
Σταμάτησε πάλι και με κοίταξε. «Μ’ άλλα λόγια, το βασικό υλικό του σύμπαντος, στον πυρήνα του, δείχνει να είναι ένα είδος καθαρής ενέργειας, που υπόκειται στην επίδραση της ανθρώπινης επιδίωξης και προσδοκίας με τρόπο που να θέτει σε αμφισβήτηση το παλιό μας μηχανιστικό πρότυπο για το σύμπαν. Μοιάζει σαν η ίδια η προσδοκία μας να προκαλεί την εκροή της ενέργειάς μας προς τον κόσμο και να επηρεάζει άλλα ενεργειακά συστήματα. Αυτό ακριβώς θα μας οδηγήσει να πιστέψουμε η Τρίτη Επίγνωση». Η Σάρα κούνησε το κεφάλι της. «Δυστυχώς, οι περισσότεροι επιστήμονες δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτή την ιδέα. Προτιμούν να τη βλέπουν με σκεπτικισμό και περιμένουν να δουν αν μπορούμε να την αποδείξουμε».
. . .
Ο αγώνας για δύναμη
…Αρχίσαμε να βλέπουμε τον κόσμο διαφορετικά, κι αυτό μπορώ να το δω στην ψυχολογία». «Τι εννοείς;» Πήρε μια βαθιά αναπνοή. «Ο τομέας στον οποίο ειδικεύομαι είναι η σύγκρουση. Μελετώ το λόγο για τον οποίο οι άνθρωποι μεταχειρίζονται ο ένας τον άλλο τόσο βίαια. Πάντα ξέραμε ότι αυτή η βία προέρχεται από την παρόρμηση που νιώθουν να ελέγχουν και να εξουσιάζουν ο ένας τον άλλο, αλλά μόνο πρόσφατα μελετήσαμε αυτό το φαινόμενο από μέσα προς τα έξω, από την άποψη της ατομικής συνείδησης.
Αναρωτηθήκαμε τι είναι αυτό που συμβαίνει μέσα σε έναν άνθρωπο και τον κάνει να θέλει να ελέγχει κάποιον άλλο. Βρήκαμε ότι όταν ένα άτομο πλησιάζει ένα άλλο και συζητά μαζί του, πράγμα που συμβαίνει δισεκατομμύρια φορές την ημέρα στον κόσμο, τότε συμβαίνει ένα από τα εξής δύο πράγματα: αυτό το άτομο μπορεί να απομακρυνθεί είτε νιώθοντας δυνατό, είτε νιώθοντας αδύναμο, ανάλογα με το τι συμβαίνει κατά την ανταλλαγή».
Του έριξα μια ματιά γεμάτη απορία κι εκείνος έδειξε λίγο αμήχανος που είχε μπει σε τόσες λεπτομέρειες σχετικά με το θέμα. Του ζήτησα να συνεχίσει. «Γι’ αυτό το λόγο», πρόσθεσε, «εμείς, οι άνθρωποι, υιοθετούμε μια στάση επιβολής απέναντι στους άλλους. Δεν έχει σημασία ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κατάστασης, ή ποιο είναι το θέμα, εμείς προετοιμαζόμαστε να πούμε αυτό που απαιτείται για να κυριαρχήσουμε στη συζήτηση. Ο καθένας μας αναζητά να βρει τρόπο να ασκήσει έλεγχο και έτσι να παραμείνει ο νικητής της συνάντησης. Αν επιτύχουμε, αν κυριαρχήσει η άποψή μας, τότε αντί να νιώθουμε αδύναμοι, νιώθουμε μια ψυχολογική αναπτέρωση.»
«Μ’ άλλα λόγια εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να αποδειχθούμε πιο έξυπνοι και να επιβληθούμε ο ένας τον άλλο, όχι μόνο επειδή επιδιώκουμε κάποιο χειροπιαστό στόχο στον εξωτερικό κόσμο, αλλά και γιατί αναπτερωνόμαστε ψυχολογικά. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε τόσες παράλογες συγκρούσεις στον κόσμο όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο».
«Το ομόφωνα αποδεκτό συμπέρασμα στον τομέα μου είναι ότι, τώρα, αυτό το γεγονός αρχίζει να γίνεται κοινή συνείδηση. Εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε πόσο πολύ προσπαθούμε να ελέγχουμε ο ένας τη ζωή του άλλου και επανεκτιμούμε τα κίνητρά μας. Κοιτάζουμε να βρούμε κάποιον άλλο τρόπο αλληλεπίδρασης. Νομίζω πως αυτή η επανεκτίμηση θα είναι μέρος του νέου τρόπου θεώρησης του κόσμου, για τον οποίο μιλά το χειρόγραφο».
. . .
via
