“Η αυτού μεγαλειότης έχει πληροφορίες που γεννούν σοβαρές υποψίες πως προσφάτως, υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, στις περιοχές του Λονδίνου και του Γουέστμινστερ, σκανδαλώδεις λέσχες και εταιρείες νεαρών ατόμων, που στις συνευρέσεις τους, με τον πλέον ασεβή και βλάσφημο τρόπο προσβάλλουν τις ιερότερες αρχές της αγίας θρησκείας, υβρίζουν τον ίδιο τον Παντοδύναμο Θεό και διαφθείρουν τα μυαλά και την ηθική ο ένας του άλλου.” London Gazette, 28 Απριλίου 1721
Στην Αγγλία του 18ου αιώνα διαμορφώθηκε το σύστημα εξουσίας το οποίο ήταν προορισμένο να θριαμβεύσει και κυριαρχήσει αργότερα στο σύγχρονο κόσμο. Το 1717 γεννιόταν ο ελευθεροτεκτονισμός και παράλληλα με τις εργασίες των ελευθεροτεκτόνων, και μερικές φορές διαπλεκόμενες με αυτές, διεξάγονταν οι δραστηριότητες των λεγόμενων Hell-Fire Clubs (Σ.τ.Μ. Λέσχες της Φωτιάς της Κόλασης).
Επρόκειτο για μυστικές εταιρείες, των οποίων ο σκοπός ήταν η συστηματική εξάσκηση του βίτσιου και της διαστροφής. Ήταν δηλαδή πραγματικά σχολεία της ηθικής αποδέσμευσης και της υποκίνησης στην παραβατικότητα, που στο μέλλον θα έδιναν καρπούς έως ότου δημιουργήσουν το σενάριο της ηθικής διαφθοράς των σύγχρονων δημοκρατιών. Κάτι που βλέπουμε στο βδέλυγμα της πολύ-εγκληματικής κοινωνίας, στην οποία ο νομοθέτης δεν μπορεί πλέον να κάνει διάκριση μεταξύ της σωστής και λανθασμένης συμπεριφοράς και ανατρέπει τη σχέση μεταξύ των θυμάτων και των δραστών!
La Chute des Damnés
Φυσικά, αυτό που ονομάζουμε ‘βίτσια’, δηλαδή οι διάφορες ανήθικες, αφύσικες και διεστραμμένες συμπεριφορές, δεν πρωτοεμφανίστηκαν την εποχή των λεσχών αυτών, υπάρχουν από την αυγή του χρόνου, αλλά με τα ‘Hell-fire Clubs’ έφθασαν σχεδόν να γίνουν το χαρακτηριστικό όποιου ανήκε σε κάποια ομάδα εξουσίας.
Οι Άγγλοι αριστοκράτες του 1700 έκαναν μία ταχεία προσαρμογή στους κανόνες ζωής του εμπορικού πολιτισμού και άρχισαν να δομούν μία ηγετική τάξη προσαρμοσμένη στους νέους καιρούς. Ο τεκτονισμός είναι η πιο διάσημος, αλλά όχι και ο μοναδικός, μεταξύ των θεσμών που χαρακτηρίζουν το νέο αυτό πολιτιστικό κλίμα. Η βασική ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένας ανθρώπινος τύπος που θα εγκατέλειπε τους παλαιούς δεσμούς (τάξη, θρησκεία, φυλή). Έτσι θα ανοιγόταν ο δρόμος προς έναν κόσμο όπου το εμπόριο και το χρήμα θα ήταν οι μοναδικές αξίες. Από εδώ έως την εγκατάλειψη οποιουδήποτε σημείου ηθικής αναφοράς, το βήμα ήταν σύντομο.
Το πιο μακρινό προηγούμενο των λεσχών της Κόλασης ίσως βρίσκεται στα συμβάντα μιας ομάδας που ονομάστηκε The Damned Crew. Επρόκειτο για μια ομάδα κακοποιών, στο 1602, που εμπλέκονταν σε ταραχές και φαινόταν να ενεργεί μόνο για το γούστο να κάνει εγκληματικές ενέργειες. Μία έρευνα αποκάλυψε ότι δεν ήταν μία συμμορία κοινών εγκληματιών, αλλά ανδρών που ανήκαν στην αριστοκρατία.
The Fall of the Damned
Το 1712, ένα άλλο συμβάν συντάραξε την αγγλική κοινωνία, μία ομάδα τρομοκρατούσε τις νύχτες του Λονδίνου με επιθέσεις και βανδαλισμούς, δημιουργώντας ένα σενάριο “Κουρδιστού Πορτοκαλιού” (Σ.τ.Μ. αναφέρεται στη γνωστή ταινία) πριν την εποχή του. Επρόκειτο για τους “Mohocks”, ένα όνομα πιθανόν εμπνευσμένο από τις φυλές των ερυθρόδερμων πάνω στις οποίες οι Ευρωπαίοι άρχισαν να φαντασιώνονται, αποδίδοντας στους ιθαγενείς εγκληματικές συμπεριφορές. Αλλά στην πραγματικότητα για άλλη μία φορά διαπιστώθηκε ότι οι δράστες προέρχονταν από την κοινωνική ελίτ …
Οι διενέξεις ωστόσο δεν έσβηναν, ώσπου το 1721 θεσπίζεται ένας νόμος για την καταστολή της βλασφημίας και των βεβηλώσεων. Η έκδοση του νόμου δεν ήταν τυχαία, διότι ακριβώς εκείνη την περίοδο διαδιδόταν η έκφραση Hell-Fire Club, επειδή οι εφημερίδες της εποχής ανέφεραν ψιθύρους πάνω σε αυτές τις μυστήριες ομάδες. Το πρώτο πρόσωπο που αναγνωρίζεται ως εμψυχωτής μιας τέτοιας λέσχης της κόλασης ήταν ο δούκας του Wharton. Λέγεται ότι στις συναντήσεις υπό την προεδρία αυτού του ευγενούς έκλυτου έκαναν πρόποση στο διάβολο και τελούσαν σεξουαλικά όργια.
Στα επόμενα χρόνια ο Wharton θα ταξιδέψει στην Ευρώπη, και στην Ισπανία θα ερωτευτεί μία ‘κυρία συνοδείας’ την οποία θα παντρευτεί μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Επίσης, στην Ισπανία παίρνει μέρος στην πολιορκία του Γιβραλτάρ μαχόμενος εναντίον του Αγγλικού στρατού και λαμβάνει, ως εκ τούτου, μία επίσημη κατηγορία για εσχάτη προδοσία. Κατά τη διάρκεια διαμονής του στη Γαλλία, θα στείλει επιστολή στο βρετανικό τύπο καταγγέλλοντας τη διαφθορά που επικρατεί στη βρετανική κυβέρνηση! Ο Wharton πέθανε το 1731 χωρίς να επιστρέψει στην πατρίδα του.
Σε αυτή την περίοδο υπάρχουν ειδήσεις για δραστηριότητες συνδεμένες με τα ‘Hell-Fire Clubs’ και στην αγγλική επαρχία καθώς και στην Ιρλανδία, όπως επίσης και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ, όπου αυτές οι δραστηριότητες συνδέονταν με τη διάδοση των ιδεών του Διαφωτισμού.
Το στυλ της έκλυτης ζωής είχε γίνει τυπικό της υψηλής κοινωνίας και ο Evelyn Lord ανιχνεύει τα κοινά στοιχεία που χαρακτήριζαν τα μέλη λεσχών αυτών, το πιο προφανές από τα οποία ήταν το λεγόμενο ‘Grand Tour’. Ήταν συνήθεια των ευγενών να στέλνουν τα παιδιά τους σε ταξίδια στις πιο σημαντικές ευρωπαϊκές βασιλικές αυλές, για λόγους εκπαίδευσης και για να τα προετοιμάσουν για πολιτικές και διπλωματικές καριέρες. Κατά την διάρκεια αυτών των ταξιδιών δεν έλειπαν οι ευκαιρίες διασκέδασης: ιδιαίτερα στην Ιταλία που θεωρούνταν η γη του καλού κρασιού και των ωραίων γυναικών. Αλλά επίσης προτιμούσαν και τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπου οι φήμες μιλούσαν για ερωτικές περιπέτειες στα χαρέμια…
Η πτώση των καταραμένων
Όταν επέστρεφαν στην πατρίδα σχημάτιζαν τις λέσχες των οποίων ο σκοπός ήταν να συνενώσουν όποιους είχαν ταξιδέψει σε ορισμένους τόπους. Οι πιό φημισμένες ήταν η ‘Εταιρεία των Ερασιτεχνών’, για όποιους είχαν ταξιδέψει στην Ιταλία, και το ‘Divan Club’ για όποιους είχαν ταξιδέψει στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Φυσικά, ο σκοπός αυτών των συλλόγων ήταν να συνεχίσουν τον έκλυτο βίο των μελών τους.
Ένα από αυτά τα πρόσωπα αποφάσισε να ‘μεγαλουργήσει’, επρόκειτο για τον Sir Francis Dashwood, ο οποίος το 1751 νοίκιασε το αβαείο του Medmenham, ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι. Το αβαείο έγινε ο τόπος σύναξης των συντρόφων του Dashwood, που συμμετείχαν μάλιστα ντυμένοι με μοναχικό ράσο για να αφιερωθούν στη θρησκεία του φαγοποτιού και του σεξ.
Στην είσοδο του αβαείου ήταν γραμμένη η ρήση του αβαείου του Thélème di Rabelais: “Fay ce que vouldras” (κάνε ότι θέλεις). Για τους ‘μοναχούς’ του Medmenham προβλεπόταν και μία περίοδος ‘μαθητείας’ πριν να μπορέσουν να έχουν πρόσβαση στον εσωτερικό κύκλο.
Επιπρόσθετα, ο Dashwood έφτιαξε, στην προσωπική του ιδιοκτησία, ένα κήπο με ναούς αφιερωμένους στους παγανιστικούς θεούς. Έδωσε δε ιδιαίτερη προσοχή σε αυτόν της Αφροδίτης, η δομή του οποίου μιμούνταν το ανατομικό σχήμα του γυναικείου κόλπου! Επίσης, είχε δημιουργήσει στοές κάτω από τον κήπο που τις θεωρούσε ως το καταχθόνιο βασίλειο του, φήμες έλεγαν ότι σε εκείνες τις στοές ετελούντο μαύρες λειτουργίες…
Δραστηριότητες αυτών των λεσχών καταγράφηκαν και στη Σκωτία. Γύρω στο 1732, οι πηγές μας πληροφορούν για την ύπαρξη μιας εταιρείας ονομαζόμενης 'Beggar’s Benison', της οποίας το σύμβολο ήταν το γεννητικό αρσενικό όργανο και η κύρια δραστηριότητα των μελών της ήταν… ο ομαδικός αυνανισμός!
Σχετικά με αυτή την εταιρεία, αναφέρεται ότι εντός του 'Beggar’s Benison' ήταν γνωστό το περίφημο κλασσικό έργο του ερωτισμού Fanny Hill του John Cleland πολύ πριν γίνει γνωστό στο κοινό, καθώς στα πρακτικά μιας συνεδρίασης αναφέρεται το μυθιστόρημα τουλάχιστον δέκα έτη πριν από τη δημοσίευση του. Επίσης, στη Σκωτία υπήρξαν μαρτυρίες για μια γυναικεία λέσχη ονομαζόμενη ‘Jezebel Club’, που φαίνεται ότι ήταν φτιαγμένο από τις πόρνες του Εδιμβούργου για να καταστήσουν αποδεκτές τις δραστηριότητες τους από την κοινή γνώμη.
Όσον αφορά τις αμερικανικές αποικίες, που εκείνη τη εποχή εξεγέρθηκαν ενάντια στην μητέρα πατρίδα, πιθανολογείται ότι και εκεί υπήρχε κάποια δραστηριότητα από αντίστοιχες λέσχες. Δυστυχώς όμως, οι πηγές πάνω σε αυτό το θέμα είναι πολύ αποσπασματικές.
Στις αρχές του 1800, η μόδα των λεσχών αυτών έπεσε σε παρακμή. Εκείνη την περίοδο, η Αγγλία έχει εμπλακεί σε έναν αγώνα μέχρις εσχάτων εναντίον του Ναπολέοντα και το πολιτιστικό κλίμα έχει μεταβληθεί πλέον σε ρομαντικό, ενώ τα μυαλά και τα πνεύματα των ανθρώπων προσανατολίζονταν σε άλλες κατευθύνσεις…
Ωστόσο, οι πρακτικές των Hell-Fire Clubs, δεν υπήρξαν καθόλου ασήμαντες στη διαμόρφωση της σύγχρονης νοοτροπίας. Οι συνήθειες των ηγετικών τάξεων δεν είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες των Άγγλων παρηκμασμένων ευγενών του ’700, μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο οινόπνευμα και στο σεξ προστέθηκαν και τα ναρκωτικά!
Τα μέλη των λεσχών αυτών άνηκαν σε όλες τις εκκλησίες και θρησκευτικές παραδόσεις (Καθολικοί, Αγγλικανοί, Καλβινιστές κλπ) και σε όλα τα κόμματα (Whigs, Τories). Πολλοί δε από αυτούς ήταν ενεργά μέλη του κοινοβουλίου. Οι αναλογίες με τους αντίστοιχους ισχυρούς του σήμερα είναι περισσότερο από εμφανείς…
Άρθρο του Michele Fabbri
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου
