Πάντα θεοί σ’ ανέθηκεν Όμηρος ο Ησίοδος τε όσσα
παρ’ ανθρώπισιν ονείδεα και ψόγος εστίν
κλέπτειν, μοιχεύειν, και αλλήλους απατεύειν.
Αλλ’ οι βροτοί δοκέουσι γεννάσθαι Θεούς,
των εφετέραν δι’ εσθήτα έχειν φωνήν τε δέμας τε.
Αιθίοπες τε «θεούς σφετέρους» σιμούς μέλανας τε
Θρήικες τε γλαυκούς και πυρούς «φάσι πέλεσθαι».
Αλλ’ ει χείρας βόες «ίπποι τ’» ή λέοντες
ή γράψαι χείρεσι και έργα τελεί ν όπερ άνδρες,
ίπποι μεν θ’ίπποισι βόες δε τοις βουσίν ομοίας
και «κε» Θεών ιδέας έγραφον και σώματ’ εποίουν
τοιαύ’ θ ‘όσον περ καυτοί δέμας είχον «έκαστοι».
O πλέον διάσημος φιλόσοφος που απέδειξε, στα πλαίσια της γνωσιοθεωρίας του, την αδυναμία του Λόγου να αποδείξει την ύπαρξη του θεού ήταν, ως γνωστόν, ο Καντ. Αλλά και ο Καντ κατέληξε σε άλλου είδους «επιχείρημα» από την αντίθετη οδό.
Κείμενο του Ευτύχη Μπιτσάκη