Ένα αστείο από την αρχαιότητα είναι το εξής: Είπαν στον Αριστοτέλη, πως όταν λείπει τον κατηγορούν. Κι ο Αριστοτέλης απάντησε: "Όταν λείπω, δέχομαι και να με μαστιγώνουν."
Το αστείο αυτό εκτός από το χιούμορ του, κρύβει ένα βαθύτερο νόημα. Διδάσκει πως το "Είναι" του ανθρώπου είναι κάτι βαθύτερο από τις σκέψεις και τα συναισθήματα. Ο αληθινός άνθρωπος δεν είναι στις σκέψεις και στα συναισθήματα και πολύ περισσότερο δεν είναι στα πράγματα που κατέχει.
Μια φορά ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης ο Λαέρτιος μάδησε ένα κοτόπουλο και γύριζε στην Αγορά και το έδειχνε λέγοντας, "να ο άνθρωπος του Πλάτωνα", επειδή ο Πλάτων υποστήριζε ότι ο άνθρωπος είναι "ον δίποδον, άπτερον!
Το "Είναι", (η ουσία του ανθρώπου), είναι βαθύ, προσωπικό και διαρκεί για πάντα. Αυτό δίνει την ενότητα στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Το "Είναι" αφορά στο πνεύμα , ενώ το "Έχειν" αφορά τα συναισθήματα, τις σκέψεις που διαρκώς αλλάζουν.
Στην εποχή μας δεν μπορούμε να διακρίνουμε το Είναι από τα συναισθήματα. Νομίζουμε πως όταν νιώθουμε καλά, είναι καλά. Γι΄ αυτό η σύγχρονη ζωή έγινε ένα αδιάκοπο κυνήγι της διασκέδασης.
Πράγματι όταν το πνεύμα μας είναι δυνατό, νιώθουμε καλά. Αλλά κάθε φορά που νιώθουμε καλά δεν σημαίνει ότι και το πνεύμα μας είναι δυνατό. Δεν μαθαίνουμε να διακρίνουμε το Πνεύμα από τα συναισθήματα. Κι αυτό που προέχει είναι το δυνατό πνεύμα (το ηθικό μας). Όταν χάνουμε το ηθικό μας χάνουμε τα πάντα. "Τί θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει όλο τον κόσμο και στερηθεί την ψυχή του;"
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
moschoblog
