Βέβαια, αυτό αλλάζει ανάλογα με την περίσταση κάθε φορά. Αν, για παράδειγμα, η απόφαση έχει να κάνει με το είδος της μουσικής ή της διασκέδασης το παιδί είναι ελεύθερο κι είναι σε θέση να γνωρίζει τις ανάγκες του. Επομένως, μπορεί μόνο του να κρίνει τι είναι αυτό που επιθυμεί και να το διεκδικήσει. Αντιθέτως, αν η απόφαση έχει να κάνει με κάτι που οι φροντιστές έχουν κατά νου, το παιδί χρήζει βοηθείας γιατί το ίδιο αδυνατεί να λάβει τη σωστή απόφαση.
Καμπανάκι για δεύτερο λάθος. Από πού κι ως πού γνωρίζει ποιο είναι το σωστό για το παιδί του; Έχει περάσει προ πολλού το στάδιο της άγνοιας του κινδύνου. Δεν είναι πλέον δυο ετών, τότε που το απέτρεπες να αγγίξει την καυτή επιφάνεια της κουζίνας. Μεγάλωσε πια. Ίσως τα λάθη που θα κάνει να είναι της ίδιας σοβαρότητας ίσως όχι. Η γιαγιά μου έλεγε πάντα «Άσε το παιδί να φάει τα μούτρα του για να μάθει τις δυνατότητές του». Και έτσι είναι.