Υπάρχει μια όμορφη ιστορία στις ινδικές γραφές σχετικά με το Σίβα.
Η σύζυγός του η Παρβάτι, πέθανε κι εκείνος μετέφερε το σώμα της γυναίκας του επί δώδεκα χρόνια, σε όλη τη χώρα, ελπίζοντας πως κάποιος με ψυχικές ικανότητες θα μπορούσε να βοηθήσει.
Σιγά-σιγά τα μέλη του νεκρού κορμιού άρχισαν να πέφτουν, αλλά εκείνος συνέχιζε το ταξίδι του, για να βρει τον ειδικό, ίσως κάποιος αλχημιστής ή μάγος, ίσως κάποιος θαυματοποιός να μπορούσε να βοηθήσει. Κλαίγοντας και θρηνώντας, γύριζε όλη τη χώρα.
Στην Ινδία υπάρχουν δώδεκα ιερά μέρη. Λέγεται πως αυτά είναι τα μέρη που έπεσαν τα μέλη της Παρβάτι. Όπου έπεσε κάποιο κομμάτι, αυτό έγινε μέρος ιερό. Μπορείς να μεταφέρεις το νεκρό σώμα, αλλά δεν μπορείς να βρεις το θαυματοποιό.
Η δική μου παρατήρηση είναι ότι έχω δει χιλιάδες ανθρώπους να κουβαλούν μια νεκρή ερωτική σχέση που έχει πεθάνει πολύ καιρό πριν, αλλά την κουβαλούν εξαιτίας του φόβου, κολλώντας στο γνωστό, στο οικείο, έστω κι αν είναι μόνο μιζέρια και τίποτε περισσότερο, παρόλα αυτά κολλάνε.
Όταν η αγάπη πεθαίνει, πεθαίνει. Θα πρέπει να αποδεχτείς το θάνατο και να αποχαιρετήσεις, χωρίς παράπονα και χωρίς αναστολές, γιατί όταν κάτι τελειώνει, τι μπορείς να κάνεις; Στα πλαίσια του χρόνου, αυτή είναι η φύση των πραγμάτων: αρχίζουν και τελειώνουν.
Κάθε φορά όμως θα συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Ο νους πάντα συνεχίζει να βρίσκει καινούργιες δικαιολογίες, ποτέ όμως δεν κατανοεί την πραγματική αίτια.
Δεν μπορεί, γιατί το να κοιτάξεις προς την πραγματική αιτία, σημαίνει αυτοκτονία του νου. Θα βρει χίλια δύο ελαττώματα στην γυναίκα ή στον άντρα που έχετε ζήσει μαζί και θα θεωρήσει πως αυτός είναι ο λόγος που χάθηκε η αγάπη.
Όχι επειδή το φαινόμενο της αγάπης μέσα στο στο χρόνο, πρόκειται να αποτύχει, αλλά επειδή αυτή η γυναίκα ή ο άνδρας έχουν πολλά ελαττώματα. “…Επέλεξα λάθος γυναίκα και δεν ταιριάζω μαζί της, δεν είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο…” και πάει λέγοντας. Κάποτε όμως σκεφτόσουν πως είστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον και το έχεις ξεχάσει τελείως.
Για θυμήσου εκείνες τις μέρες, τις πρώτες μέρες της ερωτικής σχέσης… Και σκεφτόσουν πως “Αυτή τη φορά αυτή η σχέση θα κρατήσει για πάντα!”. Ακόμη είχατε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι “Αυτό θα κρατήσει για πάντα.” Συμβαίνει στον καθένα. Είναι όμως μια ψευδαίσθηση μια ψεύτικη αντανάκλαση.
Και θέλετε να κάνετε αυτό το είδωλο μόνιμο; Πώς μπορείτε να κάνετε ένα είδωλο μόνιμο; Πώς μπορείτε να κάνετε ένα όνειρο μόνιμο; Το πρωί θα έρθει και θα πρέπει να ξυπνήσετε.
Και όταν ξυπνήσετε, μπορείτε να ξανακλείσετε τα μάτια σας και να προσπαθήσετε να ξαναβρείτε το όνειρο, που θα έχει φύγει. Θέλετε να το συνεχίσετε, αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί ένα όνειρο. Έχει χαθεί για πάντα.
Μόλις ξυπνήσετε, το νήμα θα έχει κοπεί για πάντα και θα θυμηθείτε πως δεν ενώνεται ξανά. Δεν μπορείς να επιδιορθώσεις μια σπασμένη αγάπη. Ένα σπασμένο καθρέφτη, ίσως. Τρόποι μπορεί να βρεθούν. Μπορεί να ξαναλιωθεί και να ξαναγίνει ένα.
Για μια σπασμένη αγάπη όμως δεν υπάρχουν τρόποι, δεν υπάρχουν πιθανότητες.
Γι’ αυτό υπάρχει ο φόβος. Ο φόβος δείχνει ότι βαθιά μέσα σας γνωρίζετε, ότι γλιστράει η αγάπη από τα χέρια σας κι έτσι θέλετε να τη μονιμοποιήσετε.
Τώρα ο τρόπος είναι να πάτε στο δικαστήριο και να παντρευτείτε. Αυτοί είναι οι τρόποι για να κάνετε μόνιμη την αγάπη σας.
Να την κάνετε νόμιμο φαινόμενο, έτσι ώστε το δικαστήριο και η αστυνομία και οι Αρχές και ο νόμος και η πολιτεία να σας εμποδίσουν με κάθε τρόπο.
Αν θελήσετε να χωρίσετε δεν θα σας το επιτρέψουν.
Όταν δύο εραστές βρίσκονται μέσα στην ψευδαίσθηση, δεν σκέφτονται τη μονιμότητα. Ρωτήστε δύο εραστές, κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος. Δεν τους ενδιαφέρει.
Ξέρουν πως πρόκειται να είναι για πάντα μαζί. Τη στιγμή όμως που αυτό αρχίζει να ξεγλιστρά απ’ τα χέρια τους, τότε ο νους λέει: “Τώρα μείνε. Κάνε το μόνιμο. Κάνε τα πάντα για να το κάνεις μόνιμο. Μην κοιτάς τις ρωγμές που συμβαίνουν. Μην κοιτάς, απόφυγε τις, ξέχασέ τις. Συνέχισε να τις καλύπτεις. Κάπως θα τα καταφέρεις.”
Ζητάτε όμως το αδύνατο.
Η ΑΓΑΠΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΗΝΑ ΤΟΥ ΜΕΛΙΤΟΣ
OSHO
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΕΜΠΕΛ
