Η σημασία
της Ανάστασης
του Ιησού Χριστού
Είναι το θεμέλιο της Χριστιανικής πίστης
Διότι:
1. Εξηγείται ο σκοπός για τον οποίο πέθανε ο Χριστός
(Ρωμαίους ε’, Α’ Κορινθίους ιε’)
2. Εκπληρώνονται οι προφητείες
(Ψαλμός ις’)
3. Εξηγείται η έκχυση του Αγίου Πνεύματος
(Ιωήλ β’)
4. Επειδή αναστήθηκε μπορεί να διακηρυχθεί ότι είναι ο Μεσσίας
(Πράξεις β’ 32-36)
Είναι το κεντρικό θέμα της Καινής Διαθήκης
Διότι:
• Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε ότι οι απόστολοι κήρυτταν την ανάσταση του Χριστού
• Τα Ευαγγέλια περιγράφουν την Ανάσταση σαν γεγονός και οι Επιστολές πολλές φορές αναφέρονται σε αυτήν ως θεμέλιο λίθο της πίστης στην αιώνια ζωή και τέλος η Αποκάλυψη δεν θα είχε νόημα αν δεν υπήρχε αναστημένος Ιησούς Χριστός
• Αν αφαιρεθούν από την Καινή Διαθήκη τα εδάφια που αναφέρονται στην Ανάσταση του Χριστού, το υπόλοιπο που μένει, και κατ’ επέκταστη η πίστη στο Χριστό, δεν έχει κανένα νόημα
• Η κεντρική ιδέα του Ευαγγελίου δεν είναι «Ακολούθησε το Διδάσκαλο και κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς» αλλά «Επλησίασε η Βασιλεία των ουρανών» και η είσοδος στη Βασιλεία των ουρανών γίνεται με την άφεση των αμαρτιών διά της σταυρικής θυσίας και τη δικαίωση διά της Ανάστασης.
• Το σημείο στο οποίο επικέντρωσε το κήρυγμά του ο απ. Παύλος μέσα στην «γέμουσα ειδώλων» αρχαία Αθήνα, ήταν η Ανάσταση του Χριστού.
• Εκφράζεται στο Σύμβολο της Πίστεως ως πίστη και προσδοκία.
Από τη στιγμή που τα βιβλία της Καινής Διαθήκης επιδεικνύουν αποδεδειγμένα εξαιρετική αξιοπιστία, δεν έχουμε λόγο να μην δεχθούμε το γεγονός της Ανάστασης ως αντικειμενική πραγματικότητα.
«Ενώ συζητάμε τις θετικές αποδείξεις για την Ανάσταση, μπορούμε επιπλέον να τονίσουμε ότι το γεγονός, αν είναι αληθινό, εναρμονίζει όλα τα υπόλοιπα γεγονότα της ιστορίας»
William Milligan, από το “The Ressurection of our Lord”
Μάταιη η Χριστιανική πίστη
χωρίς την Ανάσταση
«Εάν δε ο Χριστός κηρύττηται ότι ανέστη εκ νεκρών, πως τινές μεταξύ σας λέγουσιν ότι ανάστασις νεκρών δεν είναι;
Και εάν ανάστασις νεκρών δεν ήναι, ουδ' ο Χριστός ανέστη· και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας.
Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού ότι ανέστησε τον Χριστόν, τον οποίον δεν ανέστησεν, εάν καθ' υπόθεσιν δεν ανασταίνωνται νεκροί.
Διότι εάν δεν ανασταίνωνται νεκροί, ουδ' ο Χριστός ανέστη· αλλ' εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας· έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών.
Άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν.
Εάν εν ταύτη τη ζωή μόνον ελπίζωμεν εις τον Χριστόν, είμεθα ελεεινότεροι πάντων των ανθρώπων.
Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων.»
Απόστολος Παύλος, Α’ επιστολή προς Κορινθίους κεφ. 15, §12-20
«Επειδή τι θέλουσι κάμει οι βαπτιζόμενοι υπέρ των νεκρών, εάν τωόντι οι νεκροί δεν ανασταίνωνται, διά τι και βαπτίζονται υπέρ των νεκρών;
διά τι και ημείς κινδυνεύομεν πάσαν ώραν; Καθ' ημέραν αποθνήσκω, μα την εις εσάς καύχησίν μου, την οποίαν έχω εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.
Εάν κατά άνθρωπον επολέμησα με θηρία εν Εφέσω, τι το όφελος εις εμέ; αν οι νεκροί δεν ανασταίνωνται, ας φάγωμεν και ας πίωμεν, διότι αύριον αποθνήσκομεν.
Μη πλανάσθε· Φθείρουσι τα καλά ήθη αι κακαί συναναστροφαί.
Συνέλθετε εις εαυτούς κατά το δίκαιον και μη αμαρτάνετε· διότι τινές έχουσιν αγνωσίαν Θεού· προς εντροπήν σας λέγω τούτο.»
Απόστολος Παύλος, Α’ επιστολή προς Κορινθίους κεφ. 15, §29-34
«Χωρίς την πίστη στην ανάσταση, η Χριστιανική πίστη δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί.
Οι μαθητές θα παρέμεναν συντριμμένοι και νικημένοι.
Ακόμη και αν συνέχιζαν να θυμούνται τον Ιησού ως τον αγαπημένο δάσκαλό τους, η σταύρωσή του θα είχε καταπνίξει μια για πάντα κάθε ελπίδα ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας.
Ο σταυρός θα παρέμενε το θλιβερό και επαίσχυντο τέλος της καριέρας του.
Έτσι, η αφετηρία της υπόστασης του Χριστιανισμού εξαρτάται από το πιστεύω των πρώτων μαθητών ότι ο Θεός ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς.»
William Lane Craig1*, “Knowing the Truth about the Resurrection”, (1988), σελ. 116-117
*1 Ερευνητικός Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Talbot School of Theology, Biola University στη La Mirada, California.
«Εάν η ανάσταση δεν είναι ιστορικό γεγονός, τότε ο θάνατος διατηρεί τη δύναμή του, και μαζί με αυτόν οι συνέπειες της αμαρτίας.
Η σημαντικότητα του θανάτου του Ιησού παραμένει απροσδιόριστη, και οι πιστοί παραμένουν ακόμη στις αμαρτίες τους, ακριβώς εκεί που βρίσκονταν πριν ακούσουν για το όνομα του Ιησού.»
W. J. Sparrow – Simpson, όπως παρατίθεται από τον James Hastings “A Dictionary of Christ and the Gospels”
Επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς του Ιησού
ότι είναι Θεός
Η Ανάσταση του Χριστού ήταν η σφραγίδα τού Πατέρα Θεού στην αλήθεια των λόγων του Ιησού Χριστού.
Αν παρέμενε δέσμιος του θανάτου, ο Πατέρας θα έδειχνε ότι απορρίπτει τη διακήρυξή του Ιησού Χριστού ότι είναι Υιός του Θεού και ότι ο Ίδιος είναι η Ανάσταση και η Ζωή
(Ιωάννης κεφ. 11).
«Ουδείς αφαιρεί αυτήν (την ψυχή μου) απ' εμού, αλλ' εγώ βάλλω αυτήν απ' εμαυτού· εξουσίαν έχω να βάλω αυτήν, και εξουσίαν έχω πάλιν να λάβω αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του Πατρός μου. [..]
Εγώ και ο Πατήρ εν είμεθα.»
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, κεφ. 10, §18,30
Η πίστη στην Ανάσταση οδηγεί στη σωτηρία
«Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή·»
Απόστολος Παύλος, Επιστολή προς Ρωμαίους κεφ. 10, §9
Η πραγμάτωση του έργου του Χριστού βασίστηκε πάνω στην Ανάστασή Του
«Εδώ έχουμε το Διδάσκαλο μιας θρησκείας, να στηρίζει με ηρεμία το σύνολο των ισχυρισμών Του πάνω στην ικανότητά Του, μετά το θάνατό Του, να αναστηθεί από τον τάφο.
Μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε ότι ποτέ άλλοτε, πριν ή έκτοτε, δεν έχει γίνει μια τέτοια διακήρυξη.
Το να πούμε ότι μια τέτοια ασυνήθιστη δοκιμασία εφευρέθηκε από μυστικιστές μελετητές των προφητειών, και ενσωματώθηκε στην αφήγηση των ευαγγελίων, χρειάζεται πολύ μεγάλη ευπιστία.
Αυτός που είναι έτοιμος να ρισκάρει τα πάντα πάνω στην ικανότητά του να αναστηθεί, στέκεται μπροστά μας ως ο πιο αυθεντικός όλων των δασκάλων»
R. M’ Cheyne Edgar, “The Gospel of a Risen Saviour”
Η πραγμάτωση του έργου του Χριστού βασίστηκε εσκεμμένα πάνω στην Ανάστασή Του καθώς και ο Ίδιος το διεκήρυττε.
Όταν μάλιστα ζητήθηκε από τον Κύριο να πραγματοποιήσει κάποιο σημάδι, παρέπεμψε στην Ανάστασή Του ως το πιο αξιόπιστο από όλα τα σημεία και τα θαύματα που είχε κάνει:
«Τότε απεκρίθησάν τινές των γραμματέων και Φαρισαίων, λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν να ίδωμεν σημείον από σου.
Εκείνος δε αποκριθείς είπε προς αυτούς· Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί, και σημείον δεν θέλει δοθή εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου.
Διότι ως ο Ιωνάς ήτο εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας.»
Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, κεφ. 12 §38-40
«Απεκρίθησαν λοιπόν οι Ιουδαίοι και είπον προς αυτόν·
Τι σημείον δεικνύεις εις ημάς, διότι κάμνεις ταύτα;
Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτούς·
Χαλάσατε τον ναόν τούτον, και διά τριών ημερών θέλω εγείρει αυτόν.
Και οι Ιουδαίοι είπον·
Εις τεσσαράκοντα και εξ έτη ωκοδομήθη ο ναός ούτος, και συ θέλεις εγείρει αυτόν εις τρεις ημέρας;
Εκείνος όμως έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού.
Ότε λοιπόν ηγέρθη εκ νεκρών, ενεθυμήθησαν οι μαθηταί αυτού ότι τούτο έλεγε προς αυτούς, και επίστευσαν εις την γραφήν και εις τον λόγον, τον οποίον είπεν ο Ιησούς.»
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, κεφ 2 §18-22
Η σημασία των ισχυρισμών για την Ανάσταση
Αναφορές του ίδιου του Ιησού για το θάνατό Του:
Κατά Ματθαίον: ιβ’ 38-40, ις’ 21, ιζ’ 9 & 22-23, κ’ 18-19, κς’ 32, κζ’ 63 Κατά
Λουκάν: θ’ 22-27
Κατά Ιωάννην: β’ 18-22, ιβ’ 34, ιδ’-ις’
Μόνο ένας παράφρων θα τολμούσε να προαναγγείλει το θάνατό Του χωρίς να φοβηθεί ότι οι μαθητές του θα τον εγκαταλείψουν.
Εκτός κι αν ήταν σίγουρο ότι θα αναστηθεί.
Έχει αντίκρυσμα
εφόσον είναι
σωματική ανάσταση
«Ενώ δε ελάλουν ταύτα, αυτός ο Ιησούς εστάθη εν μέσω αυτών και λέγει προς αυτούς·
Ειρήνη υμίν.
Εκείνοι δε εκπλαγέντες και έμφοβοι γενόμενοι ενόμιζον ότι έβλεπον πνεύμα.
Και είπε προς αυτούς·
Διά τι είσθε τεταραγμένοι; και διά τι αναβαίνουσιν εις τας καρδίας σας διαλογισμοί;
ίδετε τας χείρας μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ είμαι·
ψηλαφήσατέ με και ίδετε, διότι πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα.
Και τούτο ειπών, έδειξεν εις αυτούς τας χείρας και τους πόδας.
Ενώ δε αυτοί ηπίστουν έτι από της χαράς και εθαύμαζον, είπε προς αυτούς·
Έχετε τι φαγώσιμον ενταύθα;
Οι δε έδωκαν εις αυτόν μέρος οπτού ιχθύος και από κηρήθραν μέλιτος.
Και λαβών ενώπιον αυτών έφαγεν.»
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, κεφ. 24, §36-43
Ο άδειος τάφος, από μόνος του, δεν αποδεικνύει την ανάσταση του Ιησού, όσο και ένα πτώμα που χάθηκε από το νεκροτομείο δεν αποδεικνύει ότι κάποιος αναστήθηκε.
«Μόνο εφόσον ο Ιησούς αναστήθηκε σε ένα υλικό σώμα μπορούμε να εξακριβώσουμε την ανάστασή Του.
Διαφορετικά χάνει την ιστορική της πειθώ»
Norman Geisler, από το “The Battle for the Resurrection”
Ενδείξεις ιστορικότητας
Οι ίδιοι οι μαθητές δεν διστάζουν να αναφέρουν μέσα στα Ευαγγέλια ότι δεν είχαν καταλάβει ή δεν είχαν πάρει στα σοβαρά αυτές τις προαναγγελίες του θανάτου και της ανάστασης του Διδασκάλου τους.
Και όταν πέθανε ο Ιησούς φάνηκε ότι δεν πίστευαν ότι πρόκειται να αναστηθεί, για αυτό και Τον άλειψαν με μύρο και άλλα αρωματικά που επιβραδύνουν την αποσύνθεση.
Επίσης η εικασία ότι ίσως κάποιος μετακίνησε το σώμα, η γενική σύγχυση, η συμπεριφορά των Αποστόλων και οι αμφιβολίες τους, δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μια πλαστή περιγραφή.
Η ειλικρίνεια στην περιγραφή αυτή προσδίδει ακόμη περισσότερο κύρος στην αξιοπιστία των γραπτών κειμένων.
Παρατηρούμε μια διακύμανση στη συμπεριφορά των μαθητών:
Στην αρχή των ευαγγελίων τους βλέπουμε αποφασισμένους να τα εγκαταλείψουν όλα για να ακολουθήσουν τον Διδάσκαλο.
Όταν συνελήφθη ο Ιησούς τους βλέπουμε φοβισμένους ο καθένας να προσπαθεί να σώσει τον εαυτό του, αφήνοντας το Διδάσκαλο στην τύχη του.
Ο δε Πέτρος, λόγω του φόβου του θανάτου, Τον αρνήθηκε κιόλας ενώ Τον είχε αγαπήσει τόσο πολύ.
Όταν δε ο Ιησούς πέθανε, η ψυχολογία τους διαλύθηκε· ήταν όλοι κλεισμένοι μέσα γιατί φοβούνταν ακόμα και να βγουν έξω.
Και ξαφνικά, μετά την Ανάσταση, και πιο πολύ μετά την ημέρα της Πεντηκοστής βλέπουμε τους μαθητές μεταμορφωμένους, γεμάτους δύναμη και παρρησία, έτοιμους να δώσουν και τη ζωή τους για το Χριστό.
Ποιά διδασκαλία, ποιά ομαδική παραίσθηση ή αν θέλετε ποιό συμφέρον μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια μεταμόρφωση;
Κανένα, παρά μόνο το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός είχε όντως αναστηθεί εκ νεκρών!
Αν κάποιος αμφισβητήσει την αλλαγή αυτή της ψυχολογίας των μαθητών σκοντάφτει στο ερώτημα
«και πώς μια ομάδα απογοητευμένων αποστόλων θα μπορούσε να δημιουργήσει μια τόσο ισχυρή πνευματικά εκκλησία, την πρώτη Αποστολική εκκλησία, η οποία χωρίς τη χρήση μεγάλων μέσων και εκστρατειών διέδοσε σε όλο τον κόσμο ένα ψεύτικο μήνυμα ανάστασης;»
Επίσης ποιός συγγραφέας θα μπορούσε να επινοήσει μια ιστορία και ένα γεγονός, την ανάσταση, τόσο σημαντικό και να βάλει για πρώτους μάρτυρες γυναίκες οι οποίες δεν είχαν κανένα δικαίωμα λόγου εκείνη την εποχή.
Επίσης βλέπουμε μαθητές οι οποίοι ακόμα και όταν Τον είδαν αναστημένο δεν πίστευσαν.
Τα ευαγγέλια τολμούν να αναφέρουν ότι οι μαθητές δεν προσδοκούσαν την ανάσταση.
Την πίστεψαν και την δέχτηκαν εκ των πραγμάτων γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες του αναστημένου Χριστού, Τον είδαν να τρώει, Τον άγγιξαν και γενικά έζησαν μαζί του για 40 ημέρες μετά την ανάσταση.
Ο Κύριος μάλιστα τους επέπληξε για αυτή τους την ολιγοπιστία.
Πώς είναι δυνατόν μια τέτοια ιστορία να έχει απλά επινοηθεί;
Θα περιμέναμε μια πιο περίτεχνη και λογοτεχνικά καλλωπισμένη περιγραφή των γεγονότων
