Ο φίλος Σταύρος Κατσανέβας προσπαθούσε να μου εξηγήσει την παραμονή των Χριστουγέννων πότε και πώς θα τελειώσει το Σύμπαν. Μου είπε, αν κατάλαβα καλά, πως σε περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια ο δικός μας Γαλαξίας θα ενωθεί με τους γειτονικούς του, οι πλανήτες όμως δεν πρόκειται να χαθούν γιατί θα ενταχθούν στο κενό που υπάρχει ανάμεσά τους. Η διαφορά είναι ότι θα βλέπουμε την Ανδρομέδα έξω από το παράθυρό μας. Το μεγάλο πρόβλημα θα παρουσιαστεί σε 10 εις την τεσσαρακοστή χρόνια, οπότε και θα διαλυθούν τα πρωτόνια, κοινώς η ύλη, και δεν θα σε σώζουν ούτε πυρηνικά καταφύγια ούτε αποθηκευμένες κονσέρβες. Όταν τον ρώτησα πόσο κάνει το 10 εις την τεσσαρακοστή μού ζήτησε να το υπολογίσω ο ίδιος, κάτι που αρνήθηκα να κάνω δεδομένης της ελλειμματικής μαθηματικής μου ευφυΐας.
Η αλήθεια είναι ότι όταν τον άκουσα να μου εξηγεί τόσο απλά όλα αυτά τα μαγικά κάπως στενοχωρήθηκα, έχασα μέρος της αυτοπεποίθησής μου, έβαλα λίγο ακόμη κρασί και βυθίστηκα λίγο πιο βαθιά στην πολυθρόνα μου. Αμέσως μετά όμως ξαναβρήκα την όρεξή μου. Και όσο κι αν με κουράζει η ιδέα ενός Σύμπαντος που τελειώνει για να αρχίσει και πάλι μέχρι να τελειώσει για μία ακόμη φορά, το φιλοσόφησα. Πιο κουραστική μου φαίνεται η πλατωνική θεωρία περί μετεμψυχώσεως που σε υποχρεώνει να ξαναγεννηθείς, να σαλιαρίζεις και να τα κάνεις πάνω σου και μετά να μάθεις πάλι γαλλικά και εξισώσεις. Σκέφτηκα ότι μέχρι να συμβούν όλα αυτά έχω καιρό. Και μάλιστα είναι παρήγορο τον «καιρό» αυτόν να σου το δίνει ένας άνθρωπος με το κύρος του Σταύρου Κατσανέβα.
Καθηγητής στο Παρίσι, ένας από τους σημαντικότερους ευρωπαίους μελετητές του Σύμπαντος, αυτός μου είχε πρωτομιλήσει για τα μαγικά σωματίδια που λέγονται νετρίνα και τρέχουν πιο γρήγορα κι από το φως και από αυτόν είχα ακούσει πρώτη φορά το πείραμα του CERN. Σε αυτόν εξάλλου ανήκει και ο όρος «συμπαντική ψυχανάλυση». Πριν από μερικά χρόνια είχα εξοργιστεί όταν έμαθα ότι και αυτός, όπως και ο Νανόπουλος, είχαν πέσει θύματα των εγχώριων ελίτ αφού δεν τους είχαν εκλέξει στο ελληνικό πανεπιστήμιο – ευτυχώς, από την άλλη, γιατί έτσι μπόρεσαν να συνεχίσουν το σημαντικό ερευνητικό έργο τους. Τώρα παρηγορήθηκα όμως γιατί έμαθα πως εξελέγη στο Συμβούλιο Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού, μαζί με τον Αλέξανδρο Νεχαμά και άλλους σημαντικούς επιστήμονες. Γνωρίζοντας μάλιστα την αγάπη του για τη λογοτεχνία και την τέχνη, του πρότεινα να παρακολουθήσουμε μαζί το επόμενο σκηνικό δράμα του πρύτανη κυρίου Πελεγρίνη. Ο άνθρωπος, ευγενέστατος, δεν έφερε αντίρρηση. Έδειξε πως έχει θάρρος και είναι έτοιμος για όλα.
Ξέχασα όμως να του υπενθυμίσω πως δεν πρέπει να πολυμιλάει για τη θεωρία του περί καταστροφής του Σύμπαντος. Διότι αν πάρουν είδηση όλοι αυτοί οι πνευματικοί και πολιτικοί ηγέτες του τόπου μας πως έχουν ακόμη τόσο καιρό μπροστά τους φοβούμαι πολύ πως θα εφησυχάσουν και δεν θα αλλάξουν, επικαλούμενοι όχι μόνον το πανεπιστημιακό αλλά και το άσυλο που τους παρέχει η αιωνιότητα. Αφού το Σύμπαν τούς δίνει τέτοια περιθώρια γιατί να τα αφήσουν να πάνε χαμένα;
