Άρνηση της ζωής η ο δρόμος προς την ευτυχία; Τι απαρνούμαστε και γιατί;

Η απάρνηση δεν είναι ένας σκοπός από μόνη της. 

Το να αποχωριστεί ένας φτωχός ένα μικρό ποσόν χρημάτων για να το επενδύσει, μπορεί να τον βάλει σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση προσωρινά, αλλά αυτή η μικρή θυσία μπορεί αργότερα να του αποφέρει μια περιουσία. 

Ο σοφός πιστός, παρόμοια, γνωρίζει ότι η απάρνηση των ασήμαντων υλιστικών παθών είναι αναγκαία για να επιτύχει την αιώνια ευτυχία στο Πνεύμα. 

Ξέρει ότι δεν αρνείται κάτι στον εαυτό του, αλλά απλώς μεταστρέφει την προτίμησή του για κατώτερες, πρόσκαιρες απολαύσεις των αισθήσεων σε μια ανώτερη προτίμηση για την αιώνια ευτυχία της ψυχής. 

Όπως κάποιος θα πρέπει να χαίρεται που απαρνείται εκατό δολάρια για να κερδίσει πέντε χιλιάδες δολάρια, έτσι και ο πιστός χαίρεται που απαρνείται τις πενταροδεκάρες των αισθήσεων για να κερδίσει την παντοτινή χαρά που βρίσκεται στη συνειδητοποίηση του Θεού. 

Η θεϊκή κατάσταση της τελικής απελευθέρωσης δεν είναι μια κατάσταση ενός κενού τίποτα ή εσωτερικού αφανισμού. 

Αντίθετα, είναι η σφαίρα μιας θετικής, συνειδητής αίσθησης αιώνιας ευλογημένης διεύρυνσης.

Ωστόσο οι εγκόσμιοι άνθρωποι σπάνια εντυπωσιάζονται από ιστορίες αγίων που φόρεσαν ράσα και έζησαν στην απομόνωση. 

«Τι ζωή ανόητης άρνησης του εαυτού και μιζέριας!». 

Συνοψίζοντας τη ζωή των αγίων μ’ αυτές τις λίγες κενές λέξεις, ο μέσος άνθρωπος στρέφει ολόκληρη την προσοχή του στον κόσμο. 

Κατά τη γνώμη του, την ευτυχία πρέπει να τη βρει κάποιος στην οικογενειακή ζωή, με τις δεξιώσεις της, τους χορούς της, και τη γενικότερη διέγερση των αισθήσεων. 

Ο μη σκεπτόμενος άνθρωπος δεν παρατηρεί ότι η ανθρωπότητα, που πολυάσχολα κυνηγά το ουράνιο τόξο της παντοτινής ευτυχίας, ποτέ δεν το βρίσκει. 

Οι άνθρωποι που είναι στραμμένοι προς την ύλη υποφέρουν από αντικρουόμενες επιθυμίες και παραμένουν σ’ ένα τέλμα βασάνων. 

Οι άγιοι από την άλλη πλευρά γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αληθινή και αθάνατη ευτυχία μπορεί να βρεθεί μόνο στις εσωτερικές αντιλήψεις της Μακάριας Πηγής της ανόθευτης αιώνιας χαράς.

Πολλοί πνευματικά ειλικρινείς άνθρωποι προβάλλουν το επιχείρημα ότι η απάρνηση της ανάμειξης στην ύλη, της οποίας απάρνησης το παράδειγμα δόθηκε από τους ασκητές, είναι σχεδόν αδύνατη στον σύγχρονο κόσμο. 

Ωστόσο κανένας άγιος δεν συμβουλεύει τον άνθρωπο να αναζητήσει την απομόνωση στις σπηλιές των Ιμαλαΐων για να βρει τον Θεό. Το ιδεώδες είναι να βρίσκεται κάποιος ΜΕΣΑ σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά να μην είναι ΑΠΟ αυτόν. 

Αυτοί που είναι αφυπνισμένοι στο υπερσυνείδητο –που εντρύφησαν για πολύ, βαθιά και επίμονα, άσχετα με τις ευθύνες τους ή το περιβάλλον τους– σταματούν να είναι προσκολλημένοι στα υλικά αντικείμενα, αλλά δεν γίνονται αδιάφοροι! 

Ο αληθινός πιστός δεν είναι σαν ένα περιφερόμενο άστεγο, τόσο τεμπέλη που δεν κάνει καμιά ευπρεπή προσπάθεια να απολαύσει ούτε την υλική ούτε την πνευματική ευημερία! 

Ο πνευματικός άνθρωπος που έχει γευτεί τις υπέρ-λεπτοφυείς αντιλήψεις της μακαριότητας της ψυχής δεν συγκινείται και δεν ποθεί υλικές απολαύσεις αν και μπορεί να κινείται μέσα σ’ αυτές. Έχει φτάσει στην αληθινή, ασφαλή πνευματική κατάσταση.

Οι πνευματικά αδύναμοι πιστοί, συχνά δεν επιμένουν για αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να γνωρίσουν τους θετικούς καρπούς της απάρνησης και έτσι παρατούν την πνευματικότητα μετά από μερικές δοκιμασίες, ή ακόμα και μετά από μερικά χρόνια χλιαρής προσπάθειας. 

Βυθιζόμενοι πάλι στις δίνες των καθημερινών συνηθειών της ζωής, τελικά πνίγονται από την άγνοια. 

Ο ειλικρινής πιστός δεν εξαπατάται όταν ο πανούργος, προσκολλημένος στις αισθήσεις νους τού λέει: 

«Γιατί να εγκαταλείψεις τις απολαύσεις στις οποίες ενδίδουν οι περισσότεροι άνθρωποι;

Γιατί να κάθεσαι στο σκοτάδι σε άκαρπο διαλογισμό;

Πήγαινε κάθε μέρα στον κινηματογράφο ή στις κοινωνικές συναθροίσεις και πέρνα καλά!».

Η έλλειψη επιθυμιών όμως δεν είναι άρνηση της χαράς, αλλά η εύρεση της εκπλήρωσης όλων των επιθυμιών μέσα στη χαρά του Θεού που ικανοποιεί τα πάντα.





– Παραμαχάνσα Γιογκανάντα 






via