Μας μεγάλωσαν με το άγχος του λάθους.
Λες και δεν θα το συναντούσαμε ποτέ στην ζωή μας.
Αναγκαστήκαμε να υποκρινόμαστε τους τέλειους.
Με τον καιρό μπερδέψαμε το πραγματικό με το φανταστικό.
Τότε είναι που αρχίσαμε να αμαρτάνουμε "ευσεβώς" και να κοροιδεύουμε «τίμια».
Η υποκρισία γίνεται σαν δεύτερη φύση σου.
Γιατί;
Μα για να αντέξεις οτι δεν είσαι τέλειος.
Ο πρώτος που εξαπατάς δεν είναι οι άλλοι, μα ο εαυτός σου.
Αυτόν κοροιδεύεις, αφού ζεις την ζωή ενός άλλου που στην ουσία δεν είσαι εσύ.
Έρχεται όμως η ώρα και αυτό ισχύει για όλους μας, που οι μπογιές της μάσκας θα λιώσουν και ή θα σε λυτρώσουν ή θα σε λερώσουν.
Γιατί την ζωή την χαίρονται εκείνοι που αποδέχονται την πραγματικότητα και δεν κυνηγάνε το τέλειο.
Εκείνοι που όταν όλοι τους λένε στρίψε αριστερά πάνε δεξιά στο δρόμο της ζωής, γνωρίζοντας ότι το «λάθος» πολλές φορές είναι η πιο σωστή επιλογή.
Το να αρνείσαι το «ασφαλές», το «βέβαιο» και «σίγουρο» κάνει συναρπαστικό το ταξίδι της ζωής.
Διαφορετικά θα είσαι τόσο «καλά» που στο τέλος θα σε καταπιεί το χασμουρητό σου...
