«ΚΑΠΟΤΕ το λιοντάρι ήταν άρρωστο και βρισκόταν στη σπηλιά του. Εκεί του κρατούσε παρέα η αλεπού.
Κάποια στιγμή το λιοντάρι πείνασε και της λέει: Κυρά Μάρω για να μπορέσω να γίνω καλά πρέπει να μου φέρεις να φάω τον μεγάλο όνο(όνος/νους) που τριγυρνάει στο δάσος.
Αυτή μη θέλοντας να τον κακοκαρδίσει ξεκίνησε για το δάσος και κάποια στιγμή συνάντησε τον γάιδαρο δίπλα σε ένα ρυάκι να τρώει. Θα έμαθες του λέει ότι ο βασιλιάς είναι στα τελευταία του. Αποφάσισε λοιπόν να σε κάνει διάδοχό του. Έλα λοιπόν μαζί μου στη σπηλιά του για να σου το ανακοινώσει.
Ο γάιδαρος
Μόλις το είδε αυτό η αλεπού απογοητεύτηκε. Κρίμα τον κόπο μου βασιλιά μου! Βιάστηκες, έπρεπε να περιμένεις να μπει για τα καλά μέσα στη σπηλιά.
Το λιοντάρι που είχε εξαντληθεί από τη πείνα της λέει : Δεν σε φοβάμαι εσένα αλεπού. Είσαι πασίγνωστη για την εξυπνάδα και την πονηριά σου. Είμαι σίγουρος πως θα βρεις τρόπο να τον ξαναφέρεις στη σπηλιά. Και έννοια σου, μόλις γίνω καλά θα σου το ανταποδώσω.
Πράγματι η αλεπού ξανα-ξεκινάει για να βρει τον γάιδαρο.
Τον βρίσκει σε ένα ξέφωτο να τρώει χορτάρι και με ύφος θιγμένου του λέει : Καλά τι έπαθες εσύ και έφυγες έτσι ξαφνικά;
Φύγε απ’ εδώ της λέει εκνευρισμένος ο γάιδαρος. Με κορόιδεψες! Με παγίδευσες για να με φάει το λιοντάρι.
Το λιοντάρι του λέει η αλεπού ήθελε απλώς να σου πει στο αυτί κάποια κρατικά μυστικά. Αλλά εσύ το παρεξήγησες. Τώρα θα κάνει βασιλιά το λύκο που θα είναι ένας τύραννος. Αν θέλεις να προλάβουμε το κακό έλα μαζί μου στη σπηλιά, μόλις που προλαβαίνουμε.
Μου λες αλήθεια της λέει ο γάιδαρος, μου το ορκίζεσαι; Σου ορκίζομαι του λέει η αλεπού στο χορτάρι που τρως. Ο γάιδαρος πείστηκε και ξεκίνησαν για τη σπηλιά.
Το λιοντάρι είχε πάρει το μάθημά του και περίμενε το γαϊδούρι να μπει για τα καλά μέσα στη σπηλιά του κι όταν αυτό έγινε του όρμηξε.
Την ώρα που το έτρωγε κύλησε το μυαλό του γαϊδάρου κι η αλεπού το άρπαξε κρυφά και το έφαγε.
Όταν το λιοντάρι έψαξε και δεν βρήκε το μυαλό ρώτησε την αλεπού μήπως αυτή το είχε πάρει και η αλεπού του απάντησε:
-Περιμένεις να βρεις μυαλό βασιλιά μου σε ένα ζώο που μπήκε στη φωλιά σου ΔΥΟ φορές για να το φας;
Ως νεοέλληνες μπερδέψαμε την α-νοησία με την α-μνησία.
Έτσι αμετανοήτως πάντα εμπιστεύομαστε και ψηφίζουμε όλους αυτούς που τα τελευταία χρόνια κυβερνούν τον τόπο μας με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ήδη στα κοφτερά δόντια τους και μόνο με θαύμα να μπορούμε να σωθούμε.
Η εξαφάνιση της Ορθόδοξης και Ελληνικής ταυτότητας ακόμη και αυτού του ιδίου του φύλου για τους σημερινούς Έλληνες είναι ήδη γεγονός! Μας κλέψαν την περι-ουσία, μας έκλεψαν και την ουσία μας, που είναι αυτή η ίδια η ψυχή μας!
Γιαυτό και πιότερο μοιάζουμε τώρα με τον όνο από τους μύθους του Αισώπου…
