Όλοι μας, σε αυτό το διάστημα που αποκαλούμε ζωή, έχουμε κάποια μαθήματα να πάρουμε. Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς καλύτερα, όταν δουλεύει με ανθρώπους που διανύουν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί μαθαίνουν πολλά στο τέλος της ζωής τους, συνήθως όταν είναι πλέον αργά για να τα εφαρμόσουν.
…Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε τη θάλασσα; ή που μυρίσατε το άρωμα του πρωινού; που αγγίξατε τα μαλλιά ενός μωρού; που γευτήκατε βαθιά και απολαύσατε ένα νόστιμο φαγητό; που περπατήσατε με γυμνά πόδια πάνω στο γρασίδι; που χαθήκατε στο μπλε του ουρανού;
… Όλες αυτές είναι εμπειρίες που όσο μπορούμε να ξέρουμε, ίσως να μην ξαναζήσουμε ποτέ. Πολλοί από μας ζουν κοντά στη θάλασσα , ποτέ όμως δεν βρίσκουν το χρόνο να την κοιτάξουν. Όλοι ζούμε κάτω από τα αστέρια, πότε όμως κοιτάμε ψηλά; Πότε αγγίζουμε και γευόμαστε τη ζωή και πότε βλέπουμε ή αισθανόμαστε το σπάνιο και ασυνήθιστο μέσα στα κοινά και στα τετριμμένα; Κάπου λένε ότι η γέννηση του κάθε παιδιού σημαίνει πώς ο Θεός αποφάσισε ότι ο κόσμος θα συνεχίσει.
Με τον ίδιο τρόπο, η κάθε μέρα που ξυπνάμε είναι ένα ακόμη δώρο ζωής και εμπειρίας .
… Πότε ήταν η τελευταία φορά που βιώσατε την εμπειρία μιας ημέρας μέχρι το μεδούλι; Δεν θα έχετε άλλη ζωή σαν κι αυτή. Δε θα παίξετε ποτέ ξανά το ρόλο που παίζετε τώρα, ούτε θα βιώσετε άλλη φορά τη ζωή έτσι όπως σας έχει δοθεί τώρα. Δε θα βιώσετε ποτέ ξανά τον κόσμο όπως τον βιώνετε σε αυτή τη ζωή, με αυτούς τους γονείς, τα παιδιά και τις οικογένειες. Δε θα έχετε ποτέ ξανά αυτούς τους φίλους που έχετε τώρα. Δε θα έχετε ποτέ ξανά την εμπειρία αυτής της γης και των θαυμάτων της. Μην περιμένετε τη στιγμή που θα στραφεί για τελευταία φορά το βλέμμα σας στη θάλασσα, στα αστέρια ή στην αγαπημένη σας.
Πηγαίνετε και δείτε τα τώρα
Μαθήματα Ζωής, Elisabeth Kübler-Ross, David Kessler Δύο ειδικοί πάνω στο θάνατο και στην επιθανάτια πορεία, μας διδάσκουν τα μυστήρια της ζωής και του ζην.
Γράφει η Elisabeth Kübler-Ross:
Μετά την μετακόμισή μου στην έρημο της Αριζόνα το 1995, την Ημέρα της Μητέρας, πέρασα ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που με άφησε παράλυτη. Τα χρόνια που ακολούθησαν τα έζησα στο κατώφλι του θανάτου. Υπήρξαν στιγμές που πίστευα ότι ο θάνατός μου ήταν ζήτημα μερικών εβδομάδων και πολλές φορές απογοητεύτηκα που δεν ερχόταν, επειδή εγώ ήμουν έτοιμη. Δεν έχω πεθάνει όμως, γιατί ακόμη μαθαίνω μαθήματα της ζωής, τα τελευταία μου μαθήματα. Τα μαθήματα αυτά είναι οι ύστατες αλήθειες γύρω από τη ζωή μας. Είναι τα μυστικά της ίδιας της ζωής. Θέλησα να γράψω ένα ακόμη βιβλίο, όχι για τον θάνατο και την πορεία προς αυτόν, αλλά για τη ζωή και τις διαδρομές της.
