Πως γεμίζει η μοναξιά;
Τα αισθήματα της ανασφάλειας μας, της αδυναμίας μας και της μοναξιάς μας, δημιουργούν μια αίσθηση κενού μέσα μας που είναι σαν μια τρύπα που πρέπει να γεμίσει.
Προσπαθούμε να γεμίσουμε αυτό το κενό με διάφορους εξωτερικούς τρόπους. Σε μερικές περιπτώσεις μπορούμε να το κάνουμε αυτό για ένα χρονικό διάστημα. Δυστυχώς όμως, καθώς αναπτυσσόμαστε συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά, τα πράγματα που κάποτε είχαν νόημα για μας ή μας βοήθησαν να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι δεν έχουν τη δύναμη να μας κάνουν να αισθανθούμε το ίδιο πια.
Καθώς ωριμάζουμε και περνάμε από το ένα πνευματικό επίπεδο στο άλλο, είναι φανερό ότι δεν θα μας ικανοποιούν πια τα παλιά μας παιχνίδια και θα έχουμε αυτή την αίσθηση του κενού μέχρι ν’ ανακαλύψουμε το καινούριο μας παιχνίδι.
Μερικά από αυτά τα παιχνίδια που μεταχειριζόμαστε για να γεμίσουμε προσωρινά αυτό το κενό που αισθανόμαστε μέσα μας είναι:
- Ψάχνουμε την ένωση με τον κόσμο γύρω μας με την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, γης, σπιτιών, ρούχων, αυτοκινήτων κλπ.
- Προσπαθούμε ν’ αποσπάσουμε το νου μας από το συναίσθημα του κενού με το ΝΑ ΤΡΟΦΟΔΟΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ. Έτσι δεν αφήνουμε το νου να στραφεί προς τα μέσα και να καταλάβει την έλλειψη ηρεμίας του. Τροφοδοτούμε τις αισθήσεις μας με τροφή, ποτά, σεξ, σινεμά, τηλεόραση, συζητήσεις χωρίς νόημα, ναρκωτικά, ηρεμιστικά, καφέ, τσιγάρα, κλπ. Και όλα αυτά για να μην αισθανόμαστε τη μοναξιά, το κενό.
- Ένας πολύ κοινός τρόπος με τον οποίο ψάχνουμε ν’ απομακρύνουμε το αίσθημα της μοναξιάς είναι με το να ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ Ή ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΚΑΠΟΥ. Έχουμε ανάγκη να αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου. Αυτό μπορεί να είναι μια ομάδα κοινωνική, θρησκευτική, πολιτική ή μια προσωπική σχέση με κάποιον. Αποκτούμε κάποια ταυτότητα με το ν’ ανήκουμε κάπου.
Μια παγίδα σ’ αυτό το επίπεδο όπου προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό, είναι να συγκεντρώσουμε όλες μας τις ενέργειες σ’ ένα άτομο και να πούμε «ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ». Όταν κάνουμε κάτι τέτοιο περιορίζουμε τη δυνατότητα να γίνουμε ευτυχείς και να ξεπεράσουμε τη μοναξιά. Ο άνθρωπος που διαλέξαμε μπορεί να μην είναι σε θέση να μας δώσει την προσοχή και την αγάπη που χρειαζόμαστε. Μπορεί ν’ αρρωστήσει. Υπάρχουνε τουλάχιστον 4 δισεκατομμύρια άνθρωποι σ’ αυτή τη γη και όλοι έχουν την ίδια ανάγκη να δώσουν και να πάρουν αγάπη… Όταν συγκεντρώνουμε τα αισθήματά μας σ’ έναν άνθρωπο και λέμε ότι μόνο αυτός μπορεί ν’ απομακρύνει τη μοναξιά μας, είναι σαν ν’ αγνοούμε τα υπόλοιπα 4 δισεκατομμύρια ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε ν’ ανταλλάξουμε φροντίδα και αγάπη.
- Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό μέσα μας είναι με το ΝΑ ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΓΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Αυτό μας δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας και δύναμη πάνω στους άλλους και τις δυνάμεις της φύσης. Ο κίνδυνος εδώ βρίσκεται στο ότι δίνουμε τόσο πολύ προσοχή σ’ αυτό που βρίσκεται έξω από μας, που αγνοούμε το θησαυρό που βρίσκεται μέσα μας.
- Άλλοι μπορεί να γεμίζουν το κενό με τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΑΥΤΟ-ΕΚΦΡΑΣΗ. Με το να εκφράζουν αυτό που βρίσκεται μέσα τους, αισθάνονται ότι έχουν μια σχέση μ’ αυτούς που έρχονται σ’ επαφή με το έργο τους.
Αφού έχουμε αναζητήσει με διάφορους τρόπους την ένωση… ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ. Αισθανόμαστε μοναξιά γιατί μας λείπει ο αληθινός εαυτός μας.
Όταν κάποιος έχει προσπαθήσει να γεμίσει τη μοναξιά του με όλους τους τρόπους που αναφέραμε και εξακολουθεί να έχει στην καρδιά του μια βασανιστική επιθυμία για κάτι άλλο, τότε αρχίζει να ψάχνει για το τελικό παιχνίδι, τον πραγματικό εαυτό του, πέρα από την προσωπικότητά του, πέρα από τον προγραμματισμό του, πέρα από το φύλο του, τη θρησκεία του, τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Έτσι αρχίζει να συγκεντρώνεται στην προσπάθεια να γεμίσει το κενό και τη μοναξιά του, λιγότερο μέσα από εξωτερικές μεθόδους και περισσότερο μέσα από την εσωτερική ανακάλυψη.
Λίγοι όμως από μας είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό το τελικό στάδιο της αυτο-ανάπτυξης και λίγοι έχουμε την εσωτερική δύναμη να δουλέψουμε μόνο σ’ αυτό το εσωτερικό επίπεδο.
Πηγή: Από το βιβλίο
«η ψυχολογία της ευτυχίας»
του ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΑΤΖΕΜΥ
– εκδ. αρμονική ζωή
