Όπως είχε παρατηρήσει ο Freud ορισμένοι ασθενείς του δεν άντεχαν την ευτυχία. Έτσι, όταν κατάφερναν να βελτιωθούν στο πλαίσιο της θεραπείας παλινδρομούσαν και επέστρεφαν στο σημείο από το οποίο είχαν ξεκινήσει.
Μήπως κάποιες φορές αυτό ισχύει και στη δική μας ζωή; Μήπως έχουμε μάθει ή μας είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση δυστυχίας παρά μια ευτυχισμένη στιγμή; Μήπως μπορούμε πιο πολύ να αντέξουμε τη δυστυχία μας παρά την ευτυχία μας; Μήπως απλά στην ευτυχία μας τρομάζει η επόμενη στιγμή δυστυχίας που θα ζήσουμε ή μήπως κάθε φορά αμαυρώνουμε μια στιγμή ευτυχίας μέσα από τις επόμενες δυστυχίες, ακυρώνοντας κάθε θετικό που έχουμε ζήσει;
Είναι πολλά τα μήπως που μπορούμε να αναζητήσουμε… στο γιατί συμπεριφερόμαστε με αυτό το αρνητικό συναίσθημα σε κάτι που αντικειμενικά είναι τόσο επιθυμητό και ευχάριστο. Η ευτυχία όμως μας έχει μάθει ότι δεν έχει διάρκεια, ότι μπορεί να χαθεί, ότι μπορεί να καταστραφεί… κι εμείς μπορεί να δίνουμε περισσότερη έμφαση στη δυστυχία που ζούμε παρά στις στιγμές ευτυχίας που βιώνουμε…
Ίσως μας φαίνεται υπερβολικό ή και παράλογο να λέμε ότι φοβόμαστε την ευτυχία, ότι φοβόμαστε να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Η αυτόματη σκέψη είναι «γιατί να νιώθουμε φόβο για κάτι θετικό;». Κάποιοι άνθρωποι έχουν ταυτίσει την ευτυχία με μια επικείμενη δυστυχία και θεωρούν πως για κάθε στιγμή ευτυχίας θα ακολουθήσει κάποια δυσάρεστη στιγμή, επομένως, είναι καλύτερα να μην βιώνουν στιγμές ευτυχίας ώστε να μην βιώνουν και στιγμές δυστυχίας… «Από το να ζω πολύ θετικά γεγονότα που θα ακολουθούνται από πολύ αρνητικά γεγονότα, καλύτερα να μη ζω τίποτα από τα δύο», αφήνοντας τη ζωή μου σε μια ουδέτερη κατάσταση, αποτρέποντας τον εαυτό μου να αφεθεί στην ευτυχία.
Αν το δούμε με βάση τη λογική αυτό σίγουρα δεν ισχύει… Η ζωή μας είναι γεμάτη από θετικά και αρνητικά γεγονότα, από ευχάριστα και δυσάρεστα συναισθήματα, ωστόσο, από εμάς εξαρτάται που δίνουμε έμφαση, που θα εστιάσουμε και τι νόημα θα αποδώσουμε σε καθένα από αυτά… Μπορεί εύκολα να φέρουμε στο μυαλό μας κάποιες συνδέσεις ανάμεσα σε θετικά συμβάντα που ακολουθούνται από αρνητικά συμβάντα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πάντα έτσι θα γίνεται…
Αν δώσουμε λίγο περισσότερη σημασία στο τώρα, αν αφοσιωθούμε σε αυτό που ζούμε και αν καταφέρουμε να βιώσουμε τις στιγμές ευτυχίας όπως τις αξίζει τότε θα μπορέσουμε να γεμίσουμε… να νιώσουμε… να είμαστε καλά… να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία στη ζωή… που δεν θα οφείλεται στην ευτυχία που ζήσαμε, αλλά στο γεγονός ότι η ζωή είναι ένα μείγμα από ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές… κι εμείς είμαστε εδώ για να χαρούμε τις ευτυχισμένες στιγμές και να βρούμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τις δυσάρεστες στιγμές… χωρίς να πείσουμε τον εαυτό μας πως αν τον κρατήσουμε από μια στιγμή ευτυχίας θα μπορέσουμε να τον προφυλάξουμε σε ότι θα ακολουθήσει ή θα μπορέσουμε να τον κάνουμε να μην απογοητευτεί για το τέλος της ευτυχίας…
Δεν μπορούμε να ζήσουμε μια στιγμή ευτυχίας αγχωμένοι για το τι θα γίνει όταν μας τελειώσει… Δεν μπορούμε να βιώσουμε μια στιγμή ευτυχίας με τη σκέψη ότι θα απογοητευτούμε όταν πλέον δεν θα υπάρχει ή όταν θα μείνουμε μόνοι… Δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε μια στιγμή ως ευτυχισμένη περιμένοντας κάτι αξιοσημείωτο να συμβεί, κάτι που θα ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες μας, στην «τελειομανία» που διακρίνει τη σκέψη μας και στα σενάρια που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας.
Οι ευτυχισμένες στιγμές ανήκουν μόνο στο τώρα… και μπορούμε να τις ζήσουμε αν απαλλάξουμε τον εαυτό μας από τους φόβους για το πριν, για το μετά… για το ίσως… αν αποβάλλουμε υπερβολικές προσδοκίες, αν σταματήσουμε να υπεραναλύουμε την κάθε στιγμή… αν καταφέρουμε να μην επισκιάζεται η ευτυχία από τραυματικά συμβάντα του παρελθόντος. Δεν μπορούμε να καθορίζουμε την ευτυχία μας με όσα ζήσαμε κάποτε και δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε ότι αφού δεν βρήκαμε την ευτυχία μέχρι τώρα δεν πρόκειται ποτέ να την βρούμε…
_______________________
~ Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος, MSc
