«Τούτο πρώτον γιγνώσκοντες, ότι πάσα προφητεία γραφής
ιδίας επιλύσεως ου γίνεται» (Β’ Πέτρου α, 20)
Όπως εις όλα τα προφητικά κείμενα, έτσι και εις τα προφητικά κείμενα της Ορθοδοξίας τα αναφερόμενα εις του εσχάτους καιρούς των Εθνών, εγένοντο κατά καιρούς άκαιροι και ατυχείς ερμηνείαι αλλά και χονδροειδείς παρερμηνείαι1.
1. ΑΤΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΚΑΙΡΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΙ
Α. Ο θρύλος του μαρμαρωμένου Βασιλιά.
Πρώτη και μεγάλη άκαιρος και υπό το κράτος αρχικώς φοβίας γενομένη ατυχής ερμηνεία, υπήρξεν η περί τον θρύλον του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».
Κατ’ αυτήν οι χρησμοί Λέοντος Σοφού (βλ. Φωνή των πατέρων ) και αι προφητείαι του αγίου Μεθοδίου Πατάρων (βλ. Φωνή των πατέρων ) και του αγ. Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού (βλ. Φωνή των πατέρων ) «περί του πένητος βασιλέως», αναγόμεναι «εις το τέλος των Ισμαηλιτών», εξελήφθη ότι αναφέρονται αρχικώς μεν δια την περίοδον της πολιορκίας, εν συνεχεία δε δια το τραγικόν πρόσωπον του πεσόντος κατά την άλωσιν αειμνήστου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου.
Τας ατυχείς αυτάς ερμηνείας εναργέστατα αναγράφει ο καθηγητής της Ιστορίας των νεοτέρων χρόνων εις το Παντεπιστήμιον Θεσσαλονίκης κ. Α. Βακαλόπουλος ως εξής:
«Η ηρωική προσωπικότητα του Κωνσταντίνου και οι μυστηριώδεις συνθήκαι του θανάτου του έκαμαν μεγάλη εντύπωση στη φαντασία του Ελληνικού Λαού και έγιναν αιτία να διαδοθούν πολλά για την τύχη του. Στις πρώτες εκείνες ώρες της ταραχής και των αμφιβολιών έχουν την αρχή τους μερικές από τις ποικίλες διαδόσεις και θρύλους που κυκλοφόρησαν αργότερα και ξαναπλάθηκαν σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης.
Ακόμη παρετηρήθηκαν και αλλοιώσεις ή συμφυρμοί παλαιών παραδόσεων με νέα στοιχεία όπως π.χ. συνέβηκε με την αμέσως παρακάτω που κυκλοφορούσε πολλά χρόνια πριν την άλωση. Σύμφωνα μ’ αυτήν οι Τούρκοι θα έμπαιναν εις την Πόλιν με μεγάλη δύναμη και θα κατεδίωκαν σφάζοντας τους «Ρωμαίους» ως τον κίονα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Τότε άγγελος Κυρίου καταβαίνοντας από τον ουρανό θα παρέδιδε την ρομφαία του και τη βασιλεία σ’ έναν άγνωστο απλό και φτωχοντυμένο (απηχήσεις των Βυζαντινών παραδόσεων για τον πένητα βασιλέα) που θα στεκόταν κοντά στον κίονα και θα του έλεγε «λάβε την ρομφαία αυτή και εκδίκησε το Λαό του Κυρίου». Και τότε οι «Ρωμαίοι» θα έτρεπαν εις φυγήν τους Τούρκους, θα τους πετούσαν έξω από την Πόλη και θα τους έδιωχναν ως τα σύνορα της Περσίας σε τόπο ονομαζόμενον Μονοδένδρι ως την Κόκκινη μηλιά, όπως αναφέρουν μεταγενέστερες νεοελληνικές παραδόσεις…
«Από την βυζαντινή παράδοση (που μνημονεύσαμε παραπάνω για τον άγγελο που παραδίδει τη ρομφαία σ’ έναν άγνωστο), φαίνεται ότι προέκυψε ύστερα από τις παραδόσεις για την εξαφάνιση του Κωνσταντίνου, η λόγια για τον νεκρό βασιλιά, που θα ξυπνήση από το βαθύ ύπνο και θα πάρη πάλι το σκήπτρο καθώς και η λαϊκή για το «Μαρμαρωμένο Βασιλιά» σύμφωνα με την οποίαν άγγελος Κυρίου θα «τον ξεμαρμαρώση». Θα του δώση το σπαθί που κρατούσε στη μάχη και μ’ αυτό θα κυνηγήση τους Τούρκους ως την Κόκκκινη Μηλιά2».
Σήμερα όμως πρέπει να φαίνεται πλέον καθαρά από την σύγκρισιν των προφητειών ποίος είναι «ο πτωχός βασιλέυς» και διατί έρχεται3.
Β. Η περί «ΜΟΣΧΑΣ – ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ» ρωσική θεωρία4
Ετέρα άκαιρος ερμηνεία των προφητειών υπήρξεν η από της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως γενομένη γύρω από το ξανθόν γένος, προς ενίσχυσιν της προβαλλομένης τότε θεωρίας «Μόσχα – Τρίτη Ρώμη».
Δια της προσθήκης εις την ρωσικήν μετάφρασιν του ξαθού γένους ενός μόνον γράμματος δεν είναι πλέον «το ξανθόν γένος» Rusij Rod αλλά το «Ρωσικόν Έθνος» Ruskij Rod. Και ούτως άρχεται η περί «το ξανθόν γένος» σχετική φιλολογία.
Οι Ρώσοι εξεμεταλλεύθησαν προς ιδίον όφελος τας προφητείας και τας ερμηνείας γύρω από το ξανθόν γένος δια την πραγματοποίησιν, ευθύς μετά την άλωσιν, των πολιτικών σκοπών των, την κατάληψιν δηλαδή της Κων/πόλεως και της περιοχής των Δαρδανελλίων.
Πέρασαν όμως αιώνες – 500 χρόνια – αφ’ ότου ήρχισεν η σχετική περί το ξανθόν γένος φιλολογία μέχρις ότου πλησιάση ο καιρός οπότε, οι ξανθοί, - ή άλλως Ορθόδοξοι ή το μεγαλύτερον κράτος, προφητεία Ανωνύμου του 1053 μ. Χ. (βλέπε Φωνή των πατέρων), οι οποίοι είναι πράγματι οι Ρώσοι, - θα καταλύσουν το κράτος των Ισμαηλιτών5.
2. ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΕΙΣ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑΙ
Η πλέον χονδροειδής πράγματι παρερμηνεία των περί το ξανθόν γένος προφητειών είναι η γενομένη υπό του Λατίνου σχολιαστού της Patrologia graeca (Τομ. 160, σελ. 768).
Γράφει ο σχολιαστής:
«Φαίνεται δε ότι εκείνοι τους οποίους εδώ ο Λέων ο Σοφός ονομάζει πυρώδες και ξανθόν γένος ανθρώπων, είναι οι Λατίνοι οι οποίοι υπό την αρχηγίαν του Βαλδουίνου, του Κόμητος της Φλάνδρας, το έτος 1203 (1204 γραπτέον) εκδιώξαντες τον Αλέξιον Άγγελον Κομνηνόν κατέλαβον την Κωνσταντινούπολιν και την κατείχον επί ολόκληρα 50 χρόνια».
Η παρερμηνεία αυτή είναι τόσον τερατώδης, ώστε να δικαιολογήται κανείς να σκεφθή ότι εγράφη όχι με καλήν πίστιν, διότι ο σχολιαστής, όταν γράφη, έχει προ οφθαλμών του το κείμενον και την ερμηνείαν της επιγραφής εις τον τάφον του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την οποίαν σχολιάζει και η οποία σαφώς ομιλεί περί των γεγονότων τα οποία έγιναν και εκείνων που πρόκειται να γίνουν, έως ότου έλθη ο καιρός που το ξανθόν γένος θα κατελάμβανε την Κωνσταντινούπολιν.
Με την παρερμηνείαν αυτήν την χονδροειδή και κακόπιστον, την οποίαν ματαίως προσπαθεί να στηρίξη εις τας θεωρίας του περί του ξανθού γένους, διαγράφει τελείως όλα όσα μετά την αναφερομένην υπό του περιφήμου Λατίνου κατάληψιν της Κωνσταντινουπόλεως συνέβησαν, δηλαδή ολόκληρον την ιστορίαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εν γενικαίς γραμμαίς αναφέρεται εις την επιγραφήν επί του τάφου του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την οποίαν ηρμήνευσεν, ο Γεννάδιος ο Σχολάριος.
3. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Τα προφητικά κείμενα εκ διαφόρων αιτίων και δια διαφόρους λόγους ακαίρως και ατυχώς ερμηνευθέντα και παρερμηνευθέντα εις το παρελθόν, δεν ευθύνονται διότι δεν εδικαίωσαν προσδοκίας και πόθους δι’ ους δεν εγράφησαν6.
Κατά συνέπειαν, όπως θα ήτο άδικον και παράλογον ν’ απορρίψωμεν τα Άγια Γράμματα, την Αγίαν Γραφήν, εάν μελετώντες μεν αυτήν ουχί όμως και ορθοδόξως πορευόμενοι πλανώμεθα, ή εάν περιπίπτοντες εις αιρέσεις απωλείας καταλήγομεν εις την κόλασιν7, κατά τον τρόπον αυτόν θα ήτο άδικον και παράλογον να απορρίψωμεν τα προφητικά κείμενα δι’ αιτίαν δι’ ην δεν ευθύνονται διότι δηλαδή παρερμηνεύθησαν εις το παρελθόν.
---------------------------
1 Η μεγαλυτέρα παρερμηνεία των προφητειών της Π. Διαθήκης εγένετο από τον ισραηλιτικόν λαόν, ο οποίος ανέμενε τον Μεσσίαν ως επίγειον βασιλέα δια να βασιλεύση εις τον κόσμον έχων υπό ιδιαιτέραν στοργήν και εύνοιαν τον λαόν τούτον.
Εκ της παρερμηνείας ταύτης, την οποίαν εναργέστατα περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, δύο μεγάλαι πλάναι θα προέλθουν.
Πρώτον. Η συνεχιζομένη μέχρι σήμερον αποδοκιμασία του Κ.Η.Ι. Χριστού εκ μέρους του ισραηλιτικού λαού.
Δεύτερον. Η αποδοχή εκ μέρους του λαού τούτου του αντιχρίστου (όταν έλθη), ο οποίος θα εμφανισθή εις τον λαόν τούτον ως ο αναμενόμενος Μεσσίας (βλ. Β’ Κορινθ. γ’ 14-15 και Ρωμ. ια’ 25 Β Θεσσαλ. β’, 3-4, Β Θεσσαλ. β’ 7-8).
Και ο Χριστός είπεν: «Εγώ ελήληθα εν τω ονόματι του πατρός μου και ου λαμβάνετέ με· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω, εκείνον λήψεσθε» (Ιωάν. ε’ 43)
2 Α. Βακαλόπουλου «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού» Τομ. Α’ «Η απήχηση της άλωσης» σ. 271-272.
3 Ο 15ος αιών (χρονική περίοδος πολιορκίας και αλώσεως της Κων/πόλεως δεν ήτο ιστορικώς η κατάλληλος εποχή δια την ανάδειξιν και προβολήν του «πένητος Βασιλέως» έχοντος παγκόσμιον αποστολήν. «Εν τοις καιροίς εκείνοις αποκατασταθήσεται πάσα η υφήλιος» και «πτήξει από του προσώπου αυτού πάσα η γη» (προφητεία Αγίου Ανδρέα δια Χριστόν σαλού, (βλ. Φωνή των πατέρων)
4 Η θεωρία «Μόσχα – Τρίτη Ρώμη» έχει εν περιλήψει ως εξής:
«Μετά την σύνοδον της Φλωρεντίας (1439), κλονίζεται παρά τη ρωσική συνειδήσει το κύρος της Ελληνικής Εκκλησίας.
Η γοητεία του Βυζαντίου εκμηδενίζεται, μετά την πτώσιν της Κων/πόλεως (1453), θεωρηθείσαν ως θείαν τιμωρίαν δια την από της ορθής πίστεως απόπτωσιν.
Εις την ιστορικήν αυτήν στιγμήν προβάλλεται υπό της Ρωσίας η θεωρία περί «Μόσχας – Τρίτης Ρώμης», ως διαδόχου δηλαδή και κληρονόμου του πεσόντος «Βυζαντίου – Δευτέρας Ρώμης» εν τη πολιτική και πνευματική ηγεσία των Ορθοδόξων λαών» (βλπ. Μ. Λάσκαρη «Το ανατολικόν ζήτημα» σ. 229-236)
5 Θα έπρεπε όμως να προηγηθή η ιστορική πορεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία τόσον πλήρως είχε προφητευθή από την 2αν προφ – ακμή (βλ. Φωνή των πατέρων), αρχή παρακμής (ήττα εις Βιέννην), περιορισμός εις το εναπομείναν ήδη δυνάμει της Συνθήκης της Λωζάννης τμήμα του οποίου η διάρκεια ζωής προβλέπεται βραχεία «βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον».
6 Διατί ευθύνονται αι προφητείαι, εάν από καταφανή ερμηνεία των, συνεκεντρώθησαν εν τη απελπισία των εις την αγίαν Σοφίαν κατά την πολιορκίαν δια να σωθούν, πλήθη γυναικοπαίδων τα οποία εσφάγησαν κατά την άλωσιν; Τα πλήθη αυτά, τα οποία μυκτηρίζει ο χρονικογράφος της αλώσεως λατινόφιλος «Δούκας» ήλπιζαν, ότι εάν οι Τούρκοι εισέλθουν εις την πόλιν θα τραπούν εις φυγήν από τον «πένητα βασιλέα» τον οποίον θα ανεδείκνυε τότε ο άγγελος, μόλις οι Τούρκοι έφθαναν εις τον κίονα του Μ. Κων/νου (βλπ Ν. Τωμαδάκη «περί αλώσεως της Κων/πόλεως», Αθήναι 1953, σελ. 64).
7 «Εγένετο δε και ψευδοπροφήται… ψευοδοδιδάσκαλοι…, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν» (Β’ Πέτρ. β’ 1)
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Υπό το φως των προφητειών της Ορθοδοξίας, Κωνστ. Τσατάλου, Δευτέρα έκδοσις, Θες/νικη 1972, Δ’ Συγκριτική Μελέτη, σ.σ. 90-93.
ιδίας επιλύσεως ου γίνεται» (Β’ Πέτρου α, 20)
- 1.Ατυχείς και άκαιροι ερμηνείαι,
- 2.Χονδροειδείς παρερμηνείαι,
- 3.Συμπέρασμα
Όπως εις όλα τα προφητικά κείμενα, έτσι και εις τα προφητικά κείμενα της Ορθοδοξίας τα αναφερόμενα εις του εσχάτους καιρούς των Εθνών, εγένοντο κατά καιρούς άκαιροι και ατυχείς ερμηνείαι αλλά και χονδροειδείς παρερμηνείαι1.
1. ΑΤΥΧΕΙΣ ΚΑΙ ΑΚΑΙΡΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑΙ
Α. Ο θρύλος του μαρμαρωμένου Βασιλιά.
Πρώτη και μεγάλη άκαιρος και υπό το κράτος αρχικώς φοβίας γενομένη ατυχής ερμηνεία, υπήρξεν η περί τον θρύλον του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά».
Κατ’ αυτήν οι χρησμοί Λέοντος Σοφού (βλ. Φωνή των πατέρων ) και αι προφητείαι του αγίου Μεθοδίου Πατάρων (βλ. Φωνή των πατέρων ) και του αγ. Ανδρέου του δια Χριστόν σαλού (βλ. Φωνή των πατέρων ) «περί του πένητος βασιλέως», αναγόμεναι «εις το τέλος των Ισμαηλιτών», εξελήφθη ότι αναφέρονται αρχικώς μεν δια την περίοδον της πολιορκίας, εν συνεχεία δε δια το τραγικόν πρόσωπον του πεσόντος κατά την άλωσιν αειμνήστου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου.
Τας ατυχείς αυτάς ερμηνείας εναργέστατα αναγράφει ο καθηγητής της Ιστορίας των νεοτέρων χρόνων εις το Παντεπιστήμιον Θεσσαλονίκης κ. Α. Βακαλόπουλος ως εξής:
«Η ηρωική προσωπικότητα του Κωνσταντίνου και οι μυστηριώδεις συνθήκαι του θανάτου του έκαμαν μεγάλη εντύπωση στη φαντασία του Ελληνικού Λαού και έγιναν αιτία να διαδοθούν πολλά για την τύχη του. Στις πρώτες εκείνες ώρες της ταραχής και των αμφιβολιών έχουν την αρχή τους μερικές από τις ποικίλες διαδόσεις και θρύλους που κυκλοφόρησαν αργότερα και ξαναπλάθηκαν σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης.
Ακόμη παρετηρήθηκαν και αλλοιώσεις ή συμφυρμοί παλαιών παραδόσεων με νέα στοιχεία όπως π.χ. συνέβηκε με την αμέσως παρακάτω που κυκλοφορούσε πολλά χρόνια πριν την άλωση. Σύμφωνα μ’ αυτήν οι Τούρκοι θα έμπαιναν εις την Πόλιν με μεγάλη δύναμη και θα κατεδίωκαν σφάζοντας τους «Ρωμαίους» ως τον κίονα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Τότε άγγελος Κυρίου καταβαίνοντας από τον ουρανό θα παρέδιδε την ρομφαία του και τη βασιλεία σ’ έναν άγνωστο απλό και φτωχοντυμένο (απηχήσεις των Βυζαντινών παραδόσεων για τον πένητα βασιλέα) που θα στεκόταν κοντά στον κίονα και θα του έλεγε «λάβε την ρομφαία αυτή και εκδίκησε το Λαό του Κυρίου». Και τότε οι «Ρωμαίοι» θα έτρεπαν εις φυγήν τους Τούρκους, θα τους πετούσαν έξω από την Πόλη και θα τους έδιωχναν ως τα σύνορα της Περσίας σε τόπο ονομαζόμενον Μονοδένδρι ως την Κόκκινη μηλιά, όπως αναφέρουν μεταγενέστερες νεοελληνικές παραδόσεις…
«Από την βυζαντινή παράδοση (που μνημονεύσαμε παραπάνω για τον άγγελο που παραδίδει τη ρομφαία σ’ έναν άγνωστο), φαίνεται ότι προέκυψε ύστερα από τις παραδόσεις για την εξαφάνιση του Κωνσταντίνου, η λόγια για τον νεκρό βασιλιά, που θα ξυπνήση από το βαθύ ύπνο και θα πάρη πάλι το σκήπτρο καθώς και η λαϊκή για το «Μαρμαρωμένο Βασιλιά» σύμφωνα με την οποίαν άγγελος Κυρίου θα «τον ξεμαρμαρώση». Θα του δώση το σπαθί που κρατούσε στη μάχη και μ’ αυτό θα κυνηγήση τους Τούρκους ως την Κόκκκινη Μηλιά2».
Σήμερα όμως πρέπει να φαίνεται πλέον καθαρά από την σύγκρισιν των προφητειών ποίος είναι «ο πτωχός βασιλέυς» και διατί έρχεται3.
Β. Η περί «ΜΟΣΧΑΣ – ΤΡΙΤΗΣ ΡΩΜΗΣ» ρωσική θεωρία4
Ετέρα άκαιρος ερμηνεία των προφητειών υπήρξεν η από της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως γενομένη γύρω από το ξανθόν γένος, προς ενίσχυσιν της προβαλλομένης τότε θεωρίας «Μόσχα – Τρίτη Ρώμη».
Δια της προσθήκης εις την ρωσικήν μετάφρασιν του ξαθού γένους ενός μόνον γράμματος δεν είναι πλέον «το ξανθόν γένος» Rusij Rod αλλά το «Ρωσικόν Έθνος» Ruskij Rod. Και ούτως άρχεται η περί «το ξανθόν γένος» σχετική φιλολογία.
Οι Ρώσοι εξεμεταλλεύθησαν προς ιδίον όφελος τας προφητείας και τας ερμηνείας γύρω από το ξανθόν γένος δια την πραγματοποίησιν, ευθύς μετά την άλωσιν, των πολιτικών σκοπών των, την κατάληψιν δηλαδή της Κων/πόλεως και της περιοχής των Δαρδανελλίων.
Πέρασαν όμως αιώνες – 500 χρόνια – αφ’ ότου ήρχισεν η σχετική περί το ξανθόν γένος φιλολογία μέχρις ότου πλησιάση ο καιρός οπότε, οι ξανθοί, - ή άλλως Ορθόδοξοι ή το μεγαλύτερον κράτος, προφητεία Ανωνύμου του 1053 μ. Χ. (βλέπε Φωνή των πατέρων), οι οποίοι είναι πράγματι οι Ρώσοι, - θα καταλύσουν το κράτος των Ισμαηλιτών5.
2. ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΕΙΣ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑΙ
Η πλέον χονδροειδής πράγματι παρερμηνεία των περί το ξανθόν γένος προφητειών είναι η γενομένη υπό του Λατίνου σχολιαστού της Patrologia graeca (Τομ. 160, σελ. 768).
Γράφει ο σχολιαστής:
«Φαίνεται δε ότι εκείνοι τους οποίους εδώ ο Λέων ο Σοφός ονομάζει πυρώδες και ξανθόν γένος ανθρώπων, είναι οι Λατίνοι οι οποίοι υπό την αρχηγίαν του Βαλδουίνου, του Κόμητος της Φλάνδρας, το έτος 1203 (1204 γραπτέον) εκδιώξαντες τον Αλέξιον Άγγελον Κομνηνόν κατέλαβον την Κωνσταντινούπολιν και την κατείχον επί ολόκληρα 50 χρόνια».
Η παρερμηνεία αυτή είναι τόσον τερατώδης, ώστε να δικαιολογήται κανείς να σκεφθή ότι εγράφη όχι με καλήν πίστιν, διότι ο σχολιαστής, όταν γράφη, έχει προ οφθαλμών του το κείμενον και την ερμηνείαν της επιγραφής εις τον τάφον του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την οποίαν σχολιάζει και η οποία σαφώς ομιλεί περί των γεγονότων τα οποία έγιναν και εκείνων που πρόκειται να γίνουν, έως ότου έλθη ο καιρός που το ξανθόν γένος θα κατελάμβανε την Κωνσταντινούπολιν.
Με την παρερμηνείαν αυτήν την χονδροειδή και κακόπιστον, την οποίαν ματαίως προσπαθεί να στηρίξη εις τας θεωρίας του περί του ξανθού γένους, διαγράφει τελείως όλα όσα μετά την αναφερομένην υπό του περιφήμου Λατίνου κατάληψιν της Κωνσταντινουπόλεως συνέβησαν, δηλαδή ολόκληρον την ιστορίαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εν γενικαίς γραμμαίς αναφέρεται εις την επιγραφήν επί του τάφου του Μεγάλου Κωνσταντίνου και την οποίαν ηρμήνευσεν, ο Γεννάδιος ο Σχολάριος.
3. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Τα προφητικά κείμενα εκ διαφόρων αιτίων και δια διαφόρους λόγους ακαίρως και ατυχώς ερμηνευθέντα και παρερμηνευθέντα εις το παρελθόν, δεν ευθύνονται διότι δεν εδικαίωσαν προσδοκίας και πόθους δι’ ους δεν εγράφησαν6.
Κατά συνέπειαν, όπως θα ήτο άδικον και παράλογον ν’ απορρίψωμεν τα Άγια Γράμματα, την Αγίαν Γραφήν, εάν μελετώντες μεν αυτήν ουχί όμως και ορθοδόξως πορευόμενοι πλανώμεθα, ή εάν περιπίπτοντες εις αιρέσεις απωλείας καταλήγομεν εις την κόλασιν7, κατά τον τρόπον αυτόν θα ήτο άδικον και παράλογον να απορρίψωμεν τα προφητικά κείμενα δι’ αιτίαν δι’ ην δεν ευθύνονται διότι δηλαδή παρερμηνεύθησαν εις το παρελθόν.
---------------------------
1 Η μεγαλυτέρα παρερμηνεία των προφητειών της Π. Διαθήκης εγένετο από τον ισραηλιτικόν λαόν, ο οποίος ανέμενε τον Μεσσίαν ως επίγειον βασιλέα δια να βασιλεύση εις τον κόσμον έχων υπό ιδιαιτέραν στοργήν και εύνοιαν τον λαόν τούτον.
Εκ της παρερμηνείας ταύτης, την οποίαν εναργέστατα περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, δύο μεγάλαι πλάναι θα προέλθουν.
Πρώτον. Η συνεχιζομένη μέχρι σήμερον αποδοκιμασία του Κ.Η.Ι. Χριστού εκ μέρους του ισραηλιτικού λαού.
Δεύτερον. Η αποδοχή εκ μέρους του λαού τούτου του αντιχρίστου (όταν έλθη), ο οποίος θα εμφανισθή εις τον λαόν τούτον ως ο αναμενόμενος Μεσσίας (βλ. Β’ Κορινθ. γ’ 14-15 και Ρωμ. ια’ 25 Β Θεσσαλ. β’, 3-4, Β Θεσσαλ. β’ 7-8).
Και ο Χριστός είπεν: «Εγώ ελήληθα εν τω ονόματι του πατρός μου και ου λαμβάνετέ με· εάν άλλος έλθη εν τω ονόματι τω ιδίω, εκείνον λήψεσθε» (Ιωάν. ε’ 43)
2 Α. Βακαλόπουλου «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού» Τομ. Α’ «Η απήχηση της άλωσης» σ. 271-272.
3 Ο 15ος αιών (χρονική περίοδος πολιορκίας και αλώσεως της Κων/πόλεως δεν ήτο ιστορικώς η κατάλληλος εποχή δια την ανάδειξιν και προβολήν του «πένητος Βασιλέως» έχοντος παγκόσμιον αποστολήν. «Εν τοις καιροίς εκείνοις αποκατασταθήσεται πάσα η υφήλιος» και «πτήξει από του προσώπου αυτού πάσα η γη» (προφητεία Αγίου Ανδρέα δια Χριστόν σαλού, (βλ. Φωνή των πατέρων)
4 Η θεωρία «Μόσχα – Τρίτη Ρώμη» έχει εν περιλήψει ως εξής:
«Μετά την σύνοδον της Φλωρεντίας (1439), κλονίζεται παρά τη ρωσική συνειδήσει το κύρος της Ελληνικής Εκκλησίας.
Η γοητεία του Βυζαντίου εκμηδενίζεται, μετά την πτώσιν της Κων/πόλεως (1453), θεωρηθείσαν ως θείαν τιμωρίαν δια την από της ορθής πίστεως απόπτωσιν.
Εις την ιστορικήν αυτήν στιγμήν προβάλλεται υπό της Ρωσίας η θεωρία περί «Μόσχας – Τρίτης Ρώμης», ως διαδόχου δηλαδή και κληρονόμου του πεσόντος «Βυζαντίου – Δευτέρας Ρώμης» εν τη πολιτική και πνευματική ηγεσία των Ορθοδόξων λαών» (βλπ. Μ. Λάσκαρη «Το ανατολικόν ζήτημα» σ. 229-236)
5 Θα έπρεπε όμως να προηγηθή η ιστορική πορεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία τόσον πλήρως είχε προφητευθή από την 2αν προφ – ακμή (βλ. Φωνή των πατέρων), αρχή παρακμής (ήττα εις Βιέννην), περιορισμός εις το εναπομείναν ήδη δυνάμει της Συνθήκης της Λωζάννης τμήμα του οποίου η διάρκεια ζωής προβλέπεται βραχεία «βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον».
6 Διατί ευθύνονται αι προφητείαι, εάν από καταφανή ερμηνεία των, συνεκεντρώθησαν εν τη απελπισία των εις την αγίαν Σοφίαν κατά την πολιορκίαν δια να σωθούν, πλήθη γυναικοπαίδων τα οποία εσφάγησαν κατά την άλωσιν; Τα πλήθη αυτά, τα οποία μυκτηρίζει ο χρονικογράφος της αλώσεως λατινόφιλος «Δούκας» ήλπιζαν, ότι εάν οι Τούρκοι εισέλθουν εις την πόλιν θα τραπούν εις φυγήν από τον «πένητα βασιλέα» τον οποίον θα ανεδείκνυε τότε ο άγγελος, μόλις οι Τούρκοι έφθαναν εις τον κίονα του Μ. Κων/νου (βλπ Ν. Τωμαδάκη «περί αλώσεως της Κων/πόλεως», Αθήναι 1953, σελ. 64).
7 «Εγένετο δε και ψευδοπροφήται… ψευοδοδιδάσκαλοι…, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν» (Β’ Πέτρ. β’ 1)
ΠΗΓΗ: ΤΑ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Υπό το φως των προφητειών της Ορθοδοξίας, Κωνστ. Τσατάλου, Δευτέρα έκδοσις, Θες/νικη 1972, Δ’ Συγκριτική Μελέτη, σ.σ. 90-93.
