Με διάστημα μιας εβδομάδας ακούμε δύο επίθετα... «Σώφρων»... «Άφρων»...
Στη νεοελληνική, φοβάμαι, οτι δεν θα μπορέσουμε να τα αποδώσουμε, μια και ο Σώφρων είναι.. ο έξυπνος, ο μυαλωμένος, ο καπάτσος, ο μάγκας, ο τετραπέρατος,έννοιες που παραπέμπουν στην..καραμέλλα των τελευταίων χρόνων που πολυφορέθηκε στη δημοσια ζωή, και είναι το…Λαμόγιο..Αυτός που ξέρει να ξεγλυστρά απ τις δαγκάνες του Νόμου…Να κοροϊδεύει, ή να..συναλλάσσεται με τις αρχές, και να κάνει τη¨δουλειά¨του..
Απ την άλλη ο άφρων, είναι αυτός που δεν υπολογίζει κανέναν, διασκεδάζει, χαίρεται την καθημερινότητα, κοροϊδεύει κάθε προσπάθεια τιμιότητας, ξεγελά τον διπλανό του, και αντλεί ηδονικά κάθε είδους απόλαυση…Ομως έρχεται η ώρα του λογαριασμού, και δεν είναι ένας άνθρωπος αυτός που τον ¨φέρνει¨ , αλλά ο Δημιουργός..Εκείνος είναι που δίνει τον χαρακτηρισμό στον ταλαίπωρο άνθρωπο..Τον ονομάζει με το πραγματικό του όνομα…Α-φρων..Σα να λέμε..Α-νόητο..
Τί να τα κάνεις όλα αυτά που με απάτες συγκέντρωσες, μια κι απόψε..( οχι αύριο…όχι μετα απο 1,2,3 μέρες..) Απόψε, Τώρα..Άμεσα.. ( οι δαίμονες..) Ζητούν..απαιτούν δικαιωματικά, μια και τους ανήκει…την κερδίσανε με κόπο (την ψυχή σου)…Πανακριβο τίμημα, για μια ζωή περιστασιακή, γεμάτη ηδονές αλλά και οδύνες, φόβο, αρρωστεια, πόνο….
Είπε δε ο Θεός: Άφρων… σήμερα θα πεθάνεις…( Οι δαίμονες) Ζητάνε την ψυχή σου..
Κι ο θάνατος έρχεται σαν.. το όριο που φωτίζει την ποιότητα της όλης προγενέστερης ζωής σου, που σου ανοίγει τα μάτια για να δεις ότι τελικώς όλα τα χρόνια που πέρασαν ήταν ενώπιον του Θεού μία ανοησία.
Είπε δε ο Θεός: Άφρων
¨Ο νόμος του ανθρωπίνου μυαλού είναι η πλάνη¨ μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Δεν πρόκειται για μία κρίση, που μπορεί να κινείται στο επίπεδο της κατάκρισης, ζηλοφθονίας και εμπάθειας. Ο Χριστός το επισημαίνει:
¨Ο νόμος του ανθρωπίνου μυαλού είναι η πλάνη¨ μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Δεν πρόκειται για μία κρίση, που μπορεί να κινείται στο επίπεδο της κατάκρισης, ζηλοφθονίας και εμπάθειας. Ο Χριστός το επισημαίνει:
Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε… γιατί πονά η κριτική σκέψη του άλλου..
Εδώ, στο περιστατικό για τον πλούσιο, έχουμε την κρίση του ίδιου του Θεού, συνεπώς ανοίγει τα μάτια του ανθρώπου, ώστε να δει κι αυτός το αποτέλεσμα των επιλογών και των συμπεριφορών της ζωής του.
Μόνον εκείνος που αγαπά μπορεί και να κρίνει ορθά.
Μη Κρίνετε Κατ’ Όψιν, Αλλά Την Δικαίαν Κρίσιν Κρίνατε.
Και δικαία κρίση είναι αυτή που πηγάζει από καρδιά που αγαπά.
Η Κρίση Αυτή Του Θεού, όπως φαίνεται στο περιστατικό της παραβολής, ηχεί, σαν καμπάνα που σημαίνει τον θάνατο κάποιου, διότι όχι μόνον είναι Αληθινή, Αλλά Και Τελεσίδικη Και Αμετάκλητη.. Λέγεται Την Ώρα Του Θανάτου, Που Ο Άνθρωπος Δεν Έχει Άλλο Περιθώριο Αλλαγής Του.
Ο θάνατος συνιστά το απόλυτο όριο, μετά το οποίο ο άνθρωπος απλώς κρίνεται για όλο το περιεχόμενο της ζωής του, Για Ό,Τι Έπραξε, Για Ό,Τι Είπε, Για Ό,Τι Σκέφτηκε Ακόμη.
¨Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, και μετά τούτο κρίσις¨.
Ό,τι διάφορες φιλοσοφίες και θρησκείες έχουν διδάξει περί μετενσάρκωσης ή μετεμψύχωσής του σε άλλες καταστάσεις, μέσα στον κόσμο τούτο, αποτελούν φληναφήματα και ανοησίες, που προέρχονται από τον σκοτισμένο νου του ανθρώπου.
Ποια ήταν τα γνωρίσματα της ζωής του άφρονος πλουσίου, που οδήγησαν στον χαρακτηρισμό του.. ως άφρονος και ανοήτου; Πότε συνεπώς κάποιος ζει ανόητα, κατά την κρίση του ίδιου του Θεού;
Όχι επειδή ευφόρησεν η χώρα του. Η ευφορία αυτή των χωραφιών του υπήρξε μία ευλογία που του δόθηκε από τον Θεό .. δεν φαίνεται να κοπίασε γι’ αυτήν ο πλούσιος∙ ο Θεός απλώς επέτρεψε να συμβεί, προφανώς για να του δώσει ευκαιρία να ανοιχτεί στον συνάνθρωπο. Αλλά εκείνος πώς την αντιμετώπισε; Μ’ έναν απόλυτα εγωιστικό τρόπο:
Όχι επειδή ευφόρησεν η χώρα του. Η ευφορία αυτή των χωραφιών του υπήρξε μία ευλογία που του δόθηκε από τον Θεό .. δεν φαίνεται να κοπίασε γι’ αυτήν ο πλούσιος∙ ο Θεός απλώς επέτρεψε να συμβεί, προφανώς για να του δώσει ευκαιρία να ανοιχτεί στον συνάνθρωπο. Αλλά εκείνος πώς την αντιμετώπισε; Μ’ έναν απόλυτα εγωιστικό τρόπο:
..Πού Συνάξω Τους Καρπούς Μου;
..Καθελώ Μου Τας Αποθήκας…
Και Συνάξω Εκεί Πάντα Τα Γεννήματά Μου
Και Τα Αγαθά Μου,
Και Ερώ Τη Ψυχή Μου.
Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό του.
Δεν υπάρχει ίχνος προβληματισμού για τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό του, έστω και συγγενή του. Έτσι η αφροσύνη του ήταν ο εγωιστικός τρόπος σκέψεως και ζωής του.
Αυτός ο εγωισμός του, ως νοσηρή στροφή μόνον στον εαυτό του, δεν περιέχει ίχνος αναφοράς και προς τον Θεό. Συνήθως, ακόμη και σε ασχέτους προς την πίστη του Θεού ανθρώπους, σε στιγμές ευτυχίας τους ακούμε και ένα «δόξα τω Θεώ».
Αυτός ο εγωισμός του, ως νοσηρή στροφή μόνον στον εαυτό του, δεν περιέχει ίχνος αναφοράς και προς τον Θεό. Συνήθως, ακόμη και σε ασχέτους προς την πίστη του Θεού ανθρώπους, σε στιγμές ευτυχίας τους ακούμε και ένα «δόξα τω Θεώ».
Είπεν Άφρων Εν Τη Καρδία Αυτού∙ Ουκ Έστιν Θεός.
Μπορεί θεωρητικά να μην ακούγεται στην παραβολή η αθεΐα του πλουσίου, όμως καταγγέλλεται αυτή στο επίπεδο της ζωής του. Κι αυτό είναι το πιο καθοριστικό.
Η διαγραφή του Θεού και του ανθρώπου όμως φέρνει άγχος.
Η διαγραφή του Θεού και του ανθρώπου όμως φέρνει άγχος.
Αντί ο πλουτισμός να του δίνει χαρά ως ευκαιρία, είπαμε, προσφοράς χαράς σε άλλους – του προσθέτει θλίψη και στενοχώρια.
Αλλά πάντοτε αυτό είναι το τίμημα του επιλέγοντος τον εγωιστικό, δηλαδή τον αμαρτωλό, τρόπο ζωής.
Ο άφρων πλούσιος, δηλαδή, ήδη από τη ζωή αυτή ζούσε με στοιχεία κόλασης. Η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη, εφόσον δεν έδειχνε σημεία μετάνοιας.
Κι επιπλέον: το άγχος του για τον πλουτο του, σαν να του έκλεβε και το μυαλό του..τον έκανε να αδυνατεί να σκεφτεί το αυτονόητο, ότι δηλαδή τα γεννήματά του, κλεισμένα σε αποθήκες, θα σάπιζαν. Συνήθως ο εγωιστής άνθρωπος χάνει και την όποια εξυπνάδα του.
Η αφροσύνη του όμως έγκειται και στην ψευδαίσθηση της αληθινής ζωής. Ο πλούσιος δεν ελάμβανε υπόψη του το πιο βέβαιο γεγονός της ζωής…….. την ύπαρξη του θανάτου.
Η αφροσύνη του όμως έγκειται και στην ψευδαίσθηση της αληθινής ζωής. Ο πλούσιος δεν ελάμβανε υπόψη του το πιο βέβαιο γεγονός της ζωής…….. την ύπαρξη του θανάτου.
Ο προβληματισμός του, βλέπουμε, κινείται σε επίπεδο σχεδόν αιωνιότητας γι’ αυτόν της παρούσας ζωής.
Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, κείμενα εις έτη πολλά.
Τα κύρια αυτά στοιχεία της αφροσύνης του πλουσίου, που οδηγούν σ’ ένα τέλος τραγικό ,έρχονται με μία συνοδεία δυνάμεων ξένων προς τον Θεό:
Την Ψυχήν Σου Απαιτούσιν Από Σου,άρα δείχνουν και την αιώνια συνέχεια ..εκτός Θεού.
Πώς λοιπόν πρέπει να ζει ο άνθρωπος, ώστε στο τέλος του να ακούσει με χαρά ότι ευαρέστησε τον Θεό; Το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη, συνιστά καθοδηγητικό στοιχείο επ’ αυτού. Για τον σώφρονα άνθρωπο, ο Θεός είναι το κέντρο της ζωής του. Ο σώφρων άνθρωπος, δεν ζει με άγχη και ανασφάλειες. Και βεβαίως, ο σώφρων, έχει συναίσθηση της Προσωρινότητας ( θνητότητας) Και Της Φθαρτότητάς Του.
¨Καθ’ ημέραν αποθνήσκει¨, με την έννοια ότι.. δεν τρέμει τον θάνατο, αλλά τον προσδοκά με χαρά, γνωρίζοντας ότι ο ίδιος ο Θεός θα παραλάβει την ψυχή του και όχι κάποιοι που το μόνο που επιζητούν είναι η δυστυχία του.
Αν προσπαθήσουμε να ¨μεταφέρουμε¨τα παραπάνω στην καθημερινότητα των.. πολλαπλών μνημονίων, μπορούμε να ηρεμήσουμε τον ταραγμένο λογισμό μας…Μας αγαπά ο Θεός, και μια που μόνοι μας, δεν κάναμε καμμιά κίνηση ,με τον όποιον πλούτο μας, λίγον ή και πολύν, Μας Έστειλε.. …
Στα μέτρα της αφροσύνης μας…Του λαμπρού Χρηματιστηρίου, των επενδύσεων, των προικισμένων, χαρισματικών ηγετών.. κάθε κατηγορίας ( απο πτερού μέχρι βαρεων βαρών..), της απόλυτης τρέλλας των Ολυμπιακών αγώνων..
Τα Μνημόνια, Που Αναγκαστικά..Αναδιένειμαν…Πανευρωπαϊκά..Τον Πλούτο..
Δεν έχει καμμία απολύτως σημασία ..αν μεταξύ των πολλαπλώς ωδινομένων συμπολιτών μας, υπάρχουν βρωμερά και νοσογόνα τρωκτικά, που κορόϊδεψαν και συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τους πάντες…
Θάρθει η ώρα που θα ακούσουν απ τον ίδιο τον Θεό το φοβερό αυτό…
Άφρων… σήμερα θα πεθάνεις…( Οι δαίμονες) Ζητάνε την ψυχή σου..Τότε..είναι ο απόλυτος τρόμος..και ο τριγμος των οδοντων..Μη γένοιτο..
Καλό βράδυ..
