Βηρσαβεέ, η γυναίκα που έγινε η αιτία να γίνει μοιχός ο Δαβίδ
και δολοφόνος του άντρα της
και δολοφόνος του άντρα της
Οι ήρωες της Παλαιάς διαθήκης δεν είναι τέλειοι άνθρωποι. Τα μεγάλα έργα της πίστης επισκιάζουν τα λάθη τους, ωστόσο όλοι κάνουν τα λάθη που τους αναλογούν, επειδή είναι ανθρώπινα πλάσματα και όχι μυθικά πρότυπα τελειότητας. Ο Αβραάμ στέλνει τη γυναίκα και τον γιο του να λιμοκτονήσουν στην έρημο και βάζει σε κίνδυνο την άλλη του γυναίκα, λέγοντάς της ψέματα για να γλιτώσει ο ίδιος. Όμως, ο Αβραάμ χαρακτηρίζεται «φίλος του Θεού»...
Ο Μωϋσής χάνει επανειλημμένα την ψυχραιμία του με τους ανθρώπους που υποτίθεται καθοδηγεί, αλλά του χαρίζεται μια επικοινωνία με τον Θεό που δεν βιώνει κανένας άλλος προφήτης. Ο Δαβίδ διαπράττει μοιχεία με μια παντρεμένη γυναίκα και βάζει να σκοτώσουν τον άντρα της, αλλά ο Θεός αγαπάει τον Δαβίδ, όπως δεν αγαπάει κανένα άλλο βιβλικό πρόσωπο. Το άτομο που θα ισχυριστεί ότι είναι τέλειο, χωρίς ελαττώματα και αδυναμίες, ισχυρίζεται ότι είναι σαν το Θεό. Το άτομο που γνωρίζει καλά τις αδυναμίες του είναι ανοιχτό στην αγάπη του Θεού και στην παρουσία Του, επειδή αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι Θεός. Όπως λένε οι συγγραφείς Έρνεστ Κουρτς και Κάθριν Κέτσαμ: «Η ατέλεια είναι πληγή που αφήνει τον Θεό να μπει μέσα μας».
Θα πρέπει να μας γεμίζει με μια αίσθηση ανακούφισης και όχι με μια αίσθηση συμβιβασμού και δυσαρέσκειας το γεγονός ότι φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ τέλειοι. Δεν σημαίνει ότι συμβιβαζόμαστε με την μετριότητα. Συνειδητοποιούμε την ανθρώπινη φύση μας, συνειδητοποιούμε ότι, σαν ανθρώπινα όντα, οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε είναι τόσο περίπλοκες, ώστε δεν είναι δυνατό να ενεργούμε σωστά παντού και πάντα.
Ο ψυχίατρος Ντέιβιντ Μπερνς γράφει για έναν διακεκριμένο δικηγόρο, που έτρεμε με την προοπτική ότι μπορεί να έχανε έστω και μία υπόθεση, επειδή πίστευε ότι θα έχανε τον σεβασμό των συναδέλφων του, αν δεν ήταν τέλειος. Όταν τελικά έχασε μία, ανακάλυψε, προς μεγάλη του έκπληξη και ανακούφιση, ότι οι συνάδελφοί του τον συμπάθησαν περισσότερο, ακριβώς επειδή ήταν λιγότερο τέλειος, λιγότερο τελειομανής και περισσότερο ανθρώπινος.
Αν φοβόμαστε να κάνουμε ένα λάθος, επειδή νομίζουμε ότι πρέπει να φαινόμαστε πάντα τέλειοι, επειδή θυμόμαστε ακόμη την πικρή γεύση της απογοήτευσης των γονιών μας ή της επίκρισης και του σαρκασμού των δασκάλων μας κάθε φορά που κάναμε κάτι λάθος, δεν θα βρούμε ποτέ αρκετό θάρρος, για να επιχειρήσουμε κάτι καινούργιο ή τολμηρό. Θα κάνουμε μόνο πράγματα που η επιτυχή τους έκβαση θα είναι εγγυημένη. Δεν θα μάθουμε ποτέ˙ δεν θα ωριμάσουμε ποτέ.
Αν οι γονείς μας, όμως, δεν αντέχουν τα λάθη μας, αν δυσκολεύονται να μας αγαπούν με τις ατέλειές μας, ίσως σημαίνει ότι μας θέλουν τέλειους, για να βλέπουν σ’ εμάς τη δική τους εικόνα. Αν ο σύντροφός μας επιμένει να τονίζει τις αποτυχίες μας, ίσως να θέλει να βελτιωθούμε και να μην ξέρει καλύτερο τρόπο να το κάνει. Αν οι φίλοι δεν συγχωρούν και μας απορρίπτουν για τα λάθη μας, ίσως τα λάθη μας να άγγιξαν κάποια ευαίσθητη χορδή τους.
Αλλά ο Θεός δεν χρειάζεται εμάς, για να Του καλύψουμε τις ανάγκες, και οι προσδοκίες Του για μας είναι πιο ρεαλιστικές από των ανθρώπων γύρω μας. Ο Θεός αγαπάει την υπέρβαρη γυναίκα όσο και τη λεπτή, τον αδέξιο έφηβο εξίσου με τον πρωταθλητή, τον αποτυχημένο πωλητή εξίσου με τον επιτυχημένο. Στην πραγματικότητα, ίσως, τους αγαπάει περισσότερο εξαιτίας του πόνου, που αυτά τα παιδιά Του υπομένουν στα χέρια άλλων παιδιών Του, και επειδή η ντροπή, «η πληγή που αφήνει τον Θεό να μπει μέσα μας», έχει σπάσει την πανοπλία της προσποιητής τελειότητας και έχει ανοίξει την ψυχή τους σ’ Αυτόν. Ο Θεός μάς δέχεται, όπως είμαστε, και η αποδοχή αυτή είναι το πρώτο βήμα για τη θεραπεία της ντροπής μας, επειδή, μόνον όταν ξέρουμε ότι μας δέχονται και μας αγαπούν, μπορούμε να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν στον εαυτό μας.
