Τι είναι αυτός ο χαμός, που γίνεται μέσα μας μερικές φορές, και έχουμε άγνοια για αυτόν;
Το μονό που καταλαβαίνουμε, είναι μια μετακίνηση συναισθημάτων, άλλα ποιος τα κινεί αυτά τα συναισθήματα, και γιατί με τόση μανία δεν το βλέπουμε;
Ίσως στον καθρέπτη μια μέρα να τον δούμε τώρα τι θα δούμε είναι άλλη ιστορία!
Θα δούμε στοιχειό...Θα δούμε δαίμονα;
Η απλώς μια μετακόμιση ... φύγε εσύ, έλα εσύ;
Πάντα την νύχτα, όπως τα Poltergeist, που πετάνε πράγματα, από τον ένα τοίχο, στον άλλον, έτσι και μέσα μας, την ώρα που πέφτουμε για ύπνο, εκσφενδονίζονται, θύμησες παλιές, καινούργιες, μικρές αναλαμπές της μέρας των ανθρώπων τα συναισθήματα, όλα αυτά αιωρούνται στο μυαλό μας!
Ακούγοντας πολλές φορές στο βάθος, να γρυλίζει κάτι με λυσσά, ένας ήχος που μας, είναι πάρα πολύ γνώριμος που απαιτεί από εμάς, είναι ο εγωισμός μας, σαν άλλος δαίμονας, που απαιτεί θυσίες και αίμα, μονό που το δικό μας αίμα, είναι που δίνουμε για να τραφεί το τέρας δαίμονας.
Εμείς ματώνουμε, μέσα από Το: Όχι εγώ θα τα καταφέρω με κάθε κόστος (την ψυχή μας μπορεί;)
Όχι εγώ θα τους δείξω! Όταν εμείς οι ίδιοι δεν βλέπουμε τι γίνεται μπροστά μας!
Όχι το δικό μου θα περάσει, κοπανιώμαστε, σαν κακομαθημένα παιδάκια.
Και ματώνεις, Ματώνεις και τότε, εσύ είσαι αυτός που στοιχειώνεις την Ζωή σου! Ναι, εσύ καρφώνεις σαν κουκλάκι βουντού, την ζωή την δίκη σου ζωή!
Τις πρώτες καρφίτσες, τις βάζεις στην καρδία, αχ αυτή η καρδούλα! αγαπώντας λάθος ανθρώπους!
Μέτα συνεχίζεις, βάζεις καρφίτσες και στην πλάτη, επωμίζεσαι έτσι βάρη αλλων!
Καρφώνεις με μανία και τα γόνατα, και δεν μπορείς να προχωρήσεις, μπροστά!
Και το τελειωτικό βελόνι το καρφώνεις στο κεφάλι σου! γιατί εκεί γίνονται όλα! Το στοιχειακό Δαίμονας..Ο ταλαίπωρος μεταφορέας!
Κοίτα στον καθρέπτη, είσαι εσύ, αναμαλλιασμένος και κομμένος στα μάτια, από το εσωτερικό σου δάκρυ, -πως να τελειώσω όλο αυτό το χάος;
Φωνάζεις εσύ! Σε εσένα! κοιτώντας στον καθρέπτη!
Πλύνε το πρόσωπο σου (όρθωσε το ανάστημα σου σε όλους και όλα).
Φτιάξε τα Μάλια σου! (φτιάξε τα μυαλά σου,την σκέψη σου).
Πάψε να φωνάζεις στον εαυτό σου! δεν είσαι η μαμά σου (ωρίμασε).
Άνοιξε τα παράθυρα να μπει λίγο φως, για να μπει η αιωνία λιακάδα μέσα σου! (δίωξε τοξικούς ανθρώπους, και καταστάσεις).
Εσύ και μονό εσύ, μπορείς να σταματήσεις το βιασμό της ψυχής σου!
Ε! και βάλε ένα περίδοτο* μέσα σε μια κανάτα με νερό και πίνε κάθε μέρα από εκεί, μπας και μαλακώσει η καρδούλα σου και βάλε ένα δίσκο να παίζει! και όλα αυτά πια με χαμόγελο. Βάλε τα All star πήγαινέ μια βόλτα σε αυτήν την έρμη μάνα, να σου δείξει πως είναι η πραγματική αγάπη μπας και πάρεις τα χαμπάρια σου!
Μιχαλάτου Πέρσα
