Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος.
Αν κανείς αυτό το θεωρεί εύλογο και αληθές, απορεί όμως πως ο Θεός για τους αγαθούς χαίρεται ενώ τους κακούς τους αποστρέφεται, και εναντίον εκείνων που αμαρτάνουν οργίζεται, ενώ όταν υπηρετείται και λατρεύεται γίνεται ευμενής, πρέπει να του πούμε ότι ο Θεός ούτε χαίρεται ούτε οργίζεται.
Η λύπη και η χαρά είναι πάθη.
Ούτε με δώρα κολακεύεται, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι νικιέται από την ηδονή.
Δεν πρέπει να κρίνομε τον Θεό με ανθρώπινα κριτήρια.
Εκείνος είναι αγαθός και ωφελεί μόνο και ουδέποτε βλάπτει, αλλά είναι πάντοτε ο ίδιος απαθής.
Εμείς και εφ' όσον είμαστε αγαθοί ενωνόμαστε με τον Θεό.
Κι όταν είμαστε κακοί χωριζόμαστε από Αυτόν, επειδή είμαστε ανόμοιοι.
Όταν ζούμε με αρετή ακολουθούμε τον Θεό, όταν όμως γινόμαστε κακοί, κάνομε εχθρό μας Εκείνον που δεν οργίζεται χωρίς λόγο.
Τα αμαρτήματά μας δεν αφήνουν τον Θεό να μας φωτίζει εσωτερικά, μας ενώνουν όμως με τιμωρούς δαίμονες.
Αν με προσευχές και ελεημοσύνες κερδίζομε την άφεση των αμαρτιών μας, δεν κολακεύομε και δεν μεταβάλλομε το Θεό, αλλά με τα καλά έργα μας και την επιστροφή μας σ' Αυτόν γιατρεύομε την κακία μας και απολαμβάνομε πάλι την αγαθότητα του Θεού.
Ώστε το να λέμε ότι ο Θεός αποστρέφεται τους κακούς είναι σαν να λέμε ότι
ο ήλιος κρύβει το φως του από τους τυφλούς.
ο ήλιος κρύβει το φως του από τους τυφλούς.
