Η ανεργία εκτινάσσεται.
–Γιατί εκτινάσσεται η ανεργία; Θα έπρεπε να ανησυχούμε;
Δείχνει μήπως η πορεία της ότι ακολουθούμε μια εσφαλμένη πολιτική; Δείχνει ότι οι τύχες της χώρας είναι σε λάθος χέρια;
–Όχι, καθόλου! Οι τύχες τις χώρας είναι σε χέρια πολύ αξιόπιστα. Από τα διαθέσιμα, είναι τα καλύτερα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Εφαρμόζουν τη μόνη ενδεδειγμένη πολιτική, και μάλιστα όσο πιο πιστά μπορούν.
Το γεγονός ότι η ανεργία διαρκώς αυξάνεται δεν είναι απλώς κάτι το αναμενόμενο, αλλά και ζητούμενο. Πρέπει να ανέβει, πριν πέσει. Το έχουμε προβλέψει αυτό, και είναι και επιβεβλημένο. Κάποιες παρεμβάσεις εδώ κι εκεί διορθώνουν τις αστοχίες που προκύπτουν. Ως εκ τούτου δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος ανησυχίας.
Το χρέος αυξάνεται.
–Γιατί αυξάνεται το χρέος; Θα έπρεπε να ανησυχούμε;
Δείχνει μήπως η πορεία του ότι ακολουθούμε μια εσφαλμένη πολιτική; Δείχνει ότι οι τύχες της χώρας είναι σε λάθος χέρια;
–Όχι, καθόλου! Οι τύχες τις χώρας είναι σε χέρια πολύ αξιόπιστα. Από τα διαθέσιμα, είναι τα καλύτερα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Εφαρμόζουν τη μόνη ενδεδειγμένη πολιτική, και μάλιστα όσο πιο πιστά μπορούν.
Το γεγονός ότι το χρέος διαρκώς αυξάνεται δεν είναι απλώς κάτι το αναμενόμενο, αλλά και ζητούμενο. Πρέπει να αυξηθεί, πριν μειωθεί. Το έχουμε προβλέψει αυτό, και είναι και επιβεβλημένο. Κάποιες παρεμβάσεις εδώ κι εκεί διορθώνουν τις αστοχίες που προκύπτουν. Ως εκ τούτου δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος ανησυχίας.
Τα προϊόντα ανατιμώνται στα ράφια.
–Γιατί τα προϊόντα ανατιμώνται στα ράφια; Θα έπρεπε να ανησυχούμε;
Δείχνουν μήπως οι ανατιμήσεις ότι ακολουθούμε μια εσφαλμένη πολιτική; Δείχνει ότι οι τύχες τις χώρας είναι σε λάθος χέρια;
–Όχι, καθόλου! Οι τύχες τις χώρας είναι σε χέρια πολύ αξιόπιστα. Από τα διαθέσιμα, είναι τα καλύτερα που θα μπορούσαμε να έχουμε. Εφαρμόζουν τη μόνη ενδεδειγμένη πολιτική, και μάλιστα όσο πιο πιστά μπορούν. Το γεγονός ότι τα προϊόντα ανατιμώνται στα ράφια δεν είναι απλώς αναμενόμενο, αλλά και ζητούμενο.
Πρέπει να ανέβουν οι τιμές, πριν πέσουν. Το έχουμε προβλέψει αυτό, και είναι και επιβεβλημένο. Κάποιες παρεμβάσεις εδώ κι εκεί διορθώνουν τις αστοχίες που προκύπτουν. Ως εκ τούτου δεν συντρέχει κανένας απολύτως λόγος ανησυχίας.
Αυτό το copy paste μπορεί να συνεχίσει επ’ άπειρον. Όπως με την ανεργία, το χρέος, και τις τιμές, έτσι στη συνέχεια και για τις επιχειρήσεις που βάζουν λουκέτο, τα μαγαζιά που κατεβάζουν ρολλά, τους ανθρώπους που βάζουν τέλος στη ζωή τους, εκείνους που τρώνε από τα σκουπίδια, εκείνους που ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους και παίρνουν των ομματιών τους για τα ξένα κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ομοίως για τη δημοκρατία που συρρικνώνεται, την ελευθερία του Τύπου που δένεται πισθάγκωνα, τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατώνται, τα εργασιακά δικαιώματα που πηγαίνουν περίπατο κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Κανένας λόγος ανησυχίας!
Δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας. Μην τυχόν αλλάξει η κυβέρνηση μόνο, και πάθουμε κανένα κακό. Όσο αυτή παραμένει τόσο θα βελτιώνονται τα πράγματα.
Και τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε, δηλαδή; Ποιος άλλος θα τα κάνει καλύτερα, στο κάτω-κάτω;
Ποιος άλλος θα τα κάνει καλύτερα;
Ποιος άλλος θα τα κάνει καλύτερα;
Α! Όλα κι όλα. Αυτό είναι άλλο copy paste …
Και ιδού η εξήγηση
Μια ωραία ιστορία με πολιτικό νόημα
Μια μέρα έρχεται κλαμένος ένας εξαθλιωμένος χωρικός στον Ναστραντίν*.
-Χότζα μ΄, έχω μεγάλο πρόβλημα. Ζούμε εγώ η γυναίκα μου και 5 παιδιά σε ένα δωμάτιο τόσο δα. Τι να κάνω;
Ο Ναστραντίν μετράει τον άθλιο με βαθύ βλέμμα και στρίβει μύστακα.
-Σκύλο έχεις;
-Ναι.
-Πού τον έχεις;
-Έξω στο βαρέλι.
-Πάρτονε κι αυτόν μέσα στο δωμάτιο να ζει μαζί σας.
-Μα Χότζα μ΄ εμείς δε χωράμε πού θα μπει κι ο σκύλος;
-Εγώ αυτό σού λέω, αν θες κάνε το κι έλα σε μια βδομάδα. Αν δεν κάνεις αυτό που σού λέω, μη ξανάρθεις σε μένα.
Φεύγει ο τύπος σε μαύρη συλλογή.
Σε μια βδομάδα να ΄τονε πάλι.
-Χότζα μ΄ δεν αντέχουμε με το σκύλο... δε μπορούμε να κοιμηθούμε κλπ. κλπ.
-Άλλα ζώα έχεις;
-Έχουμε μια κατσίκα...
-Ωραία βάλε και τη κατσίκα μέσα στο δωμάτιο.
-Μα χότζα μ΄...!
-Κάνε αυτό που σού λέω κι αν το κάνεις έλα σε μια βδομάδα.
Σε μια βδομάδα να ΄τονε πάλι σε μαύρο χάλι!
-Χότζα μ΄ θα τρελαθούμε δε μπορούμε άλλο!
-Γάιδαρο έχεις;
-Έχω.
-Βάλτονε μέσα κι αυτόν.
-Χότζα μ΄ λυπήσου μας!
-Αν θες να κάνεις αυτό που σου λέω να ξανάρθεις σε μια βδομάδα, αν δεν το κάνεις μη ξανάρθεις.
Σε μια βδομάδα να ΄τονε πάλι.
-Κότες έχεις;
-Έχω.
-Μέσα και οι κότες.
-Χότζα μ΄ δεν μπορούμε δε γίνεται αυτό!!!
-Κάνε ότι σου λέω και ξαναέλα σε μια βδομάδα.
Σε μια βδομάδα να ΄τονε πάλι σε κατάσταση παράκρουσης και απελπισίας...
-Χότζα μ΄ τι να κάνω τώρα;
-Τώρα βγάλε όλα τα ζωντανά έξω.
Ο σκύλος στο βαρέλι, ο γάιδαρος στο παχνί, οι κατσίκες στο στάβλο, οι κότες στο κοτέτσι. Και σε μια βδομάδα ξαναέλα.
Σε μια βδομάδα έρχονται ο χωρικός με τη γυναίκα του περιχαρείς:
-Χότζα πολυχρονεμένε ο Αλλάχ να σε έχει καλά!
Τώρα είμαστε μια χαρά!
«ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΙΣΕ . . .»
Μια φορά, ο Χότζας απεφάσισε, για λόγους οικονομίας, να συνηθίση το γάιδαρό του να μην τρώη, κ' έπαψε να του δίνη φαΐ.
Φυσικά το δυστυχισμένο ζώο ψόφησε ύστερα από λίγες μέρες από ασιτία.
Κι' ο Χότζας, βλέποντας σωριασμένο χάμου το κουφάρι, ανεφώνησε με απογοήτευσι και αγανάκτησι:
— Να πάρη ο διάολος να πάρη! Τώρα που έμαθε μια χαρά να μην τρώη, τώρα βρέθηκε να μου ψοφήση, το τρισκατάρατο!
