Και κουβέντα στην κουβέντα, κουτσομπολιό στο κουτσομπολιό, σπιλώνουμε και ριμάζουμε ανθρώπους.
Kατινιά στην κατινιά με ευφάνταστα σενάρια να πλάθονται και πάντα όπως μας βολεύουν να χτίζουμε ιστορίες για αγρίους.
Κι αν συμφωνούμε κιόλας μεταξύ μας, πάει, άστο, τον φυτέψαμε στα δύο μέτρα..
Άνθρωποι! Ατιμη φάρα φίλε μου...
Σε σκοτώνουν με τα λόγια πριν ακόμη το κάνουν πράξη.
Σε εξευτελίζουν και σε περιπαίζουν έτσι, γιατί τους ήρθε!
Έτσι, γιατί τους γούσταρε!
Χωρίς να ξέρουν.
Μα ακόμη κι αν ξέρουν, γίνονται τόσο ανήθικοι που τρομάζεις στο άκουσμα των όσων ξεστόμισαν τα χείλη τους.
Εκπλήσεσαι με τη συμπεριφορά τους και μένεις άναυδος μπρός στη μετάλλαξή τους.
Άτιμη φάρα λέμε!
Σφιχταγκαλιασμένοι με το άκαμπτο εγώ τους, τυφλοί απο τη ζήλια τους, μπερδεμένοι στο μυαλό τους.
Αδυνατούν να ξεχωρίσουν το καλό απο το κακό, τον φθόνο απο τον έπαινο, τον δόλο και την πονηριά απο την ανιδιοτέλεια και το φιλότιμο.
Ερωτευμένοι με τον εγωισμό τους, αλάθητοι και απολύτως τέλειοι σε κάθε απόφαση και πράξη τους!
Περιαυτολογούν για κάθε πτυχή του εαυτού τους, μπολιάζουν με ψέματα και έχουν μια δικαιολογία για κάθε ατόπημά τους, μια ανόητη δικαιολογία για κάθε συμπεριφορά τους..
Έχουν μάθει οι άνθρωποι στο ψέμα σου λέω, στα ψεύτικα τα λόγια και τις επιτηδευμένες πράξεις!
Στο φαίνεσθαι έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες και όλες τους τις προσδοκίες, τα απατηλά τους όνειρα.
Έκοψαν και έραψαν, ζύγισαν και μέτρησαν και διάλεξαν ό,τι πιο εύκολο μα ταυτοχρόνως μάταιο και κάλπικο μπόρεσαν να διαλέξουν.
Βασίστηκαν στο φαίνεσθαι και επένδυσαν σε υποκριτικές συμπεριφορές και σε κουβέντες βιτρινάτες.
Σε υποδιόμενες φιλίες και πισώπλατα αλληλομαχαιρώματα.
Χάθηκαν οι “άνθρωποι” ρε μάγκα.
Εκείνοι που στα μάτια όταν θα σε κοιτούν τίποτα δεν θα σου κρύβουν κι ό,τι έχουν να σου πουν, ασμίλευτο και αιχμηρό, θα το ξεδιπλώσουν μπροστά σου, κι ας σε πονά κι ας είναι ολότελα σκληρό, άβολο και δυσκολοχώνευτο!
Οι “άνθρωποι” αυτοί που θα σε ακούσουν, θα σε νιώσουν όσο μπορούν και την θα σου προσφέρουν τη συμβουλή τους, δίχως να επωφεληθούν και να σκεφτούν πονηρά.
Οι “άνθρωποι” εκείνοι που στα κάτω σου θα σου συμπαρασταθούν και στη χαρά σου, θα χαρούν διπλά από εσένα.
“Άνθρωποι”!
Είδος αποτελούμενο (κατά κανόνα) απο ανθρωπόμορφα πλάσματα και ανδρείκελα, προγραμματισμένα να ενεργούν κυρίως για το προσωπικό τους συμφέρον δίχως αναστολές ή τύψεις για τις συνέπειες των πράξεών τους, σε αντιδιαστολή με τον καθαρόαιμο αυτού του είδους.
Πιθανολογείται μάλιστα πως ο καθαρόαιμος του είδους δεν υπήρξε ποτέ στον πλανήτη γη…
Πότε σκάρτεψαν τόσο πολύ ρε γαμώτο;
Πότε σκάρτεψαν τόσο πολύ οι άνθρωποι ρε γαμώτο;
Πότε έκαναν “κανόνα” την κακία και τη μιζέρια τους;
Πότε χάσαμε τη μπάλα της ανθρωπιάς;
Βρέθηκα στο σωστό μέρος, την πιο λάθος στιγμή, κι άκουσα ανθρώπους να μιλούν με έπαρση, με αλαζονεία.
Άκουσα να βγάζουν από την ψυχή τους απωθημένα και ανείπωτα.
Λέξεις μπολιασμένες με όνειρα ανεκπλήρωτα και από καιρό σαπισμένες ελπίδες.
Άκουσα ανθρώπους να ξεστομίζουν λέξεις γεμάτες ειρωνεία... σκέψεις γεμάτες από παροπλισμένα “θέλω” και παραιτημένα “μπορώ”.
Μα δεν ήταν οι λέξεις τους που με τρόμαξαν.
Όχι, αυτές λίγο πολύ, τις έχω συνηθίσει.
Το βλέμμα τους ήταν που μου πάγωσε το αίμα.
Το βλέμμα τους που συμφωνούσε με κάθε λέξη που ξεστόμιζαν.
Δεν έλεγαν κάτι για να το πουν.
Δεν έλεγαν μεγάλα λόγια για να πάρουν λίγο παρωδικό ανάστημα μπροστά στο σκαρί εκείνου που σακάτευαν.
Όχι.
Το βλέμμα τους, πρόδιδε την αλήθεια τους.
Το βλέμμα τους, πρόδιδε το κενό τους.
Κι όσο μεγαλύτερο το κενό, τόσο περισσότερος ο θόρυβος του άδειου ντενεκέ.
Κι όσο περισσότερος ο θόρυβος, τόσο μεγαλύτερη η σιωπή μέσα μου.
Σιωπή... ναι...
Γιατί όταν γίνεσαι πιο αλαζόνας από τον αλαζόνα.
Όταν γίνεσαι υβριστής του υβριστή.
Τότε φίλε μου, έχεις χάσει!
Ναι! Αντί να απλώσεις το χέρι και να κάνεις καλύτερο τον σκάρτο, απλά σκάρτεψες κι εσύ.
Κι εκεί, έχασες το παιχνίδι φίλε μου.
Κι εγώ;
Εγώ ξαναβγάζω την πανοπλία που χρειάστηκε να φορέσω στην ψυχή μου για να σας πλησιάσω και γυρνάω στον κόσμο μου.
Εκεί που δεν μπορείς να μπεις γιατί θέλει ψυχή και κότσια.
Εκεί που οι άνθρωποί μου, είναι ανθρωπένιοι, τρωτοί, κάνουν λάθη, ζητάνε συγγνώμη, γελάνε, κλαίνε, πονάνε, μιλάνε, σιωπούν, αγαπάνε, αγαπιούνται, μα πάνω από όλα.. γελάνε και μοσχοβολάνε ανθρωπιά!
Κι αυτό, ξέρω δεν μπορείς να το αντέξεις, σκάρτε άνθρωπε.
