Πότε είναι αργά; Πότε αντιλαμβανόμαστε το χρόνο που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όπως κυλάει το νερό στη κοίτη του ποταμού;
Σε ποια στιγμή της ζωής μας συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια μας; Ότι λειτουργήσαμε σαν το σκαντζόχοιρο…..μαζεύαμε τη ψυχή μας και τις ευαισθησίες μας για να φανούμε άτρωτοι, δυνατοί;
Χωρίς καν να το καταλάβουμε, επιλέξαμε το ρόλο του θύτη - δυνατού
Πέσαμε στην παγίδα που εμείς οι ίδιοι έχουμε στήσει. Μια όντως καλοστημένη παγίδα. Κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους η ζωή μας, με πρωταγωνιστές τις ανθρώπινες ψυχές που μας περιέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια. Με τη διαφορά όμως ότι δεν είχαμε το χολιγουντιανό happy end….
Επιλέγουμε το σκοτάδι από το φως. Στο μυαλό μας μια λέξη….Ίσως, ίσως να ήταν αλλιώς η ζωή μας, ίσως να κάναμε άλλα πράγματα που μας γεμίζουν περισσότερο, ίσως να μπορούσαμε να αγαπήσουμε αληθινά, εάν δεν φοβόμασταν…….. Ίσως… Ίσως…. Ίσως…..
Ίσως και να 'τανε ζωή αυτό που ζήσαμε… δεν το γνωρίζουμε όμως! Μόνο ένα «Ίσως» υπάρχει… Ίσως ο καθρέφτης να μπορέσει να πει την αλήθεια, αλλά όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας, το μόνο που βλέπουμε είναι ένα είδωλο που πολλές φορές δεν μας μοιάζει κιόλας… βλέπουμε ότι έχει απομείνει από τον παλιό μας εαυτό.. αυτόν, που με τόση επιμέλεια κρύψαμε για να τον προστατέψουμε!
Από τι όμως; από τι κινδυνεύαμε; μόνο από εμάς! Μόνο από εμάς τους ίδιους κινδυνεύαμε, από τους φόβους μας και τις ανασφάλειές μας! Φοβηθήκαμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε! Μείναμε σε πρόσκαιρες σχέσεις και εφήμερους αισθησιασμούς. Χάσαμε την ουσία, χάσαμε την αυθεντικότητα, χάσαμε την ίδια τη ζωή. Και τώρα; συνεχίζουμε «ικανοποιημένοι και γεμάτοι». Ζήσαμε πολλά, είχαμε πολλές περιπέτειες, είχαμε να καμαρώνουμε και να κομπάζουμε στους φίλους μας για τα κατορθώματά μας. Στον εαυτό μας όμως, τι θα πούμε; Τη ψυχή μας με τι θα τη γεμίσουμε; Μας τυφλώνει η αυταρέσκειά μας σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια. «Όμηροι» του ψέματος που δημιουργήσαμε, της ψεύτικης πραγματικότητας που επιλέξαμε να ζήσουμε, αλυσίδες που εμείς οι ίδιοι βάλαμε και χάσαμε τα κλειδιά.
Δεν αντέχαμε πια τους εαυτούς μας, δεν αντέχαμε πια τη σιωπή, που τώρα κρύβει μια θλίψη και ένα πόνο, τη θλίψη του «ίσως», του τι θα είχε συμβεί εάν……
Η ζωή όμως φεύγει μπροστά και εμείς τρέχουμε στα μονοπάτια που είχαμε χαράξει. Ακολουθούμε τις επιλογές μας και μερικές φορές αναλαμβάνουμε και την ευθύνη τους.
Πόση αλήθεια μπορούμε να αντέξουμε
Σωστό - λάθος, δεν έχει καμία σημασία, όταν όλα είναι ποτισμένα με αγάπη και φως. Με αγάπη και αλήθεια. Πόση αλήθεια μπορούμε να αντέξουμε άραγε; Ίσως… εάν χαράζαμε άλλα μονοπάτια, να τη συναντούσαμε και να ήταν αλλιώς η ζωή μας. Τώρα δεν την αντέχουμε. Δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε.
Για αυτό επιλέγουμε και πάλι αυτό που γνωρίζουμε και κάνουμε πολύ πολύ καλά….την επιφάνεια. Εκεί, μας είναι πιο εύκολο, πιο ανώδυνο να ζήσουμε. Κανένα βάθος, κανένας προβληματισμός, κανένα εμπόδιο που θα πρέπει να ξεπεραστεί. Όλα επιφανειακά, εύκολα και γεμάτα με εφήμερες χαρές και γοητείες. Επιφανειακό και το συναίσθημα.. «σ' αγαπώ ως εκεί που δεν με δυσκολεύεις, δε με προβληματίζεις, δε με οδηγείς στην κατάρριψή μου». «Ίσως» και στην απόλαυσή του «είμαι σίγουρος»….γιατί δεν θέλω να είμαι σίγουρος, δε θέλω να γνωρίζω τίποτα, πολύ δε περισσότερο αλήθειες… επιλέγω να μην αισθάνομαι, να μην δίνω συναίσθημα… ζω με τα ψίχουλα της ζωής και προσφέρω ψίχουλα, με ακριβό πολλές φορές αντάλλαγμα. Και όταν βρεθεί στο δρόμο μου κάποιος που αναγνωρίζει τη φτήνια μου, αμέσως τον βγάζω από τη ζωή μου, ως αποδιοπομπαίο τράγο! Μας ξεβολεύει και αυτό δεν μας αρέσει καθόλου… μας πετάει κατάμουτρα τα ψίχουλα και μένουμε ρέστοι γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο να προσφέρουμε. Το μόνο που μας μένει είναι ένας υπερεκτιμημένος εγωισμός, τον οποίο προσπαθούμε να τρέφουμε καλά. Έτσι απλά προσβαλλόμαστε, μιας και ο άλλος δεν δέχεται τα ψίχουλα που τόσο απλόχερα του προσφέρουμε.
Δε θέλουμε να εκθέσουμε τον εαυτό μας, να μη δει ο άλλος τις αδυναμίες μας, κυρίως όμως να μην μάθει καν ότι έχουμε. Είμαστε δυνατοί, άτρωτοι, μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον άλλο, χωρίς αγάπη και συναίσθημα.
Να μπορούμε να τον αντικαταστήσουμε εύκολα, απλά, χωρίς κανένα κόστος. Επιλέγουμε συμπεριφορές που δεν προσβάλλουν το φαλλοκρατικό μας είναι. Αυτό πρέπει να μείνει αλώβητο… γιατί προτιμούμε την εικόνα, το φαίνεσθαι από το είναι. Δεν μπαίνουμε στα δύσκολα…ίσα ίσα, μόλις τα αντιληφθούμε παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε. Η ψυχή μας έχει ανάγκη να γεμίσει από πολλά, από πολλές κατακτήσεις, από πολλά τρόπαια, από πολλά επιφωνήματα θαυμασμού, πολλές σχέσεις….
Και κοίτα…δεν είναι δύσκολο, μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως με βολεύει κάθε φορά. Γιατί να καθίσω και να ζοριστώ μαζί σου; γιατί να προβληματιστώ; τι είναι όλα αυτά τα ανυπόστατα που μου ζητάς; Αγάπη; Συναίσθημα; Άνοιγμα και κατάθεση ψυχής; Γιατί; Όχι βέβαια…έτσι βολεύομαι καλύτερα! Γεμίζω σε ποσότητα. Είμαι προϊόν της εποχής μου. Θέλω την ποσότητα για να ζήσω καλά.
Που είναι οι στιγμές που θαύμαζες τον εαυτό σου
Ξεχνάμε όμως, μάλλον συνεχώς το πετάμε από το μυαλό μας σαν σκέψη, ότι κάποτε έρχεται η μεγάλη στιγμή, διαφορετική για τον καθένα μας. Η στιγμή που η ίδια η ζωή σε βάζει κάτω και κάνεις τους απολογισμούς σου. Και τότε; Τότε συνειδητοποιείς ότι γέμισες από ποσότητα αλλά είσαι άδειος, δεν έχεις τίποτα να θυμηθείς, παρά μόνο ονόματα που πέρασαν σαν ταινία μικρού μήκους από τη ζωή σου. Πολλά δυσκολεύεσαι να τα θυμηθείς κιόλας. Μόνο ονόματα, τίποτα άλλο. Που είναι οι στιγμές που θαύμαζες τον εαυτό σου; Που είναι οι στιγμές που ένιωθες γοητευτικός, κατακτητής, ατρόμητος και ελεύθερος; Χάθηκαν, διαλύθηκαν όπως διαλύεται η ομίχλη του ανοιξιάτικου πρωινού και ο ουρανός αποκαλύπτει το λαμπερό φως του ήλιου από το οποίο κατακτήθηκε.
Έπεσες στην παγίδα της ικανοποίησης των αισθήσεων. Ξεδιψάς το κορμί, τρυπώνεις στις ζωές των άλλων, χωρίς να αναλογιστείς καν το κόστος αυτής της εισβολής, και όλο αυτό είναι μια πρόκληση για σένα, ένα κάλεσμα επικύρωσης του εγώ σου. Γυρολόγος στην ίδια τη ζωή. Απολαμβάνεις τη ματαιοδοξία σου και τη φιλαρέσκειά σου. Καθώς τελειώνει η συνεύρεση, τελειώνει και η απόλαυση. Μετά; Μετά τίποτα, το απόλυτο κενό που σε οδηγεί ξανά από την αρχή, στην αναζήτηση του επόμενου θύματος. Περπατησιά η ζωή, χωρίς όνειρα και πόνο, χωρίς θυσίες και υποχρεώσεις, άδεια όμως..
Οι περισσότεροι άνθρωποι αναβάλλουν διαρκώς τη ζωή τους. Ζούνε σε ένα παρόν εγκλωβισμένο με τα «Ίσως..» και σε ένα μέλλον που συνεχώς μετατίθεται. Κάποτε θα κάνουν αυτό…
Κάποτε θα στρωθούν να καταλάβουν τι τους γίνεται, να οργανώσουν και να συγκροτήσουν τον εαυτό τους, να αποκαταστήσουν σωστά τις σχέσεις τους…. Κάποτε, όχι τώρα.. τώρα είναι απασχολημένοι με τα «Ίσως..» και αδυνατούν να κατανοήσουν ότι πρέπει αρχικά να συνειδητοποιήσουν ότι η ζωή τους δεν μπορεί να είναι συμπτωσιολογική αλλά πρέπει να διέπεται από μια πνευματική στάση, ένα εσωτερικό ήθος και όχι από υποθετικές διαγραμμίσεις.
«Ίσως» τότε κατανοήσουν ότι η ψυχή μας διατηρείται ζωντανή όταν τρέφεται σε κάθε στάδιο της ζωής μας με τα «εποχιακά προϊόντα» αυτού του σταδίου και όχι με προϊόντα από θερμοκήπια και καταψύκτες. «Ίσως…»
Εμπνευσμένο από το υπαρξιακό μυθιστόρημα
του Λαδόπουλου Βαγγέλη,
«Ίσως…»
Συγγραφή Άρθρου
Παπαδανιήλ Ελπίδα - Σύμβουλος Ψ.Υγείας
