Εκείνο το βράδυ, έμεινε αλησμόνητο.
Η ψυχή μου έκανε περιπάτους χιλιάδες μίλια μακριά από το σώμα μου, έψαχνε να βρει την αρχή του τέλους, την αιχμή του βέλους, τη μεγάλη διέξοδο από τον αχανή λαβύρινθο, ένα αντισταθμιστικό αντίβαρο όπως ο κρότος της άγκυρας κάθε φορά που πιάνει λιμάνι.
Μου είπες πως φτάσαμε, μα εγώ σου ξέφυγα μες το ίδιο βράδυ.
Δεν κατάφερες ποτέ να με προσεγγίσεις κι ας με ήξερες χρόνια.
Έλεγες πολλά, έκανες πάντα λίγα, όσα χρειάζονταν για να αφήσεις την ισχνή ψευδαίσθηση στους άλλους πως αξίζει να το παλέψουν λίγο ακόμη μαζί σου.
Είχες στο στόμα το αντίο λες και οι άνθρωποι είναι μιας χρήσεως, λες και μπορούσες να τους διαγράψεις μονό μιας επειδή δεν σου έδωσαν αυτό που ήθελες, όταν το ήθελες.
Έβλεπες τους ανθρώπους που σε λάτρευαν ως θεό τους, σαν υπηρετικό προσωπικό που θα μπορούσες να προστάζεις.
Τα βράδια μετάνιωνες οικτρά, μένοντας άγρυπνος όπως τα μικρά παιδιά που χάνουν τον ύπνο τους για τα μελλοντικά σχέδια τους.
Κάπως έτσι κι εσύ, δάκρυζες, κάπνιζες αμέτρητα τσιγάρα μες στο σκοτάδι κι έπινες με μάτια πνιγμένα στο παράπονο.
Τα χαράματα που οι λέξεις κυλούσαν από το στόμα σου αβίαστα, μπορούσα να μάθω λίγες αλήθειες για τη ζωή σου.
Το πρωί οπλιζόσουν και πάλι με τις μεγάλες σου άμυνες, κι άρχιζες να σκοτώνεις, αποδεκατίζοντας ακόμη κι εκείνους που ήλπιζαν πως η αγάπη είναι η μόνη που μπορεί να αλλάξει και να μεταπείσει τον άνθρωπο.
Ήσουν ο φάρος που έσβησε για εμένα, έπειτα άρχισαν οι νυχτερινές μου ενοράσεις.
Περνούσαν κύματα τα χρόνια κάτω από τα πόδια μου, σε φανταζόμουν ερημίτη σε ένα κατεστραμμένο παραθαλάσσιο σπίτι.
Ζω μονάχος
στο ολόλευκο σπίτι
η μνηστή μου,
η τρέλα
με παρηγορεί
όταν λείπεις
Το ιώδιο
της θαλάσσης
δεν αρκεί να
γιατρέψει
τις φρικτές πληγές
της ψυχής
Κύματα,
υπόγειοι σπαραγμοί
ιπποτικά σας ζητώ
να χαθώ
στη ρουφήχτρα
της αγκάλης της
Σκιά να γίνω
εφιάλτης της
αρπάζοντας τη ερμητικά
από τα χέρια του Μορφέα
στοιχειώνοντας τη
ες αεί
Μονάχα
αυτός ο θάνατος
θα 'ναι λυτρωτικός
απ'το μαρτύριο
της άμπωτης αγάπης σου,
καλή μου...
