Στα δύσκολα ξέρουμε να είμαστε επιεικείς με τον εαυτό μας, μα και επιφυλακτικοί. Να τον κατανοούμε, να μην τον πιέζουμε με τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες μας. Να του επιτρέπουμε να πέσει, να ξαποστάσει, ακόμα και να αφεθεί στην αδυναμία του. Να μην περιμένουμε να αποδείξει τίποτα, σε κανέναν.
Να αποδεχόμαστε ακόμη και την πιο δυσάρεστη αλήθεια του. Αλλά και να τον συγχωρούμε. Το έχουμε μάθει καλά αυτό, μέσα από τις δύσκολες φάσεις της ζωής μας, τις επώδυνες εμπειρίες, τις αποτυχίες και όλων των ειδών τις απώλειες.
Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα βαίνουν καλώς; Όταν η ομορφιά εξαπλώνεται και καταλαμβάνει τη ζωή μας; Όταν τα πράγματα απλά ρέουν με ένα παράξενα όμορφο τρόπο;
Γιατί ξεχνάμε τον ακρογωνιαίο λίθο της φύσης μας; Το γεγονός ότι πλάι στις δυνατότητές μας συνυπάρχουν πάντα και οι αδυναμίες μας, άλλοτε με πιο έκδηλους, άλλοτε με πιο απόκρυφους τρόπους; Το ότι ακόμη και όταν δεν μας φανερώνουν την ύπαρξή τους, δεν παύουν να είναι εκεί, να μας συντροφεύουν, να συν-υπάρχουν μαζί μας, μέσα μας;
Πάντα χρειάζεσαι να κρατάς λίγο χώρο μέσα σου, ένα μέρος από τις αντοχές και την ενέργειά σου διαθέσιμο να ακούσει, να παρηγορήσει, να κατανοήσει, να δώσει ένα χέρι βοήθειας στον ίδιο σου τον εαυτό.
Πάντα χρειάζεσαι να είσαι σε επαφή και επιφυλακή με τα αδύναμα κομμάτια σου, ακόμη και όταν νιώθεις ότι είναι παρελθόν. Πάντα χρειάζεσαι την πιο ταπεινή στάση σου, που σταθερά θα σου υπενθυμίζει την επίγνωση των αδυναμιών σου.
Και αυτό είναι ακόμη πιο πολύτιμο, ακόμη πιο σημαντικό, όταν δεν το φαντάζεσαι ότι το χρειάζεσαι. Κάθε που δεν το περιμένεις, δεν το υπολογίζεις.
Όταν νιώθεις τη δύναμη να επικρατεί μέσα σου, έξω σου. Όταν παρασύρεσαι από τη χαρά που αισθάνεσαι επιδιώκοντας ολοένα και μεγαλύτερες συγκινήσεις. Ακόμη περισσότερο τότε χρειάζεσαι να μην ξεχνάς την ευάλωτη, την τρωτή εκδοχή της ανθρώπινης φύσης σου.
Και αυτό, γιατί οι αδυναμίες έχουν μια φυσική τάση να επανεμφανίζονται. Και θα το κάνουν πολλές, μα πάρα πολλές φορές, ώσπου να σε κουράσουν τόσο, που πια δεν θα πιστεύεις ότι θα τις ξεπεράσεις. Και τότε που θα αποδεχθείς πλήρως την ύπαρξή τους, που δεν θα σε νοιάζει πια, τότε με έναν απρόσμενο τρόπο θα ξεπεραστούν. Μη ξεγελιέσαι! Όχι καθολικά.. αλλά για να έρθουν νέες να πάρουν τη θέση τους, τέτοιες που θα σε οδηγήσουν σε υψηλότερες υπερβάσεις.
Τότε το χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ. Τις πιο ευτυχισμένες σου μέρες, ώρες, στιγμές. Όσο και αν σου είναι δύσκολο, να το θυμάσαι…
