Τα τραύματα προκαλούνται από σχέσεις, ειδικότερα αυτές που υπάρχουν μέσα στην οικογένειά σου και στο σχολείο σου, στα πρώτα χρόνια της ζωής σου.
Σ' αυτή την περίοδο ήσουν πιο ευαίσθητος στην εγκατάλειψη, στην κριτική, στον εξευτελισμό, στα μαλώματα, στα υποβαθμιστικά μηνύματα, στις συγκρίσεις με τους άλλους, στη σιωπηλή εχθρότητα, στις απειλές, στην επιθετικότητα, στην υπερπροστασία και στην προδοσία.
Ως ενήλικας όμως, δεν μπορείς να διακινδυνεύεις να βασίζεσαι στους άλλους για να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Αν το κάνεις, σημαίνει ότι επαναλαμβάνεις την εξάρτηση της παιδικής σου ηλικίας, όπως επίσης ότι, αν οι άνθρωποι αυτοί που σου δείχνουν αγάπη και εκτίμηση πεθάνουν ή μετακομίσουν μακριά ή μειώσουν τις επαφές μαζί σου, θα ανακαλύψεις πως πέφτεις πάλι στην κατάσταση του τραύματος.
Η παρουσία δίπλα σου άλλων ανθρώπων που σε αγαπούν αποτελεί σίγουρα ένα ακόμη πλεονέκτημα, αλλά η πιο ουσιαστική σχέση ωριμότητας και δύναμης είναι, πάνω απ' όλα, η σχέση με τον εαυτό σου. Πολλοί δειλιάζουν μπροστά σ' αυτή την πρόταση, αυτό όμως αποτελεί προστατευτική αντίδραση σε μια μορφή σχέσης που η κουλτούρα μας δεν διαμορφώνει, δεν ενθαρρύνει, δεν στηρίζει και δεν επικροτεί.
Αποτελεί ωστόσο τη σχέση-κλειδί, τη μία και μοναδική σχέση που δεν μπορεί να σου στερήσει κανείς. Σου παρέχει μια εκτίμηση του δικού σου μοναδικού εαυτού και, κατ' επέκταση, μια εκτίμηση για τους άλλους, όπως επίσης σου προσφέρει μια ανεξαρτησία από την ανάγκη της έγκρισης και της αποδοχής των άλλων. Ουσιαστικά, η σχέση με τον εαυτό σημαίνει να συμπαραστέκεσαι στον εαυτό σου και να μην επαναλαμβάνεις τα βιώματα εγκατάλειψης των σχέσεων της παιδικής σου ηλικίας.
Επειδή η σχέση με τον εαυτό δεν διαμορφώνεται καθαρά στην κοινωνία μας, πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να την δημιουργήσουν. Λένε "τι εννοείς όταν λες να αγαπάω τον εαυτό μου;". Να αγαπάς τον εαυτό σου σημαίνει να γνωρίζεις τι είσαι, πέρα από τις ταυτότητες που έχεις υιοθετήσει αυτόματα, αλλά και να αποδέχεσαι τις ταυτότητες αυτές, όσο επώδυνα και αν είναι τα συμπτώματα με τα οποία συνοδεύονται.
Όταν έχεις μια καλή αίσθηση για τον εαυτό σου αναδύεται η "αυταπάρνηση", η οποία εκδηλώνεται με συμπεριφορές όπως η προσφορά χωρίς όρους, η δικαιοσύνη, η ειλικρίνεια, η συμπόνια, η κατανόηση, η διεκδικητικότητα και η αυθεντικότητα.
Όταν δεν αγαπάς και δεν εκτιμάς τον εαυτό σου, τότε αυτός ο ατομισμός εμφανίζεται με τις μορφές της κτητικότητας, του ελέγχου, της επιθετικότητας, της παθητικότητας, της αναζήτησης της προσοχής, της προσφοράς υπό όρους, της χειραγώγησης των άλλων, της απόσυρσης και της βίας.
*Από το βιβλίο "Η δύναμη της αρνητικής σκέψης", Tony Humphreys, Εκδ. Αλκυών
